Als die boot nu maar gaat.

Datum:  14-2-2020
Afstand volgens de gids:  18 km
Afstand afgelegd: 21 km
Het weer:  Het weer gaat alle kanten op: bewolkt, zonnig en flinke regenval. 12 graden.

Langzaam haal ik het rolluik voor mijn slaapkamerraam omhoog. Zou het droog zijn? Het ziet er allemaal erg donker uit, maar het is droog. Top! Ik pak mijn rugzak in en ga naar beneden voor het ontbijt. Dat wordt pas om negen uur geserveerd. Mij hoor je niet klagen. Een mooie smoes om niet te vroeg op te hoeven staan. Het ontbijt is echt geweldig. Verse jus, koffie, gebakken eitje, kaas, geroosterd stokbrood, boter, jam, fruit. Alles erop en eraan. Beste ontbijt van de hele camino. Dit is een geweldig begin van de dag.

Umia

Met jas, maar zonder regenhoes om mijn rugzak stap ik naar buiten. Geluk moet je ook een beetje afdwingen. Even flink doorstappen om warm te worden. De route loopt langs de rivier Umia. De zon begint zelfs te schijnen.

De zon schijnt. De jas kan uit.

Café

Na ongeveer 10 km kom ik bij een café tegenover een voetbalstadion. Een goed plekje om te stoppen. Het is zo lekker weer, dat ik besluit om buiten te gaan zitten. Ik reageer uitgebreid op mijn Social Media kanalen en post nog een valentijnskaart. Ik betaal twee euro voor mijn cola en koffie (leuk die prijzen hier) en ga weer verder.

Regen

Dan ineens slaat het weer om. De lucht trekt dicht. Ik hoop eerst nog dat het zal meevallen, maar dat doet het niet. Snel de regenhoes om mijn rugzak en mijn regenjas aan. Dan barst het los. De vijf kilometer die volgen loop ik in de stromende regen. Ik moet aan gisteren denken, toen ik ‘I’m singing in the rain’  boven mijn stukje typte. Dat inspireert me om echt te gaan zingen. ‘ Walking in a winter wonderland’ is het liedje dat het lekkerst gaat. Ik word er zowaar vrolijk van.

Water

Gelukkig stopt het ook weer met regenen. Ik heb nog ongeveer 5 kilometer te gaan. Ik eet het appeltje dat ik van het ontbijt heb meegenomen, loop nog even verkeerd en kom dan uit bij het water. Verrassend.

In de verte zie ik water.

Albergue

In mijn gids lees ik dat ik hier drie opties heb voor een slaapplek. De goedkoopste is de Albergue, dan is daar La Pasarela, een appartementencomplex waar ik pal voor sta en er is een hotel. Ik kies voor de albergue. Die ligt op iets minder dan een kilometer van waar ik nu sta. Daar aangekomen blijkt die dicht te zijn. Pech. Ik loop het stuk weer terug naar de brug. Het telefoonnummer van La Pasarela staat groot op de gevel. Ik bel het nummer en krijg een meneer aan de telefoon die me vertelt dat er geen kamers zijn. En buenos dias.

Hotel

Balen. Dat wordt in de buidel tasten en een hotel nemen. Ik loop weer 800 meter om bij hotel Bradomin te komen. Ik begin er wel een beetje genoeg van te krijgen, van dat heen en weer geloop. Maar oh, ik zie het al, als ik op het hotel afloop, de rolluiken zitten voor de deuren. Jeetje, wat nu? Daar sta je dan met je positivisme en je uitspraken dat er altijd wel een oplossing komt. Dit ziet er niet goed uit.

Café

Tegenover het hotel staat een café. Daar maar eens vragen. Natuurlijk spreekt weer niemand Engels. Maar de eigenaar van de zaak komt de meisjes achter de bar helpen en met handen en voeten maak ik hem duidelijk wat er aan de hand is. Hij doet stoer en wuift dat het geen probleem is. Eerst belt hij met de albergue, die is dicht. Dan belt hij met de eigenaar van La Pasarela en die heeft ineens wel een kamer voor me. Telefoonnummers en foto’s worden uitgewisseld en we onderhandelen over een prijs. Inmiddels is de hele zaak zich er mee gaan bemoeien. Alles gaat pas in maart open, zeggen ze. “Wie komt hier nu in februari?” Als ik vraag naar de boot, moeten de mannen lachen. Nee, natuurlijk gaat er geen boot. Het is winter.

