Bucketlistwerk: De Caminito del Rey, het niet-meer-zo-gevaarlijke-wandelpad

De Caminito del Rey, het vroeger zo levensgevaarlijke wandelpad in Spanje, maar tegenwoordig helemaal veilig en geroemd om zijn schoonheid. Kan ik hem dan eindelijk van mijn bucketlist afstrepen? De kaarten zijn gekocht, Anja en ik zijn afgereisd naar Andalusië en nu is het echt zover. We zijn onderweg.

We rijden met ons huurautootje richting El Chorro. We hebben op Google Maps de Caminito del Rey ingetikt en die geeft een keurige route. Op onze Spaanstalige tickets vinden we ergens acceso norte, dat wordt dus zoeken naar de noordelijke ingang. Als we, volgens Google Maps, ongeveer 7 kilometer van onze eindbestemming af zijn, zien we overal auto’s geparkeerd staan en rijden we voorbij borden die wijzen naar asseco sud. Daar moeten we dus niet zijn. Tot we een bordje asseco norte zien, die terug naar de geparkeerde auto’s wijst. Wij zijn in verwarring en besluiten om te keren en het te vragen. Bij Food Home La Cantina vertelt een aardige jongeman dat we terug over de brug moeten, dan een paar honderd meter tot het restaurant en dan niet meteen de eerste weg links maar de tweede afslag moeten nemen. We besluiten de auto daar achter te laten (=tip, want ruim parkeergelegenheid) en lopen die paar honderd meter tot we een bord zien bij de linkse afslag die we niet moeten hebben, die zegt dat het 2,7 km is naar de ingang van de Caminito del Rey. We gaan door voor de volgende afslag die misschien 50 meter verder ligt en dan is het nog maar anderhalve kilometer. Snap jij het nog?

We gaan door de berg heen en lopen via een weg met prachtig uitzicht op het meer naar de ingang van de Caminito del Rey. Het is nu al adembenemend mooi. Dat beloofd wat.

Voor de ingang staat een enorme rij. Als we die gaan afwachten komen we te laat voor onze guided tour. Jazeker, we hebben een tour met gids. Dat komt omdat we geen keus hadden. Hoewel we al zeker 4 maanden geleden kaarten hebben besteld, waren alle losse kaartjes uitverkocht. We konden alleen nog kiezen voor 2 tijdstippen waarop een rondleiding met een gids begon. Elke 30 minuten begint er een tour met maximaal 50 personen. Per dag worden maximaal 600 personen toegelaten. De kaartjes voor de Caminito del Rey kosten 10 euro. Voor de gids betaal je 8 euro extra. Begrijpelijk dat ze zo veel mogelijk mensen in de guided tours willen hebben.

Ik spreek iemand van de organisatie aan en die haalt ons naar voren zodat we met de juiste groep mee kunnen op het tijdstip dat op onze tickets staat. We krijgen een helm, haarnetje, zenderapparaat en oortjes uitgereikt. Knotje eruit, haar in het netje en helm op. De laatste charmante foto voor vandaag is al gemaakt.

Een leuke jonge vrouw is onze gids. Met prachtige armgebaren en veel theater vertelt ze hele verhalen in het Spaans om het vervolgens in 2 zinnen Engels te herhalen. Ze vertelt wat we eigenlijk al weten: Het pad is ooit aangelegd om spullen te transporteren naar beide kanten van de vallei waar watervallen waren en waar hydraulische centrales gebouwd en onderhouden moesten worden. Het pad met houten ‘boardwalks’ is bijna drie kilometer lang, maximaal een meter breed en bevindt zich 100 meter boven de rivier ‘El Chorro’ tegen de rotswanden.

In 1921 gebruikte de koning van Spanje het pad om een dam te openen, waarna het pad bekend werd onder zijn huidige naam Caminito del Rey: het Koningspad.

Ondertussen zijn we al een stukje het pad op gelopen. We zien aan de overkant stukken van het oude pad aan de rotswand hangen. Indrukwekkend.

We lopen het eerste stuk over houten vlonders die aan de muur bevestigd zijn. Een stevig hek zorgt er voor dat je niet naar beneden kunt vallen. Ik heb geen moment een gevoel van hoogtevrees. Ik vind het alleen maar adembenemend mooi. Toch zie ik mensen angstvallig dicht tegen de wand aanschuiven en de ijzeren lijn die langs de valleimuur is gespannen, niet loslaten.

