“We gaan op een culinaire wandeltrip.” Met die zin verleidde ik Hans om met me mee te gaan naar het Renchtal. Ik had het programma al gezien en ik verheugde me het meest op de Lautenbacher Vesperwandeling, een wandelarrangement waarbij je met een wandelpas langs vier plekken gaat waar je iets lekkers te eten en te drinken krijgt. Wat een leuk idee! Op het programma stonden ook andere mooie wandelroutes, een bezoek aan een destilleerderij, fijne restaurants en bijzondere plekken om te lunchen. Dit mocht ik echt wel een culinair wandelreisje noemen. Dat wordt genieten van alle streekproducten en -wijnen uit het gebied van het Zwarte Woud.
Het Renchtal ligt centraal in het Zwarte Woud in het zuiden van Duitsland. Het dal is gevormd door de rivier de Rench, een zijarm van de Rijn. Het Renchtal is binnen het Zwarte Woud een lager en gevarieerder gebied en ziet er daardoor geweldig lieflijk uit. Het Renchtal is een van de belangrijkste fruitteeltgebieden in Duitsland. Dankzij de vele uren zonneschijn groeit hier het lekkerste fruit: van appels, druiven en bessen, tot aardbeien, pruimen en kersen, alles is te vinden op de velden van het Renchtal. Om zo op te eten of als grondstof voor de wijnhuizen en de destilleerderijen. De drie belangrijkste plaatsen in het Renchtal zijn Oppenau, Lautenbach en Oberkirch.
Fruit in het Renchtal
Het is aardbeienpluktijd als wij het Renchtal bezoeken. Op de weg, die parallel aan de spoorbaan door de vallei loopt, staan meerdere kraampjes waar we verse aardbeien kunnen kopen. We zien wijngaarden, maar ook boomgaarden met kersen, aalbessen, peren en appels. Wat moet het hier in de lente sprookjesachtig mooi zijn, als alle fruitbomen in bloei staan. Maar ook nu is het hier wonderschoon. De fruitgaarden worden afgewisseld door de hoger gelegen bossen. Alles ziet er gezond en groen uit en de uitzichten over de heuvels (tot ongeveer 700 m hoog) met hier en daar een vakwerkhuis zijn super.
Hotel Mühlenglück
We komen aan bij Hotel Mühlenglück. Het is een modern hotel en café in frisse kleuren. Een perfecte uitvalbasis voor onze activiteiten deze week. We checken in, zetten onze spullen in de kamer (wat een fijne ruimte) en zoeken meteen een plekje op het terras. De vakantie is begonnen! Laat het bier en de flamkuchen maar doorkomen.
Hotel Muhlengluck boeken via booking.com.
Fatbiken
’s Avonds hebben we een afspraak met FatStevens om een ‘Sonnenuntergangs-Tour’ te maken op fatbikes. Ik heb nog nooit zoiets gedaan en ik ben erg nieuwsgierig naar hoe dit gaat. Omdat alle apps aangeven dat het gaat onweren, verschuiven we de tocht naar vrijdagochtend. Jammer, ik had graag op een (elektrische) mountainbike de zon zien zakken achter de bergen in het Renchtal.
Oppenau
Omdat de regen uitblijft besluiten we een avondwandeling te maken in Oppenau. Een goede keuze. Oppenau is niet zo groot. Het meest karakteristiek is het pand dat over de rivier heen gebouwd is. In elke folder staat die foto. Nog veel leuker is het om de kleine straatjes in te gaan en achter de huizen de berg op te wandelen. Vanuit hier hebben we een mooi uitzicht over Oppenau.
Natuurlijk eten we ook een ijsje bij de ijssalon bij de kerk. Het blijft tenslotte een culinaire wandelreis.
Oberkirch
Oberkircher Brennersteig
Op de tweede dag staat de wandelroute de Oberkircher Brennersteig op het programma. Het is een wandelroute van 13,8 km met 454 hoogtemeters, die rondom het Brennertal loopt. De wandeltijd die er voor staat is 4,5 uur. Bijzonder aan deze wandelroute is dat hij langs een groot aantal destilleerderijen loopt. Wij hebben een afspraak voor een rondleiding bij Brennerei Halter.
Jammer genoeg regent het. Met de regenjas aan vertrekken we vanaf de ‘wanderparkplatz’. Ik heb me goed voorbereid. De uitdraai van de route hebben we bij ons en ook de gpx is ingeladen. Op de parkeerplaats staat een groot bord met daarop de route. Toch maken we de grootste beginnersfout. We lopen de verkeerde kant op.
We zouden binnen het kwartier na aanvang bij Brennerei Halter moeten aankomen. Na 20 minuten bergop kijk ik toch eens op de GPS. F…CK, dat wordt teruglopen en te laat komen voor onze afspraak. Daar hou ik niet van.
