De Innsbruck Trek: een 7-daagse luxe ‘huttentocht’ langs hotels

We hebben een vroege vlucht. Het is maar anderhalf uur vliegen naar Innsbruck, het vliegveld is een kwartiertje rijden van de stad en om half tien ’s ochtends staan we in het hartje van Innsbruck en hebben een vroege incheck in hotel Stage 12. Snel laten we onze reistassen achter en zoeken een plekje voor een vroege lunch. We wandelen een paar minuten en lopen zo tegen het huis met het gouden dak aan. Geweldig! Zo dicht zitten we dus in het centrum. We zoeken een terras met uitzicht op het gouden dak. Helemaal top!

We zorgen dat we om 11.00 uur weer terug zijn bij het hotel. We hebben een afspraak met Mary Leenders. Zij is Nederlandse van origine, maar woont al weer tientallen jaren in Oostenrijk en werkt er als gids. Zij verzorgt o.a. rondleidingen door de stad Innsbruck. Hans en ik houden er erg van om met een gids door een stad te lopen. Je ziet en hoort zoveel meer. Een gids brengt je op plekjes die je zelf niet bedacht zou hebben en geeft je achtergrondinformatie over wat je ziet. De tocht met Mary is geweldig leuk. Zij stemt het ook prima op onze behoefte af. Haar eerste vraag is bijvoorbeeld: “Is er iets wat jullie speciaal willen zien?” Nou, zeker wel. Toen we op het terras zaten voor het huis met het gouden dak, zagen we mensen een toren beklimmen, die in dezelfde straat staat. Dat wilden wij ook. Mary zucht en kijkt bedenkelijk. Dan moet ze lachen: “Het is in ieder geval goed voor mijn conditie.”

We hadden voor onze eerste dag in Innsbruck een Innsbruck card die 24 uur geldig is. De card geeft gratis toegang tot alle musea, bezienswaardigheden, openbaar vervoer, de Hop-on Hop-off bus Sightseer bus en de trein- en kabelbanen de bergen in.  Van deze kaart gaan we vandaag optimaal gebruik maken.

We activeren de kaart en starten bij de toren die we beklimmen willen. Het is de Stadtturm Innsbruck, de stadstoren van Innsbruck. Deze toren uit 1450 staat midden in de oude stad en geeft een prachtig uitzicht. We kunnen ons uitstekend oriënteren. We zien de rivier de Inn die de stad doorsnijdt, en kunnen goed zien dat Innsbruck in een dal ligt met aan de ene kant de Nordkette met het treintje en de liftbaan naar boven en aan de andere kant de imposante Bergisel Springschans. Om dit alles te kunnen zien moesten we 133 treden omhoog en een glazen plateau over. Dat laatste vond Hans minder leuk. Hij heeft namelijk nogal last van hoogtevrees. Hij blijft ook met zijn rug tegen de muur staan als we op de uitkijkring van de toren staan. Het uitzicht maakt gelukkig dat hij het bijna vergeet.

Na de beklimming van de toren maken we met Mary een stadswandeling langs interessante plekken. We bezoeken de keizelijke Hofburg, waar de imposante reuzenzaal het meeste indruk maakt. Hier hangen portretten van Keizer Franz Stephan van Lotharingen en Maria Theresia en hun 16 kinderen. De feestzaal, die nog steeds als zodanig gebruikt wordt, is rijk versiert en heeft prachtige fresco’s op het plafond.

We bezoeken ook de hofkerk, die in de volksmond “Schwarzmanderkirche” (Zwartemannenkerk) wordt genoemd. 28 Zwarte mannen houden een wake rondom het grafmonument van keizer Maximiliaan I.  De zwarte mannen zijn levensgrote bronzen figuren, waarvan er trouwens een aantal vrouw zijn.

We wandelen langs het nieuwe muziekgebouw, het Hebelinghuis, langs oude stadmuren, door romantische straatjes, drinken koffie onder het huis met het gouden dak en steken ook nog even de Inn over. Natuurlijk leggen wij ook de karakteristieke huizen langs de Inn vast op de gevoelige plaat. De oude binnenstad van Innsbruck is compact en vol met bezienswaardigheden. Het is superleuk om hier met gids Mary te lopen. Een echte aanrader.

