Dag 5. Van Shira Camp (3840 m) via Lava Tower (4600 m) naar Barranco Camp (3950 m)

 

5 september 2014. Vandaag wordt een echte wandeldag is ons beloofd. De bedoeling is dat we een stuk stijgen, tot 4600 meter en dan weer dalen om te acclimatiseren. We zullen zo’n 7 tot 8 uur onderweg zijn. Tenminste dat staat er voor. Het is gebleken dat onze groep een stuk langzamer is. Er vormen zich afsplitsingen. Leden van de groep die het tempo niet goed bij kunnen houden en daarom de hele groep ophouden besluiten apart te gaan lopen. Er ontstaan zo drie groepen met elk een eigen gids.

lava tower

Terwijl we dit bespreken tijdens het ontbijt in de eet-tent gaat ineens de zon schijnen. De gidsen tillen de tunneltenten weg en daar zitten we, op de Kilimanjaro, op Shira Plateau, boven het wolkendek, in het zonnetje aan een lange tafel te ontbijten. Magnifiek.

We zijn vandaag gewaarschuwd dat het misschien wel nat en wat kouder kan worden. Sally haalt me over om mijn wandelbroek te verruilen voor de Tenson broek. Dat is eigenlijk een zeilbroek maar omdat hij waterdicht én ademend is, is het een fantastische broek om koude en natte wandelingen mee te maken. We starten in de zon. Ik krijg het warmer en warmer in mijn zeilbroek. Ik ga lachend verhaal halen bij Sally. ‘What was she thinking?’ Stoïcijns trekt ze zich niets aan van mijn geklaag. “Wacht jij maar af,” antwoordt ze minzaam. Gelukkig sluiten de wolken zich weer en de temperatuur keldert.

Het wandelt makkelijk vandaag. Geen geklim en geklauter maar een lang vals plat. Het begint zachtjes te regenen. De regenzakken gaan om de rugtassen en regenkleding wordt aangetrokken. Ik ben helemaal comfortabel met mijn zeilbroek. Het wordt kouder en kouder en het begint te sneeuwen en daarna te hagelen. Het is koud… Mijn vingers en voeten bevriezen. Martijn springt rond en houdt ons allemaal in de gaten. “Handen in je broekzakken,” adviseert hij. En ja verdomd, mijn vingers komen weer tot leven en beginnen te tintelen. Ademhalen gaat ook moeilijker, het is echt merkbaar dat we hoger op de berg zijn.

Ik ben blij als ik het tentenkamp zie opdoemen. We worden ontvangen met warme drankjes en gebakken broodjes. Nu nog onze spullen droog krijgen. Net zoals de anderen hang ik mijn natte spullen uit in de eet-tent. Daar is het nu heel vochtig en niet warm. Mijn sofshelljas is waterafstotend maar niet waterdicht. Normaal kan het lang aan maar nu heeft de jas zich gedurende de dag toch een soort van volgezogen en is nat. Ik moet het op de harde manier leren; een hardshelljas als buitenste laag is veel beter.

 

lava tower

Na de eerste opvang in de eettent waar ik zie dat de laatkomers opgelapt worden en aan het zuurstof gaan (het was echt een barre dag) ga ik naar de tent en pak mijn Helly Hansen uit. Nat. De als waterdicht verkochte tas, is helemaal nat van binnen. Alsof de tas heeft liggen dobberen in een rivier. Gelukkig heb ik mijn schone kleren in waterdichte vacuumzakken verpakt, maar mijn slaapzak, toilettas en wat losse artikelen als handschoenen en fleecevest zijn nat. Wat een tegenvaller. Hoe krijg ik het weer droog?

We zijn laat binnengekomen en van de omgeving hebben we niet veel gezien vanwege de sneeuwstorm. We gaan eten. Ik krijg bijna niets naar binnen. Ik krijg steeds meer moeite om iets te eten of te drinken. Ik doe echt mijn best om voldoende vocht binnen te krijgen. Dat is belangrijk om geen hoogteziekte te krijgen. Ik had mij thuis zo verheugd om ongebreideld noten en chocolade te kunnen eten omdat immers de brandstof goed aangevuld moet worden. Maar nu ik hier ben heb ik de hele dag een vaag gevoel van misselijkheid waardoor ik geen zin heb om te eten. Ik geef ’s avonds Genes een groot deel van mijn snackvoorraad om uit te delen aan de porters. Het wordt in dank aanvaard.

Sleep like a baby

Het slapen gaat goed op de berg. Het is ’s nachts flink koud en daarom ben ik blij met de -30 graden mummie slaapzak. In mijn eigen bed ben ik een ontzettende woeler, dus ik zag er nogal tegenop om zo gemummificeerd te liggen. De rits openlaten is geen optie dus ik rits mijzelf elke avond in tot alleen mijn neus vrij is. Vanavond heb ik aan de koksjongens gevraagd of ze mijn aluminium drinkfles met heet water willen vullen. Die stop ik als kruik onderin mijn slaapzak samen met de kleding die droog en warm moet blijven. We drinken overdag veel water dus we kunnen er niet onderuit dat er ’s nachts geplast moet worden. We hebben van de militair in ons midden geleerd dat als je wakker wordt omdat je plassen moet, je dan ook meteen moet gaan. Anders kom je in een soort halfslaap terecht, krijg je buikpijn en uiteindelijk moet je toch. Sally en ik hebben het ’s nachts plassen geperfectioneerd. De eerste die wakker wordt doet het licht in de tent aan en we gaan samen, zo voorkomen we dat we elkaar om de paar uur wakker maken. De hoofdlamp, broek, jas, sokken en schoenen liggen op volgorde klaar om aangetrokken te worden. De slaapzak houden we zorgvuldig dicht om de warmte erin te houden. Dan naar buiten en ieder naar een wc-tent. Terug gekomen gaan de kleren weer op een stapel, wisselen we wat ervaringen uit en ritsen ons weer in. Het slapen gaat prima.

Klik hier voor het verslag van dag 6.