Nog eentje om het af te leren. 

Nog een laatste blog om mijn Camino Portugese 2020 af te sluiten. Uit de reacties na mijn laatste blog over een regenachtige aankomst in Santiago de Compostela, een dag die niet heel blij verliep, maakte ik op dat er lezers zijn die dachten dat ik een tocht vol problemen heb meegemaakt en dat het allemaal niet meezat. Ik vind het jammer dat het zo is overgekomen, want zo heb ik het niet gevoeld en het was ook geenzins de bedoeling om het zo te laten klinken. Moet ik toch mijn schrijfstijl wat bijschaven, want ik heb een heerlijke camino gehad. eentje waar ik met veel plezier op terugkijk. 

Natuurlijk lopen er dingen anders dan gehoopt. Ik werd overvallen door blaren, stond soms voor een dichte deur, de boot vaarde niet en qua weer zaten er mindere dagen tussen. De meeste dingen waren ingecalculeerde risico’s. Dat krijg je ervan als je begin februari gaat lopen. Maar het wandelen in de winter heeft ook zijn pluskanten, waar ik veel van heb genoten. Het is heerlijk rustig op de Camino. De contacten die je wél hebt zijn meteen veel intenser. Het was een voorrecht om deze lieve, leuke medepelgrims te ontmoeten en te leren kennen. Ook de lokale bevolking lijkt meer tijd en zin te hebben en omdat ze het allemaal nogal gek vinden dat je in de winter gaat lopen, verbinden ze zich met je lot. Mooie ontmoetingen gehad.

Snurkers

Oké, ik stond af en toe voor een dichte deur, maar de albergues die open waren, waren heerlijk rustig. Geen kans om weggestuurd te worden omdat het vol is en ik kon altijd in een rustig hoekje een bed uitzoeken. Minder mensen, minder kans op snurkers. Omdat het pas rond half 9 licht is buiten, waren er ook geen pelgrims die op onzinnig vroege tijden begonnen in te pakken en de hele boel bij elkaar knisperen. Ze denken dat ze zachtjes doen, maar je wordt er wel wakker van. Dat was nu niet. Het was te donker om vroeg te lopen.

Camino

Ik heb een geweldige Camino gehad. Het was anders dan de eerste keer, dat wel. Mijn eerste Camino heeft me een belangrijke levensles geleerd. Daar kwam ik echt anders van terug. Ditmaal geen diepe inzichten gekregen. Behalve dan misschien dat je geen gegarandeerde levenslessen krijgt, als je een Camino doet.

Pelgrim

Mijn manier van caminolopen verschilt waarschijnlijk wezenlijk met die van anderen. Overdag probeer ik zoveel mogelijk een gewone pelgrim te zijn, hoewel ik wel altijd bezig ben om de juiste foto’s voor bij het blog te maken. Dat valt soms niet mee als het regent. Ook houd ik onderweg mijn Social Media bij. Na aankomst moet ik ergens de tijd en ruimte vinden om het blog van de dag te schrijven. Dat is best intensief, want ik wil me ook verhouden tot de mensen waarmee ik ben. Ik hou van gezelligheid en samen eten en drinken. Ik moet ook mijn boodschapjes en wasje doen. Dat ging niet altijd allemaal samen, waardoor ik wel eens tot diep in de nacht zat te werken. Maar ook daarvoor kreeg ik super veel terug. De leuke reacties bleven maar komen. Geweldig! Ik wil iedereen daarvoor hartelijk bedanken. Het motiveerde enorm om door te zetten.

Mooi document

Ik denk dat ik gedurende deze reis een mooi document heb gemaakt en ik hoop, ik weet zeker, dat het anderen inspireert om ook de stap te nemen om een Camino te lopen. Want dat is waar ik het uiteindelijk voor doe. Ik laat zo graag anderen, via mijn eigen belevenissen zien, hoe fijn het is om te wandelen en wat voor prachtige dingen je wandelend kunt meemaken. Het is zo’n bijzondere manier van reizen. Goed voor de mind en body.

Fiets en Wandelbeurs 2020

Als mijn informatie het voor anderen gemakkelijker maakt om ook de stap te zetten, dan heb ik mijn doel bereikt. Ik zal komende weken alle info nogmaals op een rijtje zetten zodat je op mijn website, naast de inspiratie van het reisverslag, ook op een gemakkelijke manier alle informatie kunt vinden, die je nodig kunt hebben. Je kan natuurlijk ook naar de Fiets en Wandelbeurs 2020 komen (28, 29 feb en 1 maart) waar ik elke dag een lezing geef over de Camino Portugues met praktische info, en waar je me live kunt treffen om je resterende vragen te stellen.

Laatste dag

Ik schrijf dit blog in het vliegtuig. Ik ben onderweg naar huis. Ik wil je toch nog even vertellen hoe deze laatste dag is verlopen. Na het ontbijt in Hostelario San Martin Pinario (buffetontbijt, altijd goed) heb ik nog twee uurtjes op mijn kamer zitten werken. Tja, moet ook gebeuren. Je mag toto 12 uur in je kamer blijven, dat is fijn. Toen de stad in om in het zonnetje nog een selfie op het grote plein voor de kathedraal te maken. Ik vond daarna voor de eerste keer deze reis een postkantoor dat open was, dus die postkaarten die al anderhalve week in mijn buideltasje zaten, konden eindelijk voorzien van een postzegel op de post.