Brennerei Halter
Johannes Halter, die op ons zit te wachten, neemt het allemaal niet zo zwaar op. Hij laat ons graag zijn bedrijf zien. Het is een van de elfhonderd kleine branderijen in het Renchtal. De pure alcohol wordt hier gedestilleerd en verwerkt tot allerlei drankjes; van kersenlikeur tot gin. Het fruit dat in de eigen boomgaard groeit wordt hierin verwerkt. Dan is het tijd om te proeven. De kersenlikeur is heerlijk zacht van smaak. De spirituose daarentegen komt echt binnen. En dat allemaal op de vroege morgen.
Als we afscheid nemen van Johannes krijgen we een leeg glas mee. De route gaat verder door de boomgaard van de familie Halter, waarin allerlei vogelhuisjes staan waar flessen in verstopt zitten. Je kunt hier proefjes nemen van verschillende drankjes.
Het is leuk om Brennerei Halter te bezoeken. Je kunt er op het terras zitten, de destilleerderij bezoeken en een rondwandeling maken door de fruitgaarden met de vogelhuisjes. Er staan trouwens prachtige rozen in de fruitgaard, een hobby van de vader van Johannes Halter.
Regenboogtoren
Wij wandelen verder en zijn blij als het ophoudt met regenen. We zoeken een mooi plekje voor onze meegebrachte lunch. Het eerste deel van de wandelroute stijgen we voornamelijk. Dat gaat geleidelijk en ook wat op en neer. In totaal gaat de Oberkircher Brennersteig 454 meter omhoog en ook weer omlaag. Omdat je de route zo afwisselend is, is het stijgen goed te doen.
Een verrassing is het als we bij een regenboogtoren komen. Die hadden we niet verwacht. Het is de ‘Geigerskopf-turm’. Natuurlijk gaan we naar boven en we hebben een prachtig uitzicht over het Renchtal en zien we in de verte ook Straatsburg en de Franse Vogezen.
Het tweede deel van de route gaat alleen nog maar naar beneden. Ook dit gaat geleidelijk, zodat het gemakkelijk wegstapt.
Destilleerderijen
Onderweg zijn we nog verschillende andere destilleerderijen tegengekomen. Sommigen hebben een stalletje of kast aan de weg waar je voor een luttel bedrag een shotje kunt kopen (kleingeld meenemen). Gelukkig staat er ook vaak een koelkast met water en frisdrank.
Wij hebben genoten deze wandeling. Het is afwisselend, met prachtige views en ondanks de te overbruggen hoogtemeters gemakkelijk te belopen. De uitdaging zit hem meer in de drank die onderweg aangeboden wordt. 😉
Hotel Pflugwirts
’s Avonds hebben we een afspraak bij Hotel Pflugwirts in Oberkirch voor een 4-gangen wijnmenu. Dit is nu het meest leuke van zo’n weekprogramma; je komt op plekken die je zelf niet bedacht of gevonden zou hebben. Hotel Pflugwirts is daar een goed voorbeeld van. Achter een muur in de tuin van het hotel bevindt zich het terras van het restaurant. We zitten er heerlijk in het avondzonnetje.
Dat komt het eten. Wow! Wat is dit heerlijk. Vooral de soep is goddelijk. Omdat de smaak zo uitgesproken is, lijkt het me moeilijk om daar een passende wijn bij te vinden, maar dat is geweldig gelukt. Ik ben blij dat Hans rijdt, want oh, wat zijn de wijnen, die allemaal uit deze streek komen, verrukkelijk.
Oppenau
De Allerheiligen watervallen
We worden opgehaald bij het hotel door gids Siegfried Wild. Hij is een gepensioneerde medewerker van het toeristenbureau en weet alles van deze streek. Hij neemt ons mee naar de Allerheiligen watervallen, die je net buiten Oppenau vindt. Siegfried zet ons beneden bij de watervallen af en rijdt zelf met de auto naar boven. Daar zullen we hem weer ontmoeten.
De Allerheiligen watervallen worden beschouwd als een van de mooiste van het Zwarte Woud. Het water valt niet in één keer naar beneden, maar via zeven cascades komt het water van de steile rotsen af, over een hoogte van meer dan 90 meter. Via trappen klimmen we omhoog, langs de waterval. Ergens halverwege komen we een bordje tegen met een sage over een jongen die de nacht doorbrengt met een zigeunerin. De beeltenis van de zigeunerin moet nog steeds in de rotsen te zien zijn. We zoeken ons rot, maar vinden het niet.
