Dag 9. De Kilimanjaro, een verslag

Dag 9. Van Mweka Camp (3100 m) naar Mweka Gate (1800 m) naar Ndarakwai Ranch

9 september 2014. Dit is de laatste keer dat we wakker worden gemaakt met: “Good morning. Coffee or tea?” Het ontbijt smaakt al een stuk beter en ja: We hebben de top van de Kilimanjaro gehaald! Wat een goed gevoel.

We ruimen rustig onze tent op. Alle spullen waar we niet aan gehecht zijn en niet echt willen houden leggen we apart en overhandigen we later aan Genes. We hebben deze week gezien dat met name de porters het niet breed hebben. En dat is nog voorzichtig uitgedrukt. We hebben dragers gezien met kapotte schoenen, slechte kleding, gescheurde rugzakken en ga zo maar door. Ze zijn blij met alles wat ze krijgen. Het is gewoonte dat de spullen die de klimmers achterlaten eerlijk verdeeld worden onder de mannen. Sally en ik laten veel achter. Later horen we dat onze slaapmatjes de hoofdprijs waren. Die worden bijna niet achter gelaten en zijn veel waard als je op de koude grond moet liggen. Ik hoop ook dat mijn jas een goede bestemming heeft gekregen want naderhand heb ik hem toch wel gemist.

Deze ochtend gingen we ook aan de slag met de fooienpot. Vooraf hadden we in Nederland een bedrag bij elkaar gelegd. Naarmate de week vorderde begrepen we dat het bedrag veel te laag was. Het betaalsysteem zit zo in elkaar dat met name de porters een schijntje aan loon van de organisatie krijgen en dat ze het moeten hebben van het extra geld dat de klimmers achter laten. Dat is hun eigenlijke loon. Er circuleren zelfs lijstjes met wat je als groep geacht wordt om achter te laten. Voor een gids is dat bijvoorbeeld 20 USdollar per dag per groep en voor een porter 8 tot 10 USdollar per dag per groep. Wij waren blij en dankbaar voor wat de mannen de hele week voor ons hadden gedaan en maakten de fooienpot graag in orde.

Toen we op het punt stonden om te gaan werden we gevraagd om te komen. Alle betrokken expeditieleden; de gidsen, hulpgidsen, koks, assistenten en porters hadden zich verzameld om de Kilimanjaro Song voor ons te zingen. Het werd een feest van zang en dans. Geweldig. Een mooie manier om te danken en afscheid te nemen.

Op weg naar de uitgang. We lopen een makkelijke route naar beneden. Naarmate we dalen wordt het steeds meer een pad waar we op lopen. Later wordt het zelfs een weg. Het is een ontspannen wandeling en het is weer heerlijk om tussen de bomen door te lopen en genoeg zuurstof te krijgen. We arriveren in Mweka Gate waar het een drukte van jewelste is. Er staan bussen, er rijden auto’s en er zijn vooral veel mensen. We moeten ons weer registreren en we wachten af. Vooraf had ik bedacht dat dit het moment zou zijn dat ik graag een koud biertje zou willen hebben maar dat is eigenlijk helemaal niet zo. Ik heb eigenlijk alleen maar behoefte om even helemaal niets te doen.

We wachten tot we kunnen vertrekken. Het duurt even voordat we in de bus kunnen stappen die ons naar de Mama Clemantina Foundation Lodge brengt. Daar halen we onze koffers op. Dan rijden we verder naar Ndarakwai Camp, een permanente lodge op de Ndarakwai ranch.

Wat we vooraf wisten is dat Ndarakwai Ranch een privé ranch is, die een belangrijk onderdeel uitmaakt van het Ambroseli/Ngasurai eco-systeem en vitale routes voor olifanten helpt behouden. Vele diersoorten verblijven permanent op de ranch, terwijl anderen de ranch tijdelijk gebruiken als verblijfplaats. Er is uitzicht over Mount Meru en Kilimanjaro. Wat we niet wisten dat er op de Ndarakwai ranch prachtige lodges staan. De tenten zijn op palen gebouwd en hebben een rieten dak. Het ademt helemaal het Out-of -Afrika-sfeertje uit. Geheel in stijl zijn de lodges ingericht en liggend op de hoge comfortabele bedden heb je door een gazen wand uitzicht over de ranch waar de wilde dieren los rondlopen. Helemaal geweldig is de stortdouche. Wat kun je daar aan toe zijn. Op het terras van de tent waan je je alleen in de wildernis. Aapjes komen nieuwsgierig kijken.