Als we afscheid nemen van Mary hebben we ons plan voor de rest van de dag al bijna klaar. We willen graag met de Bergbahn naar boven de Nordkette op. Met onze Innsbruck card gaat dat heel gemakkelijk. Het ritje dat anders iets van 38 euro retour kost is nu gratis. Daarmee heb je de Innsbruck card er al bijna uit.  We starten met de futuristisch ogende Hungerburgbaan, ontworpen door de toparchitecte Zaha Hadid, die overigens ook de prachtige skischans ontworpen heeft. Het treintje brengt ons tot Seegruben, daar stappen we over op de gondel die ons helemaal omhoog naar Hafelekar (2300 m) brengt. Totale reistijd van de stad tot de top: een klein half uur.

Het restaurant op de top nodigt uit om iets te drinken. We zien dat we van hieruit verschillende wandelingen kunnen maken. Maar omdat morgen onze 6 dagen  wandeltrektocht begint, slaan we dat vandaag over. We willen zoveel mogelijk zien van de stad Innsbruck.

We hebben geen tijd om alles wat we zouden willen, ook te doen. We moeten keuzes maken. Stappen we uit bij het station van Alpenzoo als we met het treintje naar beneden gaan? Of dalen we helemaal af en maken we een bustoer door de stad? Beide opties zijn heel aantrekkelijk. De Zoo herbergt allerlei dieren die in de bergen leven als lynxen, bruine beren, wolven, marmotten en allerlei roofvogels.

Omdat het een lange dag is geweest kiezen we voor de hop-on-hop-off bus. Lekker zitten en je van plek naar plek laten rijden, zodat je zeker weet dat je niets gemist hebt. Wat echt super werkt is het Nederlandse commentaar op de bus. Lui achterover rijden we door de straten van Innsbruck en horen en zien alles wat wetenswaardig is.

We brachten een prachtige volle dag door in Innsbruck en hebben het gevoel de stad al een beetje te hebben leren kennen. We hebben een dinerafspraak met Colette van Innsbruck Tourismus. Zij neemt ons mee iets buiten Innsbruck naar Lans waar restaurant Zum Wilden Mann ons, in een echt authentiek Oostenrijks interieur, een heerlijke maaltijd voorzet. We evalueren de dag: wat ben je snel met het vliegtuig in Innsbruck en dan heb je nog de hele dag om de stad te bezoeken. Je zou ook meteen met de trekking kunnen beginnen, maar dit is veel leuker en relaxter. Een rondleiding met een gids is een echte aanrader en wat is Mary leuk als gids. De Innsbruck card maakt het zo gemakkelijk om overal in en uit te lopen, het geeft je heel veel vrijheid om de stad te leren kennen.

We praten ook over de komende trekking. We hebben verschrikkelijke zin om te beginnen en wat is het leuk dat de eerste dag gewoon in Innsbruck start.

De Innsbruck Trek is een wandelweek die je over de mooiste paden rondom Innsbruck brengt. De Innsbruck Trek combineert een actieve vakantie met zorgeloos comfort. Elke dag kun je kiezen uit twee wandelroutes van verschillende moeilijkheidsgradaties. Ga je voor makkelijk of moeilijk vandaag? Wat je ook kiest, je koffers liggen aan het einde van de route klaar in je volgende hotelkamer. Je kunt de Innsbruck Trek zelfstandig doen. Je krijgt een prima wandelbeschrijving en GPX-tracks mee van alle routes. Je kunt er ook voor kiezen om je bij een groep aan te sluiten. Gecertificeerde berggidsen van de Alpinschule Innsbruck (ASI) begeleiden zowel de makkelijke (blauwe) route als de moeilijkere (rode) variant.

We waren al helemaal in de vakantiemodus. Dus toen we moesten kiezen tussen de makkelijke blauwe route of de moeilijker rode route gingen we er eens goed voor zitten. Bij bestudering blijkt dat het verschil tussen de twee routes het beginstuk is. De rode route laat je omhoog lopen naar het Hungerburg station en de blauwe laat je het Hungerburg treintje nemen tot het Hungerburg station. We besluiten al snel dat de klim van 400 meter omhoog in 3 km, niet veel toevoegt aan deze dag. We nemen lekker het treintje. De Innsbruck card is nog geldig, dus we stappen zo in.

