Gewoon, een dag van een pelgrim

Nadat ik nog een keer koffie heb gedaan bij Fallucha gaat de route weer omhoog. Nu naar 185 meter. Af en toe met een flink stijgingspercentage. Wordt het me te bar, dan ga ik gewoon even stil staan voor een foto.

Freixo
Op enig moment splitst de route zich. 1 weg gaat naar de Albergue in Freixo. Die route lijkt me veel mooier dan de route middendoor, maar is ook een stukje langer.

Tip: Voor mensen die de Camino Portugues nog willen lopen. Met de wetenschap die ik nu heb over de drukke stad Vigo, zou ik daar niet willen overnachten. Ik zou deze dag een korte route doen naar Freixo. (15,5 km) en morgen 23 km naar Redondela. Ik weet natuurlijk niet hoe de Albergue in Freixo is, maar allicht beter dan het hotel met stadslawaai wat het alternatief is.

De route middendoor
Ik blijf middendoor lopen. Veel bebouwing. Ze hebben geprobeerd de route zoveel mogelijk van de grote weg af te laten lopen, maar het is niet echt charmant. Ineens zie ik door de huizen heen een enorme grote stad liggen.
Gatverdamme, is dat Vigo? Dat had ik me helemaal niet gerealiseerd. Het wordt steeds drukker en drukker. Alles is de hele dag nog zo op rolletjes gegaan, dat gaat vast niet zo blijven.

Met een grote omweg bovenlangs kom uiteindelijk toch in het drukke Vigo aan.
Ik ben in ieder geval de gele pijlen alvast kwijtgeraakt. Ik pak mijn boekje erbij. Terwijl ik me sta te oriënteren vraagt een meisje in keurig Engels of ze me kan helpen. ‘Jazeker.’ Ze legt me haarfijn uit hoe ik het eerste stuk moet lopen en waar ik het opnieuw aan iemand moet vragen. Top! Ik ga weer op weg.

Het is wel verschrikkelijk druk. Ik loop langs een van de drukste wegen door de stad. Het is ook best warm. Ineens zie ik een lichtbord aangeven dat het 28 graden is. Haha, het is warm, maar niet zo warm. Ik maak er een foto van en stuur hem naar huis, waar het -5 graden is, zeggen ze.

Het is druk en warm, maar ik voel me lekker. Toch steeds het gevoel dat dit niet lang goed kan gaan. Op de plek waar ik opnieuw de weg wil vragen, vind ik weer een studente die prima Engels spreekt. Zij kan me op het stadskaartje aanwijzen waar ik ben. Nog ruim een kwartier lopen en ik ben bij de Albergue. Volgens goed gebruik van Lupo stop ik 300 meter voor mijn eindbestemming om goed te eten en te drinken. De jongens van de Shoarma tent wijzen me het laatste stukje. Dat ging makkelijk vandaag.

Glazen doos.
Eerst loop ik de Albergue voorbij. Ik kan het niet goed vinden. Het is op mummer 12. Maar waar dan? Een vrouw met kinderwagen komt me helpen. ‘Ja,’ zegt ze. ‘Hier is het.’ We staan voor een grote glazen doos. Zonder ingang. De ingang is dicht. De Albergue is dicht.

Oké dan. Geen probleem . Ik zoek gewoon een pension ofzo. Ik ga op weg en vind al heel snel een pension. Een aardige vrouw schrijft me in. Ja, er is een warme douche, een bad zelfs. Ja, er is WiFi, en ik krijg de code. Het kan niet beter. 16 Euro kost me dit en de kamer ziet er perfect uit.

Voorgevoelens
Hoezo, die gekke voorgevoelens van me. Dit gaat allemaal zo voorspoedig. Ik gooi mijn spulletjes neer, trek mijn schoenen en warme kleren uit. Als ik naar het toilet ben geweest valt me op dat buiten mijn kamerraam een afzuigkap of airco geluid staat te geven. Vervelend. Maar, niet zeuren. Ik pak mijn telefoon en zoek naar het wifi signaal. 1 streepje. Nee, hé. Ik probeer verbinding te maken, maar binnen 2 minuten verlies ik 2x het signaal. Dit gaat hem echt niet worden. Ik wil op mijn bed een blog schrijven en niet de halve avond ergens in een snackbar zitten. Ik trek mijn kleren weer aan, veter mijn schoenen weer vast, pak mijn spullen en ga naar beneden. Ik vind het vervelend om te doen maar ik vraag mijn geld terug en ik sta weer buiten.

Slaapplaats zoeken.
En dan, onbegrijpelijk, kan ik geen slaapplek vinden. Ik laat het sterrenhotel voor wat het is. De eerste kamerverhuur heeft helemaal geen WiFi. Bij de tweede is het signaal slecht. Dan loop ik rondjes en kan niets meer vinden. Het wordt later en later, en de kilometers tellen lekker op. Ik besluit dan toch naar de oude stad te lopen. Daar vind ik slaapgelegenheden te over. Ik kies het hotel met het sterkste WiFi signaal. Ik ben helemaal blij met mijn ienie-mienie 1-persoonskamer, half bad waar je in kunt douchen en toilet voor €25,-. Mijn foto’s zijn nog nooit ergens zo snel opgeladen.

Slapen: Residencia Casais, C/. Lepanto 16 -36201 Vigo. €25.-

Eten: niet. Ik had nog wat repen in mijn rugzak.

Wil je meteen doorlezen over morgen: klik hier

Of wil je bij de eerste wandeldag vanuit Porto beginnen: klik hier

Dit blog heb ik gemaakt op mijn telefoon. Spelfouten en rare opmaak kunnen gemakkelijk gebeuren . Stoor je er maar niet aan.