Soms maak je iets mee wat een hit wordt op verjaardagen en heel erg van pas komt als er sterke verhalen verteld worden bij het kampvuur. Maar ja, dat bereik is maar klein en ik wil je deze niet onthouden:

Goed verhaal

Samen met vriendin Sally ging ik voor een aantal dagen wintersporten in Oostenrijk. We vlogen op Zurich en zouden verblijven in een appartement van Landal Hochmontafon, in de Oostenrijkse deelstaat Vorarlberg. We hadden er onwijs zin in.

Hoewel het maar voor een paar dagen was, voorzagen we dat we zoveel bagage wilden meenemen, dat het niet in onze handbagage zou passen. We hadden allerlei sneeuwsport activiteiten op het programma staan, waarvoor je dikke sneeuwkleding nodig hebt en ook het feit dat we in een appartement zouden verblijven, bracht wat extra bagage met zich mee.

Ons ben zunig, dus we besloten maar 1 grote koffer extra bij te boeken. Dat had logistiek wel wat voeten in de aarde. Ik had een grote praktische koffer die ik voor de helft vulde en bij Sally afleverde. Zij mocht hem bijvullen tot 23 kilo, want zoveel was toegestaan.

Op de dag van vertrek ontmoetten we elkaar op Schiphol. Sally was weggebracht en had de grote koffer en 1 stuk handbagage in de vorm van een volgepropte rugzak bij zich. Ik was met de trein gekomen en had een koffertje met de juiste maten om toegelaten te worden in het vliegtuig bij me, en een klein tasje met reisbescheiden. De KLM noemt dit een accessoire en is toegestaan. We waren klaar om in te checken en hadden besloten ook de kleine koffer in het ruim te laten meevliegen.

Bij de incheckbalie werden we geholpen door een vriendelijke KLM stewardess. Ik tilde de grote koffer op de band. WOW. 27 kilo. “Als je hem zo incheckt moet je 80 euro bijbetalen”, kregen we te horen. “Maar je kunt er ook nog iets uithalen.” Ja, natuurlijk gingen we er iets uithalen. We stapten bij de balie weg en onder toeziend oog van de hele wachtrij begonnen we aan deze queeste.

Ik moest zo lachen. “Wat heb je in godsnaam allemaal meegenomen?”, vroeg ik aan Sally. Sally keek onthutst. “Echt niets bijzonders hoor. Ik zou niet weten wat ik er uit moet halen. Ik heb geen boeken mee ofzo en skikleding weegt niet zoveel. Alleen de wijn misschien.” Sally viste twee dozen uit de koffer: een doos met drie liter witte wijn en een doos met anderhalve liter rode wijn.

Afscheid nemen

Tja, jammer dat we nu vanavond niets te drinken zouden hebben, maar we konden niet anders dan afscheid nemen van de wijn. De dozen gingen in een tas en we checkten onze koffers in.

Het was even slikken, maar deze goddelijke wijn moesten we dumpen. Er mogen immers geen vloeistoffen meegenomen worden in de handbagage. Bij de eerste de beste prullenbak probeerden we de wijndozen achter te laten. Dat lukte niet. De opening van de vuilnisbak is te klein. Met geen mogelijkheid pasten de dozen er door. Naast de vuilnisbak zetten? Nee, dat leek ons geen goed idee. We zagen het al voor ons dat heel Schiphol in opperste paraatheid afgesloten zou worden en dat bomexperts onze wijn zouden ontmantelen. Hilarisch, maar toch maar niet doen.

Een doos droge witte wijn
Wijn in de handbagage

Maar hoe kom je dan wel van zo’n pakket af? Alle vuilnisbakken hadden dezelfde kleine opening. We liepen alvast naar de securitycheck en ik bedacht dat ik de wijn gewoon op de band zou zetten. Dom kijken en als ze het in zouden nemen, waren we er mooi vanaf. Zo gezegd zo gedaan.

Al mijn spulletjes gingen in verschillende bakken, schoenen uit, elektronica apart, riem af, jas uit en door het scanapparaat. Toen ik aan de andere kant van het pieppoortje stond zag ik de eerste bak met de rugzak van Sally achtergehouden worden. Sally kon samen met de securityman haar rugzak leegmaken en zich verantwoorden waarom zij haar fototoestel niet uit haar rugzak had gehaald: “Dat fototoestel is toch geen elektronica, die is analoog.” De securityman was not amused en ik wist dat ik zo aan de beurt zou zijn. Mijn eerste bakje nam de juiste afslag en kwam naar me toe. Het tweede bakje ook en toen kwam het bakje met de wijn. Tot mijn verbijstering kwam ook de wijn mijn richting op. Goedgekeurd.

Oké. Diep ademhalen. Normaal blijven doen.

Ik pakte al mijn spullen bij elkaar, kleedde me weer aan en liep met vierenhalve liter wijn naar de gate.

Hoe dan?

Door de tas heen was gewoon de opdruk te lezen: “droge witte wijn, 3 liter.” Ik ging er zenuwachtig van lachen. Dit is natuurlijk hartstikke grappig, maar stel dat we wel terroristen waren geweest en we hadden nu vierenhalve liter benzine of ander gevaarlijk spul bij ons. Daar wil je liever niet over nadenken. In het vliegtuig sloeg de meligheid weer toe, vooral toen we bedachten dat we wel een rondje zouden kunnen geven.

We vlogen met onze wijn naar Zurich en kwamen ’s avonds aan in ons mooie Landal appartement. Daar stond een flesje wijn op tafel. Wat een hartelijk welkom!

Landal wijn
flavicon wandelvrouw