Hotel Sailer
Eerst brengen we onze bagage naar Hotel Sailer, dat vlak bij het station ligt. Het is voor ons op korte loopafstand en ook voor mensen die vanaf het vliegveld of vanaf de trein meteen met de Innsbruck Trek willen beginnen is het dichtbij. Met alleen een dagrugzak gaan we op pad en wandelen we door de stad naar het Hungerburg treintje. Voor de tweede maal maken we de reis omhoog, maar gaan niet tot de top. Vanaf het Hungerburg station gaan we wandelen. Bij onze reisbescheiden zat een routeboekje dat we hiervoor gebruiken. In dit boekje staat ALLES. Dit moeten we niet verliezen. Dat zou desastreus zijn.

Umbruggler Alm
Het is een gemakkelijke wandeling. We lopen over Forstwegen en volgen de bordjes naar de Umbruggler Alm. Helaas blijkt die dicht te zijn. Het is heerlijk wandelen tussen de bomen. Af en toe kunnen we Innsbruck in de diepte zien liggen. Er komt een punt waarop we de blauwe route verlaten en overstappen op de rode. We zijn nog een beetje aan het stoeien met de Duitse routetekst. Het gaat soms net om nuances. Daarom start ik op mijn telefoon Viewranger op, een app die ik op advies van de Innsbruck Trek op mijn telefoon heb gezet. Thuis werkte hij prima. Maar hier, nu ik hem nodig heb vraagt hij om betaling. Lekker dan. Ik sta midden in een bos. We kiezen een richting, die de goede blijkt te zijn. We wandelen verder en komen bij een andere Alm: Alpen Gasthof Raushbrunnen, die wel open is. Fijn!

Wurzeligen Steig
Dan leer ik vanuit de Duitse beschrijving een nieuw woord: Wurzeligen Steig. Dit wandelen over wortels zullen we de komende dagen nog veel doen. Ik houd van dit soort paadjes. Via smalle wortelpaden dalen we het laatste stuk af tot we weer in het dal staan. Daar nemen we de bus naar ons volgende hotel. Hoe de bussen lopen staat goed beschreven in het boekje. Dat is allemaal prima geregeld. Met de vervoerskaart die bij het pakket van de Innsbruck Trek zit kunnen we gratis reizen en hoeven ons niet druk te maken over het kopen van een kaartje. Ongeveer voor de deur van Hotel Bergland Obsteig stappen we uit. Dat ziet er goed uit! Een heerlijk terras en binnen wacht het zwembad en wellness gedeelte op ons. Eerst maar een biertje.

Hotel Bergland Obsteig is een groot hotel midden in een uitstekend wandelgebied, het Mieminger Plateau. De eigenaar van het hotel is tevens wandelgids en begeleidt gasten op wandelingen in de omgeving. Vanuit het hotel worden wandelweken georganiseerd, maar je kunt ook op eigen gelegenheid op pad gaan. De mogelijkheden zijn enorm. Wil je wandeltips voor het Mieminger Plateau? In een kleine brochure (verkrijgbaar bij de receptie) hebben ze de beste wandelparels van de regio verzameld.

Het is fijn dat we vandaag niet hoeven te verkassen. Het begin en einde van onze wandeling is in Hotel Bergland Obsteig. Na een heerlijk ontbijt, waarbij we ieder een broodje voor onderweg in onze tas hebben gestopt, gaan we onderweg. We hebben ditmaal niet hoeven kiezen of we de blauwe of rode route doen. Nog niet. Beide routes gaan tot het uitzichtpunt Lacke, daarna kun je besluiten of je door wilt wandelen (rood) en de Wankspitze wilt beklimmen, of meteen terug wilt gaan (blauw). Wij laten het van het moment afhangen.

Lehnberghaus
Vanuit het hotel lopen we een wijk in met mooie dure Tiroolse huizen. Vandaaruit wandelen we zo het bos in. We gaan voorbij Gasthof Arzkasten en wandelen richting Lehnberghaus. Het is een kwestie van de gele bordjes volgen. Wel even oppassen dat we de linker route nemen. Die volgt een beek met snelstromend water. Het water gaat omlaag, wij gaan omhoog. Het is een prachtige route met af een toe een steil klimmetje. Het wordt pas echt klimmen na het Lehnberghaus (die overigens niet open is). Het is flink doorzetten tot we op het Lacke uitzichtspunt komen. Het is het klimmen allemaal waard. Vanaf het uitzichtpunt hebben we mooi zicht over het Mieminger Plateau, kijken we uit over het Inntal, het Wetterstein- en Karwendlbebergte en zien we in de verte de Ötztaler Alpen en de Stubaier Alpen liggen.

