‘Hoe kom je er bij om de Kilimanjaro te beklimmen?’ wordt me regelmatig gevraagd. ‘Het kwam op mijn pad’, antwoord ik dan. Hoe het precies is gegaan, zal ik je vertellen.
Het is eind 2013. Na een periode van inactiviteit vanwege een blessure (en volstrekte luiheid) kwam ik van de bank af en schreef me in bij ‘Fit in 3 maanden’, een buitensportschool in mijn woonplaats Enkhuizen. 1 November begonnen we, een groepje van 6 man/vrouw, onder leiding van Martijn met het trainingsprogramma. Drie buitentrainingsmomenten per week; bootcamp, hardlooptraining en een training genaamd fitcircuit dat vooral gericht is op spieropbouw en korte intensieve oefeningen. Binnen 3 maanden zouden we 
volledig fit zijn en de 5 km kunnen hardlopen. Tijdens een training vertelde Martijn dat hij bezig was met voorbereidingen om de Kilimanjaro te beklimmen. Met een groep van 12 mensen zou hij in september 2014 naar Afrika gaan. Het verwezenlijken van een droom. Ik zei dat het me geweldig leek.
Ga je mee?
Vlak voor de jaarwisseling kwam Martijn naar me toe: ‘Jij zei toch dat het je geweldig zou vinden om mee te gaan. Nou, er is een plek vrijgekomen. Ga je mee, de Kilimanjaro beklimmen?’ Oef. Dan moet ik er echt meer over weten. En Martijn vertelde me ongeveer het volgende:
De Kilimanjaro is met zijn 5895 meter de hoogste berg van Afrika. Het wordt ook wel de wandelberg genoemd. Het klimmen met touwen of ijzers is niet aan de orde maar je moet er wel een uitstekende conditie voor hebben. Het omhoog ‘wandelen’ is zwaar en vergt vele uren per dag. De omstandigheden zijn onvoorspelbaar en wisselend. Je begint in de hete Afrikaanse steppe en gaat door verschillende klimaatzones tot je naast de gletsjer de top bereikt. Daar kan het wel tot -20 graden vriezen en een nog lagere gevoelstemperatuur hebben. Hoe hoger je komt hoe minder zuurstof er is. Dat maakt het bewegen zwaar en hoogteziekte ligt op de loer. Bijna iedereen heeft daar in meer of mindere mate last van.
Organisatie
Martijn was lang bezig geweest om een goede en betrouwbare organisatie te vinden die ons daar kon gidsen en de totale organisatie op zich zou nemen. Die had hij gevonden in Makasa Tanzania Safari’s. We hoefden dus terplekke niets meer zelf te regelen. We zouden de Machame route lopen, ook wel Whiskyroute genoemd. Dat is de populairste route met de grootste kans van slagen om de top te halen. Je wandelt elke dag hoger dan je uiteindelijk slaapt. Dat is goed voor de acclimatisatie. Wij kiezen er ook voor om een extra acclimatisatie dag in te bouwen. We slapen in tentjes die door dragers, samen met je persoonlijke spullen naar boven worden gebracht. Zij zorgen ook voor het eten, water en de sanitaire voorzieningen. We worden begeleid door gidsen. Al met al is het een complete expeditie als je met 12 man de berg op gaat.
Voorbereiding
De begeleiding in Tanzania was dus goed geregeld. Hier in Nederland zou Martijn de voorbereiding en training op zich nemen. Meedoen met de beklimming betekende dan ook meedoen met de voorbereiding. We gingen als groep. En de zwakste schakel zou het tempo bepalen. Martijn had een trainingsprogramma gemaakt. Naast de 3 trainingen die ik per week al deed waren er voor de groep 4 trainingsweekenden. Het eerste trainingsweekend was ook een kennismakingsweekend en stond in het teken van primitief kamperen in koude omstandigheden. In het tweede weekend zouden we theorie- en praktijkles krijgen van een militair in wandeldiscipline en tips en trucs voor meerdaagse tochten en omgaan met de verschillende klimatologische omstandigheden. In het derde weekend werd de wandelconditie getest door twee 30 km tochten en het laatste weekend zouden we materiaalcontrole doen en de puntjes op de i zetten.
Helaas was het eerste trainingsweekend al geweest. En zou ik het tweede weekend ook moeten missen omdat er al een skivakantie gepland stond. Ik zou dus halverwege de voorbereiding instromen. Gelukkig kende ik al een aantal van de medeklimmers een beetje van trainingen. Geschikte mensen. Ik kon het weekend dat Martijn me vroeg mee te gaan ook kennismaken met de rest van de deelnemers omdat er een gezamenlijke wandeling gepland stond. Want ook dat moest gebeuren. Veel kilometers maken.
Enthousiast
Martijns verhaal was aanstekelijk en ik kwam enthousiast thuis. Maar hoe zou het daar vallen? Ik had me daar geen zorgen over hoeven maken. Man vond meteen dat ik het moest doen. “Als je dit wilt, zo’n kans krijg je nooit meer.” 1 Kind vond het eigenlijk ook wel iets voor hemzelf en wilde wel mee. Uiteindelijk trok vriendin Sally me over de streep. “Je hebt geld, tijd en zin, wat houd je tegen?”
En zo is het ook. Collect moments, not things, is een uitspraak die ik later van een andere vriendin zou leren maar toen heel erg mijn gevoel vertolkte.
Ik ging naar de Kilimanjaro!
7 januari nam ik de definitieve beslissing om mee te gaan naar de Kilimanjaro en 8 januari stopte ik met roken want dat was de afspraak die ik met mijzelf had gemaakt. Het leek me afschuwelijk om te trainen met allemaal topfitte mensen en naderhand een sigaret te moeten opsteken. Of met een zuurstofachterstand op de Kilimanjaro te lopen en alleen maar aan de volgende sigaret te kunnen denken. Die gedachten hebben me geholpen bij het stoppen.
In februari kwam er weer een plek in de groep vrij. Een blessure bleek hardnekkig en iemand moest besluiten om af te zeggen. Sally had net een financiële meevaller gehad. Ik zei tegen haar: “Je hebt geld, tijd en zin, wat houd je tegen?” En ze besloot mee te gaan. Super. Het is geweldig om je maatje mee te hebben tijdens zo’n tocht.
Geef een reactie