Must do: de hoogste bergen van Madeira beklimmen

In de mail die ik vooraf deze perstrip kreeg stond een paklijst: neem vooral je zonnebril mee, badkleding voor als je wilt gaan zwemmen, een leuke jurk voor ’s avonds, goede wandelschoenen en een regenjas. Dat klinkt niet alsof we zwaar weer kunnen verwachten. Ik google voor de zekerheid voor vertrek nog even het weer in Madeira en zie dat het gemiddeld max 24 graden wordt met hier en daar een wolkje. Oké dus; dat is wandelrokjesweer. Daar neem ik er dan twee van mee.

Ik hou me letterlijk aan de paklijst. Ik bedenk dat de regenjas die ik zal meenemen waarschijnlijk voor de vorm zal zijn of misschien dat ik hem alleen als windstopper ga gebruiken, als we hoog op de berg lopen. Ik verwacht geen regen. Dat is een goede reden om het regenjasje mee te nemen dat ik in Griekenland heb gekocht voor de beklimming van Mount Olympus, omdat ik mijn eigen regenjas was vergeten. Die nieuwe regenjas heb ik daar nooit nodig gehad. Maar het is wel een lekker dun jasje met weinig pakvolume. Dus die gaat mee.

Spijt, spijt, spijt heb ik van de inhoud van mijn koffer. Als we ’s ochtends wakker worden bij berghut Heidi, klettert de regen op de ramen. In de ontbijtkamer brandt lekker het houtvuur, alsof we in een Oostenrijkse berghut zitten. Buiten is het mistig en nat. Vooral heel nat.
Wat ben ik dom geweest. Hoe moeilijk is het om gewoon even een regenbroek in te pakken en die supergoeie regenjas van Fjällräven? En die waterproof sokken, die nog thuis liggen, daar zal ik vandaag vast nog heel vaak naar verlangen, denk ik.

Natuurlijk gaan we, ondanks de regen, gewoon op pad. Vandaag worden Willy en ik meegenomen door gids Jenny van Madeira Adventure Kingdom. Ik vind nog een noodponcho in mijn rugzak, trek die aan terwijl het een flutding is, en met de zekerheid dat ik toch door en door nat ga worden, stap ik naar buiten. Op het bord buiten op de parkeerplaats van Abrigo da Heidi laat ze ons zien hoe de route gaat lopen.

We maken eerst een klim naar een andere berghut. Van daaruit klimmen we door naar de hoogste berg van Madeira de Pico Ruivo, dan weer een stukje terug naar de hut om vervolgens door te lopen naar de derde hoogste berg van Madeira; de Pico do Arieiro.

Het eerste stuk van de wandeling gaat wat op en neer. De PR 1.2 is een mooi breed pad en geleidelijk komen we steeds hoger. De regen komt met bakken uit de hemel en we worden door- en doornat. We lopen in een spookachtige witte wereld. Links en rechts van het pad zie ik slechts contouren in de mist en moet ik raden hoe de omgeving eruitziet. Regelmatig vraag ik aan de gids: als er nu uitzicht was geweest, wat had ik dan gezien? Dan schetst ze vergezichten met grote granietbrokken of een spookachtig veld met verbrande bomen.

Geen kans dat ik hier met mijn fototoestel foto’s kan maken. Het is veel te nat. Met mijn waterproof telefoon probeer ik zo af en toe wat, maar ook hier komen druppels op de lens die niet zomaar weg te poetsen zijn.

Collega Willy van de Riet is beschermd met hoed en poncho, maar ook haar schoenen soppen.

Dit is geen vage foto. Het wás zo.

Langs het pad. 

Een rustplek met uitzicht onderweg. Hier is het enige watertappunt op de hele berg. 

Hier vul je je flesje bij. In de zomer een echte must. 

Bij de berghut ‘Casa de Abrigo’ maken we even een korte stop onder een afdakje waar een hiker ,die een trekking maakt door Madeira en hier vannacht zijn tentje had staan, zijn potje staat te koken. Interessant om van hem te horen hoe goed je op Madeira kunt hiken met volle bepakking en kunt kamperen op daarvoor bestemde plekjes, zoals hier bij deze berghut. Nog niet veel mensen hebben dat ontdekt, dus het is nog steeds toegestaan.

