Dag 6 van de Camino Portugues
Van Caminha naar Mougás
3-12-2016
Afstand: 24.7 km
Gelopen: ongeveer 40.000 stappen = 28 km
Het weer: ’s Ochtends zwaar bewolkt. In de middag breekt de zon door. Aan het eind van de middag trekt het weer helemaal dicht en begint het flink te waaien. Regen dreigt. 16 graden.
Toeristenbureau
Gedoe vanochtend. De eerste boot vertrekt pas om 10 uur omdat het vandaag zaterdag is. Die boot moet ik wel hebben omdat ik anders pas in het donker op mijn volgende bestemming aankom. Maar, ik had bij het toeristenbureau gezien dat ik daar kon internetten op een vaste computer. Die had ik echt even nodig om wat dingen te regelen die niet op een mobiel kunnen. Maximaal tien minuutjes had ik maar nodig. Het toeristenbureau zou om half 10 open gaan, dus dat zou allemaal net passen. Om tien voor half 10 stond ik klaar voor het bureau, hopende dat ze vroeg zouden openen, maar alles wat er langskwam, geen medewerkster. Om tien over half 10 was zij er nog niet. Ik durfde het niet langer uit te stellen en ik liep naar de boot. Balen.
De ferry
Op het terrein van de ferry kwam ik Tim weer tegen. Gezellig! We pakten de draad weer op alsof we gister geen afscheid hadden genomen. Hij had geslapen bij Design & Wine, in een themakamer met Spiderman ‘all over de wall’, voor 60 euro.
Ik kocht een ticket voor 1 euro, liep naar de boot en werd daar opgevangen door een medewerker die serieus werk maakte van het afscheuren van het kaartje.
De overtocht was frisjes. In Spanje aangekomen begon de route met een stevige klim. Ik was meteen weer warm.
De dag had sowieso wel wat klimmen en dalen in zich. We merkten dat tijdens het stijgen het looptempo van Tim iets hoger ligt dat het mijne. Ik liet hem daarom voorop lopen. Geen zin om mijzelf te forceren. Hij stapte stevig door. Hij wilde immers verder lopen dan Mouges, mijn eindpunt voor vandaag. Op enig moment wilde ik wat foto’s maken en besloot ook tot een plasstop. Ik zag Tim in de verte verdwijnen. Bye bye Tim.
Ik vond het zwaar vandaag. Ik had weinig energie en het duurde me allemaal te lang.
De Albergue
Pas om 5 uur kwam ik aan bij de Albergue. Zo blij dat ik er was. Ik ging geen stap meer verzetten.
Voor de Albergue stonden twee grote volle vuilniszakken met daaruit twee pelgrimsstaffen stekend. Hè? Binnen was niemand te zien, maar ik hoorde iemand douchen. Uitgeput ging ik op een stoel zitten en zag het bordje Free WiFi. Ik pakte mijn telefoon, maar er was helemaal geen WiFi. Wat een tegenvaller.
Lupo Dortmund
Ineens vult de ruimte zich met een man die uit de doucheruimte komt. Hij stelt zich voor als Lupo Dortmund. Hij is nogal overweldigend en luid. Hij wil weten waar ik vandaan kom. “Eh, Holland?” Nee, waar ik het laatst geslapen heb. Ik vertel hem over de Albergue in Caminha. Dat is niet genoeg. Welk bed had ik ? We komen erachter dat we in hetzelfde bed geslapen hebben. Hij heeft daar bedwantsen opgelopen en laat me zien waar hij allemaal gestoken is. Shit. Ik heb ook al de hele dag jeuk aan mijn benen. Ik trek mijn legging uit en ja hoor: zeker 4 of 5 keer gebeten. Shit. Shit. Shit.
Lupo begint heen en weer te springen. Al mijn spullen moeten ingespoten worden en 2 uur in een zak zitten zodat de bedwantsen stikken. Ik wil dat helemaal niet. Ik loop naar buiten en gooi mijn legging, waarin ik nu (bij wijze van) levende bedwantsen voel, in een container. Gelukkig heb ik er nog een bij me (€2,99 bij de Zeeman) Maar Lupo is er helemaal nog helemaal niet klaar mee. Hij is een soort van panisch voor de bedwantsen en ik mag niet bewegen in de ruimte. Met een prachtig Duits accent blijft hij maar in het Engels zeggen dat mijn spullen vol gif gespoten moeten worden. De bedwantsen leggen eitjes en je komt er niet vanaf. Ik zal de bedwantsen verspreiden en zelfs mee naar huis nemen. Hij heeft gelijk. We gaan aan de slag. Eén voor één gaan mijn spullen in de zwarte vuilniszak. Daar krijgen ze een sproei van de spuitbus. Ik vind het afschuwelijk. Daar gaan mijn sokken, BH, onderbroeken en alle andere spullen door de handen van Lupo. Alles wordt ingespoten. Zelfs mijn toilettas en telefoon. Gatverdamme.
