Het zat al een tijdje in mijn hoofd; ik moet eens gaan wandelen in De Weelen. Volgens zeggen is De Weelen een prachtig natuurgebiedje, waar je nog kan zien hoe het oude Middeleeuwse West-Friesland eruit moet hebben gezien voordat er verkaveld werd. Toen ex-collega Frans Douw voorstelde om weer eens bij te praten en te gaan wandelen was dat een mooie gelegenheid om samen met hem De Weelen te ontdekken.

Ik woon al bijna heel mijn leven in West-Friesland, nu ongeveer 4 kilometer van De Weelen vandaan en ik ben er nog nooit geweest. De eerste keer dat ik er zelfs maar van hoorde was ongeveer 6 jaar geleden toen zoon meldde dat hij met zijn bootje naar De Weelen was gevaren. “Het is daar zo mooi, mam.” En dat uit de mond van een twaalfjarige. Toen nam ik mij stellig voor om daar eens te gaan kijken maar het kwam er niet van. Nu ging ik er heen en wist nog steeds niet wat ik kon verwachten.

Volgens de natuurwegwijzer  start een 4 kilometer lang wandelpad op de hoek van de grootslagweg en esdoornlaan in Andijk, parkeren langs de berm. Het pad zou aangegeven zijn met houten paaltjes met gele stip en pijl. Als we aankomen kunnen we keurig op een pad parkeren en de beloofde pijlen zijn nergens te bekennen. Maar het wijst zich eigenlijk vanzelf. De Weelen is een strook land dat ongemoeid is gelaten bij de verkaveling. Het is bossig, begroeid gebied tussen de strakke akkers in. Grappig dat ook Frans, die veel wandelt in deze buurt, nog nooit van De Weelen had gehoord.

Het pad begint niet zo interessant. Betonplaten liggen in het landschap en vormen een gecombineerd wandel- en fietspad. Maar als we de eerste geel-rode pijl tegenkomen en een hek over moeten klimmen komen we in echt ‘oud’ landschap terecht. Het pad is onverhard en hier en daar drassig. We hebben droge weken achter de rug, als het natter wordt zal dit pad nog moeilijker begaanbaar zijn.

We hebben elkaar zo veel te vertellen dat het jammer is dat we hele stukken achter elkaar moeten lopen. De te belopen strook is smal. Af en toe staan we stil om naar een mooie doorkijk te kijken en te fotograferen. Steeds is er ook de bewustwording van lopen in een strook origineel landschap wat grenst aan door mensenhand kaarsrecht gemaakte polder. Langs het water is het genieten van de rietvelden en het uitzicht op de oude dorpen met hun kerktorens.

Eigenlijk is De Weelen meer een waterweggebied. In de 14de eeuw zijn hier dijkdoorbraken geweest waardoor er grote gaten met water (wielen of weelen) ontstonden. Je kunt er prachtig varen.

Het nadeel van in een strook wandelen is dat je heen en terug over hetzelfde pad gaat. Wij proberen dat te omzeilen door op terugweg een paadje door het bos te nemen. Dat leidt naar een plek aan de oever waar het vast goed vissen is. Het is in ieder geval een mooi plekje. Maar het bospad stopt daar ook ongeveer. Zijn we zowaar op avontuur in een bosstrook.

Heen en terug hebben we ruim 8 kilometer gelopen. Dit pad was voor mij een echte verrassing. Graag doe ik hem nog eens in de lente of zomer. Dan zal de plek nog meer tot zijn recht komen als vogelgebied. Ik vond het ook mooi om te weten dat deze plek zoveel geschiedenis heeft. Daarover is een leuk stuk geschreven door het westfriesgenootschap.

Voor diegene die geïnspireerd is geraakt en de wandeling door De Weelen gaat doen: Veel plezier.