Nog 42 dagen tot de Nijmeegse Vierdaagse

Ik noem het trainen, alsof het een soort van opgave is. “Ik moet dit weekend weg. Trainen voor de Vierdaagse. Ja, alweer. Ik  kan er ook niets aan doen, het moet,” zeg ik dan, alsof ik het ook wel veel vind. Maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet, want wat is het genieten!!!!

Texel

Dit weekend was ik met Anja op Texel. We wandelen daar Om ’t Eiland, een tweedaagse wandeltocht van in totaal 60 kilometer. Helemaal top. Goed georganiseerd, gezellig, voldoende horeca onderweg, lekker relaxed, vooral de tweede dag een uitzonderlijke mooie route, prachtig weer en heel veel goedgehumeurde wandelaars. Klik hier voor het uitgebreide verslag.

Om ‘t Eiland

Maximaal 500 wandelaars mogen meedoen aan dit evenement. Veel doorgewinterde wandelaars heb ik gezien en gesproken. Zij, die zich ook voorbereidden op de Nijmeegse Vierdaagse, maar ook heel veel strand6daagse wandelaars. Ook ontmoette ik een aantal mannen die hadden bedacht dat het rondje rond Texel wel heel gezellig was om met elkaar te doen. Overdag een beetje wandelen en ’s avonds een biertje op de camping. Wat viel dat tegen voor hen. Het grootste deel haakte al af op de eerste dag, bij de eerste pleisterplaats na 10 km. Zij lieten zich verder vervoeren door de Texelhopper. Van dat groepje mannen die de 32 km volmaakten de eerste dag, had eentje het recordaantal van 9 blaren. Wat een held! Maar ook wel een beetje een domme held. 32 Km is best ver.

Weer pech

Zelf had ik het de week ervoor rustig aangedaan om mijn blaar onder mijn voet te laten genezen. Weet je nog dat ik die vorig weekend opliep door het lopen op mijn zomerschoentjes met blote voeten, en dat hij daarna ontstoken raakte omdat ik er een blarenpleister bovenop plakte? Die blaar was gelukkig keurig genezen. Mijn conclusie was wel dat een ongelukje in een klein hoekje zit en dat het best wel zaak is om voorzichtig te zijn en niets te forceren naar de Vierdaagse toe. Wat bleken mijn woorden waar. Toen ik op Texel van de boot af kwam en mijn bagage op de vrachtwagen wilde zetten verdraaide of verstapte ik me, terwijl ik een zware tas optilde. Auw! Ik voelde iets bij mijn staartbeentje schuiven. Een rare sensatie; alsof al mijn spieren zich op die plek langzaam samentrokken. “Ik loop het er wel uit”, dacht ik nog.

Maar dat viel toch tegen. Mijn rug werd steeds stijver en pijnlijker. Recht lopen ging niet meer en als een oude, stijve, kromme vrouw haalde ik de camping. De laatste 10 moeilijke kilometers had ik al mijn hoop gevestigd op de masseur die aanwezig zou zijn op de camping. Daar trof ik een hele adequate en voortvarende masseuse. Zij stuurde me onder de warme douche en verwees me daarna naar haar behandeltafel. Ik moest op mijn buik gaan liggen, wat helemaal niet ging, zo krom was ik. Wat ze daarna gedaan heeft, ik heb het verdrongen, het was te pijnlijk. Maar het was het allemaal waard; ik stapte weer rechtop van de behandeltafel af.  Een verdraaiing van het SI gewricht, was haar diagnose.

De volgende dag kon ik weer echt genieten van het wandelen. De spierpijn die ik ervan overhield was goed te doen. Wel ben ik nog eens gaan nadenken over het plan om te gaan kamperen tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. Nu met mijn rug was het niet echt heel fijn in het tentje. Het slapen op het luchtbed viel alles mee, maar het bukken en het ontbreken van een goede stoel was vervelend. Kamperen is toch een beetje behelpen en of dat nu de aller verstandigste keuze is tijdens de Vierdaagse? Voor comfort is ook wel wat te zeggen. Aan de andere kant hoorde ik ook dit weekend dat de tijdelijke camping die gerund wordt door 2 mannen en waar Anja en ik geboekt hebben, verschrikkelijk gezellig is. Dat is ook wat waard. Ik weet het dus nog niet. Ga er nog eens over nadenken. Iemand tips?

Komende week

Dan rest me nog om naar de komende week te kijken. Op het Via Vierdaagse trainingsschema voor de 40 km staat dit weekend een wandeling van 40 km op het programma. Dat komt slecht uit want het is Pinkpop weekend. Ik heb zelf geen weekendkaarten kunnen bemachtigen, maar Anja gaat wel. Ik moet dus iets verzinnen, want 40 km in mijn eentje is wel heel erg ver.

wandelvrouw