Allerheiligen kloosterruïne
Boven de watervallen bevindt zich het voormalig Allerheiligen kloostercomplex. Van de oude kathedraal is slechts een ruïne over. Siegfried vertelt honderduit over de geschiedenis van dit klooster. Het is 1196 gesticht door Uta van Schouwenburg. Wat ik wel een leuk verhaal vind, is dat de plek waarop het klooster moest komen bepaald is door een ezel die een zak geld op zijn rug gebonden kreeg. Daar waar hij het afwierp zou de juiste plek zijn. De ezel vluchtte de bergen in en liep omhoog. Boven bij de watervallen aangekomen bukte hij om te drinken en de zak geld viel.
Het was een onhandige plek, daarom besloot men verderop, op een meer toegankelijke plek te gaan bouwen. Maar na de eerste nacht waren alle bouwmaterialen verdwenen. Die lagen boven bij de waterval. De tweede nacht gebeurde het weer. De derde nacht zette men er een bewaker bij, maar de volgende ochtend lagen de bouwmaterialen én de bewaker op de plek die de ezel had aangegeven. Men besloot toen om toch boven de waterval het klooster te stichten.
Het Allerheiligen klooster ligt 620 meter boven de zeespiegel. Het is eeuwenlang in gebruik geweest en was een van de belangrijkste religieuze, culturele en politieke centra van de regio. Na verschillende branden werden in 1816 de ruïnes verkocht voor de sloop. Van de stenen werden onder andere kerken in de lager gelegen plaatsen gebouwd. Ornamenten en andere kerkstukken vind je daar terug.
Toen het toerisme in het Zwarte Woud opkwam, zag men ineens het belang van de Allerheiligen ruïnes in combinatie met de watervallen. Er is toen een herstelprogramma gestart zodat de resten bewaard konden blijven.
Klosterhof
Na zoveel informatie is het tijd voor de lunch. Naast de kloosterruïne staat het Klosterhof, een restaurant waar je heerlijk buiten kunt zitten en genieten van een ‘Bauernplatte’.
Het is trouwens rustig bij de watervallen en het klooster. Het toerisme komt pas net op gang na de coronasluiting. In normale tijden kan het hier erg druk zijn, wordt ons vertelt. Het loont dan de moeite waard om vroeg in de ochtend te komen.
Wandeling ‘Von der Kalikutt zum Moosturm‘
Tijd voor een lekkere wandeling. De route heet ‘Von der Kalikutt zum Moosturm‘, en dat is precies wat het is. De Kalikutt blijkt een restaurant te zijn en de route gaat bij wijze van spreken in één rechte streep omhoog van dit restaurant naar de Moosturm, een uitzichttoren uit 1890, die we al vanaf verschillende plekken in het dal hadden zien staan bovenop een hoge berg. Het is de Mooskopf van 877 meter hoog.
Dat we dus moesten klimmen wisten we. Dat het een saaie klim was, daar kwamen we onderweg pas achter. Stel je een rechte oneindige grindweg voor die stevig omhoog loopt. Links en rechts zie je bomen. Geen uitzicht, niets.
Een welkome afwisseling was een waterpunt met bankje (!). Daarna ging de weg weer door, omhoog.
Dan komen we bij een soort bouwkeet. Het blijkt een cafeetje met zelfbediening te zijn. Super! Dat het zo kan. Een koelkast vol met drankjes en een gewone kast vol met sterke drank. Betalen in de jerrycan.
Moosturm
Dan nog een leuk slingerend pad vol met stenen omhoog en we komen aan bij de Moosturm. We wachten even tot een familie voor ons de toren beklommen heeft, voordat wij naar boven gaan. We hebben van Siegfried gehoord dat het uitzicht vanuit de Moosturm vele malen beter is geworden nadat in 1999 orkaan Lothar op kerstavond alle hoge sparren- en dennenbomen, die het uitzicht vanaf de uitkijktoren grotendeels blokkeerden, heeft vernietigd. Daardoor is er meer ruimte gekomen en kunnen we meer zien. Op een heldere dag kunnen tot op de Vogezen kijken.
Via een andere route wandelen we terug. Het eerste stuk over net weer zo’n pad met keien met een fors dalingspercentage om verder over een verharde weg naar beneden te wandelen. Ook nu weer een best saaie weg. We horen het in de verte donderen. De lucht wordt donker en we stappen flink door. Net voordat de buit losbarst, zitten wij in de auto.
Ons plan om bij Restaurant Kalikutt de lekkerste Schwarzwälder Kirschtorte van de omgeving op het terras te eten, valt zo in het water. Maar we komen later terug om er te dineren. Eerst even de zweetdruppels van het stijgen in het hotel afspoelen
Restaurant Kalikutt
Restaurant Kalikutt is een echte traditioneel, door een familie gerund ‘höhenhotel’ en restaurant. Het ligt op een hoogte van 600 meter en heeft een fantastisch uitzicht. Bij dit traditionele restaurant hoort ook een traditionele keuken. We genieten hier van een verrassingsmenu. De wijn komt natuurlijk uit het Renchtal.
