Dag 3. De Kilimanjaro, een verslag

Dag 3. Van Machame Gate (1800 m) naar Machame Hut (3000 m)

3 September 2014. Dan is het eindelijk echt zo ver. We worden in de ochtend opgehaald door onze gidsen die met een grote bus en een jeep komen voorrijden. Alle bagage wordt op- en ingeladen. Een prachtig schouwspel maar het duurt lang voordat we eindelijk op weg zijn.

Op weg naar Machame Gate, de poort die toegang geeft tot de Kilimanjaro. GO! Tenminste, zo denk ik erover. Maar zo werkt dat niet, blijkbaar. Er moet eerst nog van alles gekocht worden. Onduidelijk wie en wat. Maar we staan lange tijd stil voor winkels waar onze gids en medereizigers in verdwijnen en niet terug komen. Ik ben een ongeduldig mens en vraag me af waarom deze boodschappen nu gehaald moeten worden. Kunnen we niet gewoon gaan?

Uiteindelijk rijden we. Zitten, kijken en genieten van het landschap met de rode aarde. Het laatste stuk naar Machame Gate is zeer vruchtbare grond. We rijden tussen de bananenplantages en koffieplantages door. De lucht is nog steeds heiig, de Kilimanjaro hebben we nog niet gezien. “Het geheim van de berg is, er is geen berg”, murmel ik tegen mijn buddy.

Machame Gate

Machame Gate is een bijzondere plek. Hier verzamelen de klimmers zich. Ik begrijp dat de gidsen op deze plek een keuze maken in de dragers die zij meenemen. Een soort arbeidsmarkt. Onze bagage moet verdeeld worden onder de dragers en de hele expeditie moet op gang worden gebracht. Maar nu is wachten niet erg. Het voelt alsof we al onderweg zijn.

We staan aan de voet van het tropisch regenwoud, verschillende soorten aapjes zitten in de bomen en vermaken de toeschouwers. De borden vertellen ons de regels van Kilimanjaro National Park. We maken een groepsfoto met onze FIT-shirts aan, speciaal voor dit doel aangetrokken.

We eten nog wat, maken nog wat meer foto’s en dan gaan we op weg. Letterlijk en figuurlijk. We lopen het eerste stuk op een weg. Het stijgingspercentage is meteen fors en we worden gemaand om rustig te lopen. Pole, Pole. Langzaam, langzaam. We worden ingehaald door de dragers die zich met de meest vreemdsoortige pakketten op hun rug langs ons spoeden. Er is 1 vrouwelijke drager, Monica. Ze hoort bij een andere groep dan de onze maar wanneer we haar tegenkomen krijgt ze luid applaus en roepen we “Jambo!” Wat iets is als: hallo/hoe gaat het. Dat zal zich de komende dagen nog vele malen herhalen. Wij zijn fan van Monica. De weg gaat over in een pad en wordt steeds smaller en het wordt steeds vochtiger in het bos. De mist zit tussen de bomen. Spookachtig mooi.

De stemming zit er goed in. Er wordt gelachen, gepraat, gezongen en we leren zinnen en woorden in het Swahili. Hakuna Matata. Wat zoiets betekent als ‘maak je niet druk’. Die kenden we al van de Lion King. We oefenen met de Kilimanjaro song en de zin ‘Maisha mazuri, maisha babkubwa’ wat betekent ‘een dag niet gelachen is een dag niet geleefd’, wordt de uitspraak van de week en komt te pas en te onpas voorbij.

Het bord bij de Machame-ingang (1800 m) gaf aan dat we vandaag 11 km voor de boeg hebben waar we zo’n 5 uur over zullen doen. Die tijd hebben we ruim nodig. Alle wandeldiscipline waar we zo lekker op getraind hebben is verdwenen. We staan vaak stil. Soms om op achterblijvers te wachten. Soms omdat de gidsen dat aangeven waarbij het volstrekt onduidelijk is of het een lange pauze is of een korte stop. Vaak maken we er dan zelf een lange pauze van. Bijzonder vind ik het als er al vlot na zo’n stop er weer gestopt moet worden omdat er hoge plasnood is. Het blijkt meteen al dat het best lastig is om met een groep van 11 lopers bij elkaar te blijven en een goed tempo aan te houden.