Vanaf berghut ‘Casa de Abrigo’ lopen we door naar de top van Pico Ruivo.

Wandelvakantie Madeira

Madeira is een heerlijke wandelbestemming voor het hele jaar. Met deze wandelreis verken je in 8 dagen het oosten, midden en zuiden van het eiland vanuit Funchal. Veel van de wandelroutes lopen langs levada’s, verkoelende vlakke waterlopen. Een relaxte manier om het eiland te verkennen. Combineert je deze tocht met de trektocht Madeira, dan ziet je in 15 dagen bijna het hele eiland.

Wandelvakantie Madeira standplaats Funchal – Van Eigen-Wijze Reizen.

Vanaf de berghut maken we de laatste steile beklimming naar de top. Bovenaan gekomen maken we stoere topfoto’s. Maar de echte beloning, het uitzicht, krijgen we niet.

Wandelen door een spookachtige omgeving. 

De top bereikt!

We dalen weer af naar de berghut en vervolgen ons pad richting Pico do Areiro. Het is heel bijzonder om zo te lopen. We zijn geconcentreerd op de weg voor ons en niet op de omgeving. Het is glibberig en glad en we lopen ondertussen al te soppen in onze schoenen. Af en toe staan we stil om ons te verwonderen over de verstilde omgeving waarin we lopen.

Er zijn op de route nogal wat landverschuivingen geweest waarbij delen van de oorspronkelijke route verwoest zijn. Er is een omleiding gemaakt waarbij er een heel aantal ijzeren trappen afgedaald moeten worden. We gaan ook door drie tunnels. De meegebrachte lampen komen goed van pas. De langste tunnel is wel 100 meter lang.

Het is een pittige wandelroute. Er moet veel geklommen en gedaald worden en een aantal stukken zijn echt niet voor mensen met hoogtevrees. Het slechte weer zorgt er wel voor dat het uiterst rustig is op deze populaire en over het algemeen druk belopen route. We zijn zegge en schrijve 2 groepen tegengekomen. Schotten en Engelsen; die laten zich niet weerhouden door een beetje regen.

Het laatste stuk is het meest spectaculaire: we steken een rif over om vervolgens aan het laatste stuk van de beklimming van de Pico do Arieiro te beginnen. Ook daar maken we weer een topfoto, maar nog steeds hebben we geen paar meter uitzicht.

Vlak voor Pico do Arieiro. 

Ons uitzicht vanaf de top. 

We wandelen vanaf de Pico do Ariero naar beneden en omdat we werkelijk geen idee hebben waar we zijn, omdat we maar een paar meter zicht hebben, zijn we hooglijk verbaasd als we tegen een restaurant en souvenirshop aanlopen. Na uren door een natte, stille witte wereld te hebben gewandeld hadden we dit echt niet verwacht. Als we achterom kijken zien we voor het eerst ook het grote weerstation, wat bij normaal zicht een enorm element in de omgeving moet zijn.

Onze bus staat op de parkeerplaats. Omdat ik druip van de regen en loop te soppen in mijn broek en schoenen, vis ik uit mijn koffer wat droge kleren en sneakers. In het enorme toilet dat bij het restaurant hoort en waar een spacy man begeleid door harde muziek, bij het 50 eurocentschoteltje zit, droog ik me zo goed mogelijk af en kleed ik me om. Dit voelt o, zo goed. Ik heb echt genoten van de wandeltocht, ondanks het slechte weer. Heerlijk om zo fysiek bezig te zijn en geconcentreerd op jezelf in een kleine witte mystieke wereld.

Zittend in het restaurant achter een grote kom tomatensoep praten we na over onze bijzondere tocht. De chauffeur van de bus laat ons foto’s zien van hoe het hier uit ziet als het helder weer is. Ook mooi.

Als we naar Funchal rijden begint de zon eerst langzaam door te komen en later uitbundig te schijnen. Het blijkt dat het in de hoofdstad de hele dag prachtig weer is geweest. Zo kan het dus verschillen  op het eiland.

Wij logeerden in Hotel Quinta Bela Sao Tiago met dit fantastische uitzicht. Tijd om een duik te nemen in het zwembad.