Lautenbach
Lautenbacher Vesperwanderung
Dan komt de wandeling waar ik me het meest op verheugd heb; de Lautenbacher Vesperwanderung over de Lautenbacher Hexensteig. Dit is een wandelarragement dat je voor €45,00 kunt boeken bij het toeristenbureau in Oppenau, Lautenbach of Oberkirch. Dat kan per telefoon of per e-mail. Je kunt de tour maken van donderdag tot zondag, tussen april en oktober.
We hebben een brochure gekregen met daaraan de bonnen die we kunnen inleveren op verschillende plekken langs de route in ruil voor iets lekkers te eten en te drinken.
We starten in Lautenbach bij Gasthof & Pension Zum Kreuz. Daar staat een overweldigend ontbijt voor ons klaar, met heerlijke verse aardbeien, lekkere broodjes en allerlei soorten beleg. De eigenaar brengt ons ook nog 2 glazen met iets alcoholisch. Ik proef een slokje en laat het graag staan. Hans daarentegen vindt het heerlijk en drink drinkt het op. Brrrrr.
In de lunchpakketten die we krijgen zitten ook glazen en kleine flesjes wijn. Die leggen we in de auto, voor later. Tijdens de wandeling gaan we die echt niet opdrinken, en meesjouwen is dan zinloos.
De Lautenbacher Hexenstieg
Na het overdadige ontbijt gaan we op pad. We steken de weg over en zien de eerste heks op een bezemsteel. De Vesperwandeling volgt de route van de Lautenbacher Hexenstieg. Het valt ons op hoe geweldig de route is aangegeven. Hier kan je echt niet verkeerd lopen.
De Lautenbacher Hexenstieg is een rondwandeling van 15,2 km lang. De wandeltijd is 5 uur, dat komt door de hoogtemeters die je moet maken. De route stijgt en daalt 562 meter.
Het stijgen begint meteen. Voordat we het weten kijken we uit over het plaatsje Lautenbach. De eerste helft van de wandeling zullen we overwegend stijgen. De route is enorm afwisselend en er is van alles te zien en te beleven. Het zijn niet alleen de mooie views en afwisselende paden die route zo leuk maken, maar ook de hutten onderweg, de waldsofa met heksenbezem, de kleine en grote heksenhuizen, de ’Schnaps- und Getränkebrunnen’ (plekken waar je Schnaps kunt drinken) en natuurlijk de plek waar we ons derde bonnetje kunnen inleveren; bij Bergvespersube Zum Fiesmichel. Daar kunnen we kiezen tussen Kaiserschmarren en een Bauernplatte.
Vanaf het grote heksenhuis gaat de route voornamelijk naar beneden. Sommige stukken over steile paadjes door het bos, maar ook heel veel vals plat. Fijn dat de tweede helft bergafwaarts gaat. De route blijft verbazen. Wat is het hier mooi (en leuk).
Lautenbach
Aan het eind van de dag komen we aan in Lautenbach waar we ons laatste bonnetje inwisselen bij Ringhotel Sonnenhof voor een Schwarzwälder kirsch im Glas en een kop koffie.
Wat was dit een mooie en lekkere wandelroute. Er zijn drie van dit soort geniet-wandelingen. Je vindt ze hier.
Hotel Mühlenglück
We keren terug naar Hotel Mühlenglück. Dit blijkt elke keer weer lekker centraal gelegen en een fijne plek om terug te keren. Met een nieuw ontdekt biertje: een kristallweizen, gaan we weer op het terras zitten.
Zwarte wolken komen al weer aandrijven en de regen barst los. We zoeken binnen een plekje in het café. Daar is het gezellig druk. Dat is vooral wat opvalt aan dit hotel; het is verschrikkelijk relaxed vertoeven en alles is goed voor elkaar en bij de hand. Of je nu wilt eten, iets drinken, lekker buiten wilt zitten (voor kinderen is er een enorme speelplek) of een hotelkamer nodig hebt; alles is er.
Wij vermaken ons prima, ook met de regen.
Helaas regent het de volgende dag nog. De rit met fatbikes kan niet doorgaan, het is geen fijn weer om te wandelen, dus we besluiten alle mogelijke activiteiten te skippen en naar huis te rijden. We zitten vol mooie indrukken en hebben een geweldige week gehad.
We bezochten het Renchtal op uitnodiging van Renchtal Tourismus GmbH en Baden Württemberg Marketing Tourismus. In overleg stelden we het weekprogramma samen. De samenwerking heeft geen invloed op de inhoud van dit blog. Ik schrijf, zoals altijd, wat ik wil.
Geef een reactie