Machame Camp

Laat in de middag komen we aan in Machame Camp. De dragers hebben hard gewerkt om ons kamp op te zetten. Onze gele slaaptentjes staan klaar en hebben een plekje gekregen zoveel mogelijk tussen de rotsen . Er zijn twee grotere groene tunneltenten met een tafel en stoelen erin, waar we straks zullen eten. Er staan ook twee blauwe tenten waar je rechtop in kunt staan. Deze tentjes blijken het chemisch toilet te bevatten. Er is een kooktent en verschillende soorten andere tenten waar de dragers slapen. Al met al een hele kampeerplaats. Onze bagage ligt op een grote stapel. We pakken onze tassen en zoeken een tentje uit. Dat vergt wat slim en snel kiezen. We zoeken naar een tentje die horizontaal geplaatst is, zonder al te veel stenen onder het dekzeil. Niet te ver bij de wc-tent weg maar zeker ook niet te dichtbij. Sally en ik doen een goede keus. We rollen onze matjes en slaapzakken uit en net als we in de relaxstand willen worden we gevraagd om naar de gezamenlijke tent te komen. We kunnen ons wat opfrissen en er is thee, koffie, chocolademelk en iets te eten. Eigenlijk de middagsnack maar we lopen al tegen het avondeten aan. We worden allemaal gecontroleerd. Pols, saturatie, hoe we ons voelen, geplast, gepoept, hoofdpijn of andere klachten? Het gaat prima met Sally en mij. De gidsen noteren ook wie met wie een tent deelt, vragen dus ook aan mij hoe het met mijn tent genoot ofwel buddy gaat. Dit lokt wat grappen en dreigementen over en weer uit tussen ons.

Avondeten

Het avondeten smaakt goed, bijzonder hoe goed de koks een lekkere maaltijd neer kunnen zetten in deze omstandigheden. Onze groep zit verdeeld over de twee tenten. Wat opvalt is dat in iedere tent een van onze gidsen mee eet. Gezellig, maar als we hem bevragen blijkt dat het ook echt is om ons eetgedrag te observeren. Hoogte kan stevig je eetlust verminderen. Ze blijven bij ons om ons dus ook aan te moedigen te eten wanneer we daar geen zin in hebben. Dit speelt nu nog niet, we hebben ook stevig geoefend met eten dus de vraag is of we daar wel een probleem mee krijgen. We bevragen hem wat over zijn werk en leven, zijn verhaal is bijzonder. Opmerkelijk is wel het fatsoen van deze Tanzaniaan en zijn collega’s, het is een soort fatsoen zonder belerend te zijn, behulpzaam zonder kruiperigheid, trots zonder arrogantie en een diep respect voor de natuur. Hij wil ons geen scheldwoorden leren in Swahili, helaas. Na een dag toeristenzinnen willen we nu wat echte taal maar hij geeft niet toe onder de onderhandelingsdruk van buddy Sally. We voelen ons als brutale Nederlanders wel lomp in vergelijking met onze fatsoenlijke gids Bosco, dus ook dit wordt getoetst: van alle toeristen, hoe erg zijn de Nederlanders om te begeleiden? We zijn niet zo erg als de Aziaten wordt ons na wat gepeins verteld. “En die zijn het ergst?” Vraag ik nog voor de zekerheid.

Als we de eet-tent uitkomen is het donker. Het is de hele dag bewolkt en mistig geweest. De Kilimanjaro hebben we nog niet gezien.

Tijd om te gaan slapen.

Klik hier voor het verslag van dag 4