Uitzichtpunt Lacke
Het uitzichtpunt Lacke is een mooi punt om ons broodje te eten. Toch handig dat we die hebben meegenomen van de ontbijttafel. Het hoort misschien niet helemaal, maar door de corona zijn toch een heel aantal voorzieningen gesloten, die normaal open zijn. We zorgen er voor dat we altijd een noodvoorraadje in onze rugtassen hebben. Maar om nu helemaal op mueslirepen te leven; dan is een broodje gewoon heerlijk.

Wankspitze
Na de pauze zijn we er helemaal klaar voor: we gaan de Wankspitze doen. Het is een extra klim van 500 meter over anderhalve kilometer, waarna we hetzelfde pad weer moeten afdalen. Het is prachtig! Voor het eerst krijg ik het gevoel ook echt hoog in de Alpen te lopen. We komen boven de boomgrens uit en het wordt steeds ruiger. Wat is het fijn om bovenop te staan!

Voor het eerst haal ik mijn jas uit mijn rugzak als we bovenop de top staan (2208 m). Het is best fris op deze hoogte. Hans ziet het niet zitten om de laatste paar meter naar het kruis te overbruggen. Dat ziet er ook eng uit, terwijl het in de praktijk meevalt. De hoogtevrees houdt hem tegen en hij heeft ook wat last van zijn knie gekregen. Ik maak foto’s vanaf de top, we eten en drinken nog wat, en aanvaarden dan de terugtocht. We doen het rustig aan omdat Hans zijn knie met het dalen het meest pijn doet.

Zwembad
Terug op het uitzichtpunt Lacke hebben we daar het rijk alleen. De luie stoel is dus voor mij! Daarna dalen we af naar het Lehnberghaus en wandelen we verder over een rustig dalende weg terug naar Hotel Bergland Obsteig. We zijn ongeveer 8 uur onderweg geweest. Dat klopt met de beschrijving. We slaan het terras over en duiken meteen het zwembad in. Opgedroogd en opgefrist schuiven we aan voor het viergangendiner. Dit is pas vakantie!

We worden om 8.00 uur opgehaald door het busje van reisorganisatie ASI, die de reis verzorgt. Er is nog een koppel dat deze reis gelijk met ons maakt. We maken kennis. De chauffeur zet ons af bij een bushalte Sattle, nabij Ochsengarten.

Het eerste deel van de route is voor iedereen blauw. We wandelen voornamelijk over Forstwegen naar boven.  We hadden ons al verheugd op de Feldringalm, maar ook die is gesloten. We wandelen door en komen dan op een stuk wat heel veel indruk maakt. We lopen over een Hochplateau waar koeien grazen, de lucht weerspiegeld wordt in bergmeertjes en waar Heidi und Peter elk moment kunnen komen aanhuppelen. Dit is een Oostenrijkse Alpenweide, zo mooi als ik nog niet gezien heb.

Kaizer-Franz-Josef-Weg
Op het uitzichtpunt met het houten kruis stoppen we voor een pauze. Hier moeten we beslissen welke route we gaan lopen: Gaan we hoog over de Sellrainer Bergen via de Pirchkogel (2828 m) naar Kühtai (rood) of nemen we de Kaizer-Franz-Josef-Weg (blauw). Die keuze hebben we eigenlijk gisteren al gemaakt. De eigenaar en berggids van het Bergland Hotel vertelde ons dat de rode route enkele lastige passages heeft die niet echt geschikt zijn voor mensen met hoogtevrees. Daarbij had hij ook nog eens gehoord dat er delen weggeslagen zouden zijn. Maar daar was hij weer heel luchtig over. “Dat zullen ze wel gerepareerd hebben, anders laten ze je er niet overheen gaan.” Hans trok groen weg bij de gedachte alleen al.

Wij kiezen voor de Kaizer-Franz-Josef-Weg en die is super. We stijgen en dalen door een prettig landschap, veelal onder bomen door, naar het skidorp Kühtai. Daar nodigt het terras van ons hotel Sonne und Schnee uit om heerlijk in het late zonnetje te gaan zitten.  Het was een geweldige wandeldag. Vooral het Alpenplateau was prachtig.