Als klap op de vuurpijl krijg ik een setje gedesinfecteerde kleren van Lupo en mag ik onder de douche. Mijn gebruikte wandelkleding gaat ook in de vuilniszak en wordt bespoten. Het is inmiddels half 7. Nu twee uur wachten tot de bedwantsen dood zijn. Daarna moeten alle kleren zo heet mogelijk gewassen worden. Om half 10 hangt alles buiten aan de lijn. Mijn donzen slaapzak kan niet gewassen worden dus die hangt uit te waaien. Ik slaap vannacht onder een deken. De Albergue heeft een prima lakenpakket en handdoek.
Dan gaan Lupo en ik op weg om iets te eten te zoeken. Er is helemaal niets in de buurt. Ik heb zooooo’n trek. We lopen tweeënhalve kilometer terug en vinden een sjiek restaurant. Duur. Maar we hebben het verdiend. Er komt een fles witte wijn (de tweede van de avond want tijdens het wachtproces toverde Lupo ook al een fles tevoorschijn) en we bestellen vis. De ober brengt ons steeds voorhapjes van het huis omdat de vis wat langer duurt. Lupo is aangenaam gezelschap. Hij loopt al 5 maanden de camino en gaat het nu afmaken. Hij wil voor kerst thuis zijn. In Duitsland is hij een ingenieur, maar hier ziet hij er uit als een overjarige punker met hanekam. Hij wil ook niet op de foto. Het brengt zijn carrière in gevaar , zegt hij. Hij is druk, ongecontroleerd, luid en een spraakwaterval. Ik moet zo om hem lachen. Het wordt laat. Geen blog vanavond.
Slapen: ALBERGUE Turistico Aguncheiro €10,-
Eten: naam restaurant vergeten. Kosten 23,-
Wil je meteen over lezen over morgen: klik dan hier
Of bij de eerste wandeldag vanuit Porto beginnen: klik dan hier
o, bah, bedwantsen, wat jammer dat je ze tegenkomt, ik hoop dat je ze kwijtbent, de foto’s zijn weer super en je hebt in ieder geval een leuk persoon ontmoet
Ow wat een gedoe he. En dan zit je er doorheen en moet je nog van alles. Dan kan je wel janken en ja ook dat hoort erbij. Pfff
Wat een verhaal.
Ik wens je morgen een prachtige veilige tocht toe en lees weer graag je verhaal.
Ontzettend leuk te lezen.
Lieve groet marja
Valt erg mee hoor Marja. Ik heb veel veerkracht. Aan het eind van de dag kon ik toch weer concluderen dat ik erg gelachen heb. Mooi toch.
Oh Bregje wat een verhaal en zo lekker plastisch geschreven. Heel beeldend! Sorry dat ik er om moet lachen! Ben blij dat het mij niet overkomen is trouwens! Ik had tea tree oil bij me en als ik het niet vertrouwde druppelde ik daar wat van over de matras.
Gelukkig sta je nog wel te lachen op de foto!
Ga vooral zo door! en ik verheug me weer op je volgende blog! Gepiel hé zo op je smartphone, mijn tablet geen kapot en toen moest ik ook, Maar alles went!! Buen Camino!!
Hoi Eliesbeth,
Je mag echt lachen hoor, dat doe ik ook. Het is idd gepiel op een telefoon. Het ergste vind ik het opladen van foto’s. Zo traag. Daar heb ik eigenlijk helemaal geen geduld voor. Maarja, weinig keus he.
Wat een verhaal! Hoop dat je (zonder jeuk) goed slaapt, zodat je morgen nog meer kunt genieten van die prachtige kust daar in Spanje! Toch prachtig jouw Reis, die ontmoetingen, het lijkt me een ideale periode toe: weinig Pelgrims, veel alleen lopen,
een heel verschil met de Camino Frances in juni/juli. Nou, veel plezier verder,geniet!
Wat balen zeg!! Ik heb het in September ook een paar keer gezien bij anderen….ook bij mijn wandelmaatje waar ik meer dan een week mee liep.. gelukkig ben ik er zelf niet mee in aanraking gekomen. Nog nooit op mijn reizen *klopopongelakthout :)
Oeps. Jij helemaal geen last?
Leuk je verslagjes te lezen. Zijn van plan in het voorjaar deze camino te lopen. Bijzonder nuttig zijn ook de Alb en restaurants die je vermeldt. Ik neem aan dat de hospitalero op de hoogte gebracht is van de bedwantsen in de Albergue ? Dit kan voor sommige pelgrims (allergische reacties) het einde van hun tocht betekenen. Wens je verder nog een Buen Camino !!
Er is bericht naar de hospitalero uitgegaan hoor. De volgende hospitalero zou daar voor zorgen, dus ik neem aan dat het goed komt. Hij heeft er ook alle belang bij.
Ik ben nu bij deze Albergue en je kunt nu hiernaast eten. Van dezelfde eigenaar als de Albergue. Heerlijk terrasje onder druivenranken. Was dat toen gesloten misschien?
Het was toen uitgestorven. Een terrasje onder druivenranken klinkt heerlijk.