Kamer met bad

Met WhatsApp word ik naar een huis midden in de stad gedirigeerd. Daar word ik ontvangen door een lieve dame die me een kamer aanwijst die al lang niet gebruikt is. Er ligt schoon beddengoed op het bed, ze haalt ergens een elektrische kachel vandaan en ik heb al snel gezien dat de badkamer een heus bad heeft. Het kan gewoon niet beter. Ik moet het nog wel even zelf schoonmaken, maar dan laat ik het warme water erin lopen en neem een heerlijk bad. Nu ga ik nog bedenken hoe ik die boot geregeld krijg.

Opties

Ik heb contact met een vriendin thuis. Ze vraagt: “Wat zijn je opties?”  Inmiddels heb ik alle bootbedrijven in Vilanova de Arousa al gebeld en niemand nam op. Ook de websites, waar je online op zou kunnen boeken werken niet. Ik heb nog steeds het papiertje van de dame van het toeristenbureau van Pontevedra, die me verzekerde dat ik zaterdag om 9.00 uur een plek op een boot had naar Padrón. Dus wat zijn mijn opties? Allereerst kan ik later vandaag nog even de stad ingaan en hier en daar vragen. Wellicht levert dat wat op. Tweede optie is om morgen om 9.00 uur in de haven te staan en erop te vertrouwen dat de toeristenmevrouw gelijk heeft, en ze me niet willens en wetens ergens naar toe heeft gestuurd waar ik zou stranden. Optie 3 is om morgen naar Padrón te wandelen. Dat kan natuurlijk ook. Hoewel overal staat dat het een inspiratieloze wandeling van 35 km is en dat het heel slecht is aangegeven. Ik zal voor de zekerheid vanavond proberen om een GPS-route in te laden op mijn telefoon.

Avond

Voordat ik al mijn opties ben afgelopen, krijg ik een telefoontje van de boot company. Mijn hart springt op. Het zal toch niet. Het meisje vertelt dat er minimaal 8 pelgrims nodig zijn om de boot te laten varen. Ze had gehoord dat er misschien 3 reserveringen waren. Of ik wist of er in de albergue soms meer pelgrims waren die meewilden. Ik vertelde dat de albergue gesloten was. Daar keek ze van op. Zij ging nog even rondbellen en zou me berichten als ze meer mensen gevonden had. Als ik meer pelgrims zou weten moest ik haar bellen.

Albergue

Ik besluit om nog even bij de Albergue te gaan kijken. Misschien heb ik het wel mis. Vanavond staat de grote toegangsdeur open. Ik loop naar boven en heb uitzicht op een grote gymzaal waar turnwedstrijden worden gehouden. Ik vind de toegangsdeur naar de albergue, er hangt een briefje op de deur: tot nader order gesloten.

albergue vilanova de arousa
De deur van de albergue.
albergue vilanova de arousa
Met dit briefje.

Supermarkt

Ik haal wat boodschappen op. Wat is het toch vervelend dat ze in Spanje geen wijn met schroefdoppen verkopen en dat de beveiliging op de luchthavens geen Zwitserse zakmessen toestaan in je handbagage. Ik weiger om een kurkentrekker te kopen. Dat wordt een frisje.

Bus

Ondertussen heb ik ook bedacht dat ik met de bus naar Padron kan. Ik vind op het internet dat er 5x per dag een bus rechtstreeks gaat. Zoek ik verder dan kan ik geen kaartje kopen op dit traject. Het bestaat niet. Ik kan ook niet vinden vanwaar de bus dan zou moeten vertrekken. Vanaf een kruising. Ja, welke kruising. Ik bel de busmaatschappij en het menu geeft zelfs aan dat ik in Engels te woord kan worden gestaan. Er wordt een bandje afgedraaid en vervolgens word ik in de wacht gezet. Jeetje, hoeveel geduld moet een mens hebben? Na het derde pauzeliedje hang ik ze op.

Montse

Dan krijg ik contact met Montse. Ik ben haar op mijn vorige camino tegengekomen in Vigo, toen ik een hele slechte dag had. Montse spreekt Nederlands en was toen mijn redder in de nood. Dat was toen zo’n bijzondere ontmoeting. (Je kunt het hier lezen). Nu wil ze me weer redden. Ze zoekt contact met de bootbedrijven, belt kennissen en heeft zelfs contact met een kayak bedrijf. Ook voor haar neemt de busmaatschappij niet op.

Ik laat het erbij zitten voor vandaag. Er komt morgen vast een oplossing.

Slapen:

Pasarela appartments

Miguel heeft door het hele stadje Vilanova de Arousa kamers en appartementen.

Ik betaalde €30 voor een grote eenpersoonskamer.

Eten:

Er zijn leuke visrestaurantjes.

flavicon wandelvrouw