In de beschrijving van vandaag staat dat we eerst de bus moeten nemen. Die vertrekt pas na tienen. We blijken weer eens niet alle papieren te hebben doorgenomen. In onze voucher staat dat we om 9.00 worden opgehaald bij het hotel door het taxibusje dat ook onze bagage vervoert. We zitten dus nog lekker aan het ontbijt als de chauffeur ons komt halen. Oeps. Maar wat een geluk dat we mee kunnen rijden, en vanuit de chauffeur geen enkele druk. Ook het andere koppel is relaxed, zodat we toch ons ontbijt kunnen afronden.

Blauwe route
We worden afgezet bij de bushalte Alt Preida. We moesten nu vooraf kiezen of we de blauwe of rode route gingen doen. Ze hadden namelijk ieder een andere startplek. We kozen weer voor de blauwe. Het scheelt 700 meter omhoog en 700 meter omlaag met de rode en Hans heeft nog steeds last van zijn knie. Onze ervaring was ondertussen dat de blauwe route niet betekende dat het een minder mooie route was, alleen minder inspannend, minder lang of technisch minder moeilijk.

Wurzelpfaden
We stappen uit het busje en de man van het andere koppel pakt zijn telefoon en start zijn GPS. Hij gebruikt de app Outdoor-Active pro, waarop de GPX bestanden die door de organisatie geleverd worden, het uitstekend doen. Ze doen het zo goed, dat hij steeds zijn eigen route maakt. Het koppel, dat al wat ouder is, loopt liever over Forstwegen dan over de Wurzelpfaden. Wij wandelen nog steeds met de uitgeschreven route en vinden juist de tussendoorpaadjes het leukst. Onze wegen scheiden dus. Hoewel we ze in de loop van de dag steeds tegenkomen. Wij lopen harder, maar maken veel omwegen en vinden het leuk om hier en daar koffie te drinken, te lunchen of gewoon in het bos of op een mooi uitkijkpunt te gaan zitten. Het andere stel wandelt langzamer, maar efficiënter en gaat gestaag door.

Besinnungsweg
Het is weer een prachtige route en ook weer anders dan de voorgaande dagen. We starten weer over een bospad langs water. Maar vandaag passeren we een dorpje en wat kleinere gehuchtjes.  We hebben wijds uitzicht het dal in. We wandelen over de Besinnungsweg. De gele bordjes geven de route goed aan. Overal langs de Besinnungsweg zijn plekjes met religieuze uitingen. In het bos hangen schilderijen en de Christusbeelden zijn talrijk. Op een weide, die we langdurig oversteken, volgen we de veertien staties van de Kruisweg, uitgebeeld in plaquettes.

Dan gaat de weg naar beneden. Ergens raken we het spoor bijster en komen op de verkeerde plek uit op de rijksweg. Geen nood, want ook hier komt de bus langs die we moeten hebben en die ons naar ons volgende hotel brengt.  Het Alp Art Hotel in Götzens is onze volgende pleisterplaats. Dit bijzondere hotel moet je gezien hebben. Zoveel verzamelde oude meuk bij elkaar, dat het je doet glimlachen.

In het naastgelegen restaurant kun je gezellig op het terras zitten en goed eten.

Vandaag pakken we weer een bus om naar onze volgende startplaats te komen. We hebben de dag tevoren al even gekeken hoe laat de bussen vertrekken, maar dat is geen probleem; ze rijden heel regelmatig. Na een goed ontbijt in een mooie serre vertrekken we voor wandeldag 5. We blijven de blauwe route volgen.

We zitten samen in de bus met het andere koppel dat ook tegelijk met ons de Innsbruck trek doet. Hij heeft zijn app weer opgestart en besluit over de Forstweg te wandelen. Wij volgen het boekje en pakken de Wurzelpfaden. We stijgen flink en kruisen zo af en toe de Forststasse waarover het andere koppel loopt. Onze route is wonderschoon.

Götzner Alm
Als we uit het bos komen staan we voor de Götzner Alm. De eerste Alm vandaag die open is. Dat vraagt om een stop voor koffie met iets lekkers. Het heet niet voor niets de Almenweg. Na onze stop wandelen we verder over Forstwegen. Het landschap wordt opener en we kunnen verder kijken. Op sommige plekken hebben we een doorkijk naar het dal. We komen aan bij Mutterer Alm. We staan bij het bovenste station van de Mutteralmbahn. Het is er druk. Veel dagjesmensen komen met de gondel omhoog. Je kunt er van alles doen. Met een kleine wandeling zit je boven op de top van de Pfriemesköpfl. Er is een waterpark voor de kleintjes en je kunt vanaf hier met je mountainbike op een speciaal aangelegde baan naar beneden rijden. Je kunt ook een karretje huren en daarmee, over de weg, naar beneden sjezen. Ik zie het niet zo zitten. Dat gaat mij veel te hard. Later hoor ik dat er per dag minimaal 3 keer een ambulance of helikopter komt om mensen af te voeren naar het ziekenhuis. In de zomer!