Selfie voor de kathedraal

Puerta del Perdón

Ik kocht nog wat souvenirtjes en ging toen naar de ‘Iglesia de San Francisco’,  een kerk waar de pelgrims-mis om 12.00 uur begon. De mis wordt niet zoals gewoonlijk in de kathedraal gehouden omdat die op dit moment wordt gerenoveerd. Al jaren stond de buitenkant in de steigers, nu is de binnenkant aan de beurt. Dit gebeurt allemaal omdat de kathedraal zich voorbereid op het volgend heilig jaar. Die is in 2021. In dat jaar valt 25 juli op een zondag. 25 Juli is namelijk de naamdag van Sint Jacob. Zijn sterfdag en geboorte in de hemel worden dan herdacht. In zo’n heilig jaar gaat er een speciale deur open in de kathedraal, de “Puerta del Perdón” aan de Plaza Quintana. Die is altijd gesloten, behalve in een heilig jaar, waarin een pelgrim een volle aflaat kan verdienen als hij door de heilige deur naar binnen gaat. Volgens de katholieke leer blijft er na de biecht en penitentie nog een tijdelijke schuld over, te betalen in het vagevuur. Een volle of jubileumaflaat verleent de gelovige kwijtschelding van alle tijdelijke straffen. Een goede reden om in een jubileumjaar  de camino te lopen.

Het is dus even de vraag of het verstandig is om volgend jaar een Camino te lopen, als je niet van hele erge drukte houdt. Want dat zal gebeuren; er zullen ontzettend veel mensen juist dit jaar een Camino willen lopen.

Pelgrimsmis

Er zat een handjevol mensen in de kerk. De vorige keer in de kathedraal was ik bij de mis met het grote wierookvat, de botafumeiro. Toen was het afgeladen vol en stonden langs alle kanten mensen. Wat een verschil met nu. Toch zong de non prachtig, werden de gearriveerde pelgrims genoemd (veel uit Korea viel me op), hield de pastor een meeslepend verhaal in het Spaans en waren er mensen die iets voorlazen.

Ik werd overigens niet voorgelezen omdat ik me niet geregistreerd heb. Ik bezit al een certificaat en een tweede zou er precies hetzelfde uitzien. Die komt dan in het zelfde laatje. Ik hecht er niet zoveel waarde aan.

Ik heb nog even twee kaarsjes gebrand; een voor mijn ouders en een voor mijn gezin (baadt het niet, dan schaadt het zeker niet) en vond dat ik als ongelovige toch lekker spiritueel bezig was geweest. Tijd voor koffie en een broodje in de stad.

De stempels in mijn credential zeggen me meer dan een certificaat.

Vliegveld Santiago

Ik vlieg met Vueling vanuit Santiago naar Amsterdam. De bus naar het vliegveld start op Plaza de Galicia, 10 minuutjes lopen vanaf de kathedraal. De bus rijdt elke heel en elk half uur. Toen ik kwam aanlopen kon ik meteen instappen. Een kaartje koop je bij de chauffeur en kost 3 euro. Dan volgt een rit van bijna 40 minuten. Heerlijk relaxed.

Secrurity

Ik had al via de computer ingecheckt en liep meteen door naar de security. Mijn rugzak had ik tot een zo’n klein mogelijk pakket gemaakt. De laptop en toebehoren en persoonlijke spullen had ik in een apart rugtasje. Bij Vueling mag je twee stuks handbagage meenemen in het vliegtuig. Een koffer (mijn rugzak was iets groter dan de toegestane maximale afmetingen) en een kleine tas die je voor onder je stoel moet schuiven.

Aan het eind van de hele security-afhandeling werd mijn grote rugzak eruit gepikt. Er zaten wandelstokken in en die mochten niet mee het vliegtuig in. Dat ze op de heenreis wel mee waren gekomen, daar had ze geen boodschap aan. Ik moest mijn rugzak inchecken, maar er zouden geen kosten aan verbonden zijn. Oké. Dan vind ik het niet zo erg.

Terug naar de incheckbalie en mijn rugzak ging op de band. Hij woog 9 kilo. Daar schrik ik wel van. Er zat geen water, geen eten en geen laptop en elektronica in. Hoe zwaar was mijn rugzak dan onderweg geweest? Ik ga het thuis toch even nameten.

Vervolgens moet ik zelf weer helemaal door de security. Alles in de bakken, schoenen uit en weer gefouilleerd worden. Pffffff.

Bijna thuis.

NB. Ik dank nogmaals iedereen die de afgelopen weken enthousiast heeft meegelezen en berichtjes voor me heeft achtergelaten. Ik vond dat heerlijk stimulerend en het heeft me veel plezier gedaan.

flavicon wandelvrouw