Elke nieuwe bocht zorgt weer voor nieuwe uitzichten. Prachtig! Het is vooral mooi om te zien hoe de oude route nog tegen de wand aan hangt. Geen wonder dat hier doden zijn gevallen. Op sommige stukken zie je alleen nog de smalle metalen balk. In 1992 werd het pad officieel gesloten. Om te voorkomen dat mensen het pad nog steeds zouden betreden werd het eerste stuk van het pad gesloopt. Het pad kreeg de kwalificatie ‘het gevaarlijkste wandelpad ter wereld’. Dat trok natuurlijk avonturiers aan, die er toch overheen wilden. Na een aantal dodelijke ongelukken in 1999 en 2000 werd besloten om het pad op te knappen. Er moest nog een dode in 2010 vallen voordat er uiteindelijk in 2014 werd begonnen met de restauratie van het pad. In maart 2015 ging het officieel open en sindsdien is het een grote toeristische trekpleister.

Het pad is 1 meter breed en solide. Geen kans dat je ergens per ongeluk overheen valt. Om het nog een beetje spannend te maken is bijna aan het einde van de route een ‘glazen’ vloerdeel in het pad gelegd. De plaat is bijna niet doorzichtig door het gebruikte materiaal en als je er echt niet overheen wilt, kun je er ruim omheen. Het kan erg druk worden bij de glazen plaat; iedereen wil hier wel een foto maken. Wij liepen ver achter de meute aan omdat we ook foto’s willen maken zonder toeristen erop. Daarom is het lekker rustig bij de glazen plaat. Anja, die toch echt last heeft van hoogtevrees, besloot op de plaat te gaan liggen voor een selfie. Zo eng is het dus.

Even verderop moeten we de kloof oversteken via een hangbrug. Kijk, daar kan ik me nu wel van voorstellen dat je het eng vind; 100 meter boven de grond op een schommelde brug. Ik zag mensen schuifelend en begeleid deze hangbrug over gaan.

Na de hangbrug is het nog een klein stukje over het pad en dan bereiken we het punt waar vroeger de zuidelijke ingang was. Bij navraag legde onze gids uit dat bij de opening van de Caminito del Rey de route in twee richtingen gelopen kon worden. Starten in het zuiden en in het noorden. Dat veroorzaakte verkeerschaos op de route. Vooral bij de glazen plaat was er geen doorkomen aan en ontstonden files van wandelaars. Men besloot om de route nog maar van 1 kant op te starten, de noordelijke route. Alleen de bewegwijzering is daar tot op heden nog niet op aangepast. Iets met organisatie, lokale en regionale overheden en de Spaanse inborst. De gids keek er in ieder geval heel vies bij.

Wij zijn inmiddels aangekomen in het plaatsje El Chorro. Daar vinden we het eerste toilettenblok van de gehele route. Verderop staat een bus klaar om ons terug naar zuidelijke ingang te brengen waar onze auto geparkeerd staat. De terugrit duurt ongeveer 20 minuten.

Het is een echte belevenis geweest! Eng? Nee. Mooi? Ja, adembenemend mooi en spectaculair. Met een beetje fantasie kun je je absoluut voorstellen hoe het hier is geweest zonder alle nieuwe voorzieningen en zonder hordes toeristen. Een aanrader? Ja, absoluut. Bucketlistwerk.

♦   De wandeling kan dus alleen gestart worden vanuit Ardales, de noordelijke toegang. Kom je met de trein vanuit El Chorro, dan kan je de shuttle bus nemen naar het beginpunt. Bussen rijden de hele dag op en neer. Wandelen naar het beginpunt kan natuurlijk ook.

♦   Een kaartje (€ 10,00) moet je vooraf bestellen op de officiële website: http://www.caminitodelrey.info/en/#1 Doe dit ruim van tevoren, dan heb je nog alle keus. Vergeet niet ook meteen een kaartje voor de bus te nemen (€ 1,55) .

♦   Check voordat je gaat het weerbericht. Bij slecht weer en storm is de route gesloten. Dit wordt aangegeven via de officiële site. Je krijgt niet je geld terug als de route gesloten is vanwege omstandigheden.

♦   De openingstijden zijn van 1 november – 31 maart: 10:00-14:00 en van 1 april – 31 oktober: van 10.00 uur tot 17.00 uur. Dagelijks geopend van dinsdag tot en met zondag.

♦   Houd rekening met het tijdstip van je wandeling; denk aan bescherming tegen hitte en de zon. Neem voldoende eten en drinken mee. Er zijn geen voorzieningen langs de route. Ook geen toiletten. Het eerste toiletgebouw vind je in El Chorro. Er is ook een toiletgebouw bij de start.

♦   Bij de start van de route krijg je een helm uitgereikt. Deze moet je de hele weg op houden.

♦   De route is 7,7 km lang waarvan 4,8 km toegangsroutes, 2,9 km houten ‘boardwalks’ en 1.4 km bospad. Je doet er drie tot vier uur over.

♦   Er is veel verouderde informatie op allerlei websites. Vaak wordt er nog gesproken over wandelingen beide kanten op. Informeer je via de officiële website.