Hirschlacke
Wij wandelen naar beneden en nemen de route langs het Hirschlacke, een prachtig sprookjesachtig meer. We wandelen weer dwars door het bos en navigeren op rood-wit geverfde stenen en bomen. Al met al is het nog een flinke afdaling tot we beneden aankomen in Mutters. Voor het eerst draait het weer om. Tot nu toe hebben we alleen maar heerlijk nazomerweer gehad met af en toe zelfs flinke zon en hoge temperaturen, maar nu begint het zachtjes te regenen. In Mutters wacht Sporthotel Schieferie op ons. Omdat het nog best vroeg in de middag is, maken we een afspraak om te gaan zwemmen. We hebben het zwembad onder in het hotel helemaal voor onszelf. Coronaregels: het zwembad mag niet gedeeld worden.

Toen ik de gordijnen opentrok zag ik het meteen: regen en geen berg meer te zien. Alleen maar één grote witte nevel. We hopen dat het allemaal nog wat bijtrekt, maar de weersvoorspelling is onverbiddelijk: 100% regen. Reden om het rustig aan te doen en eerst maar eens te genieten van het geweldige ontbijt in Sporthotel Schieferie. Gisteravond hadden we ook al zo goed gegeten. Het hotel verzorgt zelf geen maaltijden, daarom werden we verwezen naar Gasthof – Pension Lärchenwald. Een aanrader!

Met de tram
We zitten 300 meter af van de halte van de Stubaitalbahn, de tram naar Innsbruck. Die gaat elk half uur. In een prachtige rit (jammer dat we de bergen niet zien door de regen en mist) rijden we in een half uur naar Innsbruck. Daar stappen we over op de bus naar Igls. We rijden mee tot de eindhalte bij de Patcherkofel Bergbahn. Dit reizen is heerlijk op deze regenachtige dag.

Bergstation Patscherkofelbahn
We nemen de gondel naar boven naar het Bergstation Patscherkofelbahn. Hier staat ons een prachtige wandeling te wachten over alpinegebied. Ik had me er echt op verheugd. De regen komt nu met bakken uit de hemel. Eerst maar eens koffie. In restaurant Das Kofel moet je een geweldig uitzicht hebben.  De foto’s aan de wand liegen er niet om. Maar nu is alles grijs.

In de regen
Na de koffie gaat de regenbroek en de regenjas aan en de hoed op. We gaan er voor. Meestal valt het wel mee als je eenmaal het lopen bent. Deze keer valt het tegen. De regen stroomt, het waait flink en op sommige stukken moeten we ons echt schrap zetten. We blijven op de weg en halen het volgende station, wat natuurlijk gesloten is. We zien het niet zitten om van de verharde weg af te gaan en de kleinere paden verder omhoog te volgen. We zien niets en zijn alleen maar bezig om ons te bescherm tegen de regen. We gaan terug. Jammer!

Das Kofel
Het restaurant Das Kofel lonkt. We ontdoen ons van de natte spullen en bestellen wat lekkers te eten. Het zit daar heerlijk. Na de lunch gaan we bij het haardvuur zitten en bestellen een wijntje en toosten op de mooie vakantie die we hebben gehad.

Hotel Bon Alpina

We nemen de bus naar Hotel Bon Alpina, waar onze tassen al weer klaar staan. We hebben een prachtige kamer met zitgedeelte en komen er niet aan toe om gebruik te maken van de geweldige faciliteiten van het hotel, zoals een binnenzwembad, verwarmd buitenzwembad en wellness- en fitness ruimte. Wij gaan lekker eten en schuiven daarna aan in de leuke lounge van het hotel.

We praten na over een heerlijke wandelvakantie. Morgenochtend worden we opgehaald door een taxi en zijn we binnen twintig minuten op het vliegveld van Innsbruck. We zullen nog voor de middag thuis zijn. Wat hebben we een top-wandelreis gehad!