Het heeft even geduurd, na de strand6daagse vond ik het tijd worden voor een gastblog bij Wandelvrouw. Als hofnar, extern geheugen, persoonlijke fotograaf, wandelmaatje en boven alles: vriendin van Wandelvrouw.

Hoe het begon….

Strand6daagse 2016 — Zo is het maar net.

De strand6daagse. Bregje vertelde me erover tijdens één van onze #startjedagwandelingen begin dit jaar. Het klonk geweldig. Wel een lastige week zo midden in de vakanties maar ook een “must-do”.

Echt veel reclame maakt de strand6daagse niet, terwijl ik zocht naar info na Bregjes verhaal kwam ik niet verder dan de site die toch best waarschuwt om het vooral niet te doen. Als je bijvoorbeeld niet een week zonder luxe kunt en meer “bezint eer ge begint” taal. Het maakte me uiteraard nog nieuwsgieriger.

Daarbij is mijn wandelcarrière ooit begonnen met strandwandelen; twee keer in de maand vertrok ik met een ander wandelmaatje op de zondagochtenden vroeg naar Zandvoort met de trein, uitwaaien en bijkletsen tot paal 72 en terug. Dit in weer en wind en het was gewoonweg louterend te noemen. Dus ik maakte me niet druk, fantaseerde over zomerse zon, heerlijke verkoelende zeebries, sierlijk op blote voeren door de branding in een of ander wapperend tuniek om me te beschermen tegen mijn UV allergie.

Voor ik het wist was ik opgegeven.

Voorbereiding….

Ik had fijne schoenen gekocht die minder warm zouden zijn dan mijn type B wandelschoenen, een fles factor 50, ik had een popup tent gescoord want dat leek me ideaal. Het zou immers droog en zonnig zijn die week. De bevoorrading van koele witte wijn halverwege de route was geregeld.

Breg moest eerst nog even tijdens een hittegolf de Nijmeegse 4 daagse lopen en als trouwe fan volgde ik haar en Anja die week. Natuurlijk volledig uit eigenbelang; wandelvrouw moest wel heel blijven voor het strand.

De start….

In de auto op weg naar Hoek van Holland begint me te dagen dat ik vroeger dat strandwandelen nooit in de zomer deed. Daar was een reden voor, namelijk de eb en vloed invloeden op het strand. Zo rond het voorjaar werd het strandlopen in de ochtend niet meer te doen, opkomende vloed maakte het zand mul en een stuk zwaarder om paal 72 en terug te halen. Pas in het najaar gingen wij daarom weer verder. Nu dit mild verdrongen detail zich toch aandiende begon ik me zorgen te maken. Het ging toch niet een week buffelen door mul zand worden? Waarom had ik dit niet eerder uitgezocht? In de auto ontstond een gesprek over eb en vloed. Maar helemaal tot een bruikbare theorie kwamen we niet.

Te laat..

Wat maakte het verder ook uit dacht ik, we gaan er aan beginnen en opgeven is geen optie. Dus weerberichten, eb en vloed, we moeten hoe dan ook gewoon doorlopen en niet meer dan van A naar B iedere dag.

We gaan goed van start. Wat fijn is aan wandelen met Bregje is dat we een goed ritme hebben, lol hebben maar elkaar ook het genot van stilte kunnen geven. Het is ook werkelijk de enige met wie ik een tent zou kunnen delen zonder ergernissen. Dat laatste heeft vooral te maken met wederzijds respect voor elkaars rariteiten en een gedeeld gevoel voor humor denk ik. Naast een stevig talent voor negeren wat we allebei goed hebben ontwikkeld.

Wat er mis ging….

Na dag 1 was het gedaan, de zon scheen en we haalden ons doel, de tent bleek kleiner dan ik dacht.

Lekker op blote voeten… Wat ik niet had bedacht is dat wanneer ik 1 kant op loopt op een aflopend strand (niet heen en weer dus) ik continue mijn enkels 1 kant op rek. Nu heb ik zwakke enkels die doorzakken naar binnen. Dat werd me pijnlijk duidelijk tijdens een erg korte hardloop poging een paar jaar terug en ik nog net niet orthopedisch schoeisel van het dure soort bleek nodig te hebben om beurse enkels tegen te gaan…

Wat ik ook niet had bedacht is dat deze waardeloze enkels, naast overrekken ongeveer 20 kilo meer moesten opvangen dan vroeger. Vijf van de dagrugzak en vijftien stoppenmetroken danwel veelteveeleten kilo’s. Ja andersom had handiger geweest.

Ik heb werkelijk nog nooit zoveel pijn lopen verbijten dan in deze wandelweek. Gek genoeg was alle pijn verholpen als ik zat of lag.

Eb en vloed werd wel een ding, zo zijn we op advies en de blauwe ogen van de kippenboer ergens vroeg van start gegaan om nog laag water aan te treffen. Hij had er een app voor vertelde hij.. Het mocht niet baten.

Zo is ook gps deze week niet zaligmakend gebleken, het was weer een moment waarvan we kunnen zeggen: the map is not the territory.[1]

Wat er goed ging…

Het is op de regen na goed wandelweer geweest, niet te veel zon en hitte. Genoeg wind en geen uitbraak van jeukende UV stralen allergie. Ook zijn we niet verbrand in de zon. Wel op enig moment bijna verdronken in de regen.

Ik was blij dat ik mijn stokken mee had, ik ben geen nordic walker, de stokken hangen sinds onze beklimming van de Kilimanjaro standaard aan de tas en veel doe ik er niet meer mee. Deze week kwamen ze goed van pas bij de afwisseling voor mijn houding en evenwicht tijdens het wandelen op het onverharde en verharde pad.

Bregje heeft een super goed slaap matje, het wijnkoelsysteem had het vervoer overleefd en ik was zo blij dat er geen 6 liter wijn door mijn duffeltas klotste dat ik in alle euforie niet echt merkte dat ik iets had stukgemaakt in mijn voeten.

Het mooiste van de tocht is dat je echt het hele Noordzee strand af loopt. We liepen ook op stukken waar normaal praktisch niemand komt. Het laat zich maar moeilijk beschrijven hoe mooi onze kustlijn is. Het repeterende “walk-eat-sleep” wat Bregje noemt is inderdaad wat maakt dat je niet meer wilt stoppen. De vrijheid van weten dat alles wat je nodig hebt in de tas op je rug zit. De zee betovert, hypnotiseert met zijn geluid, ruimte en beweging.

We hebben ons niet verveeld in onze knusse popuptent! Bregje verdroeg tijdens momenten van regen mijn penetrant ruikende blessure crème in de tent. Achteraf denk ik dat Bregje meer geleden heeft onder de tent dan ik. Ik kreeg haar ook niet overtuigd van het feit dat niet alle condens in de tent direct tot stand kwam door onze uitademing maar eerder doordat wij de temperatuur in de tent hoger maakten dan buiten de tent met onze aanwezigheid in de tent. Zij vond het gewoon vies.

Wat ook werkte was de organisatie. Diepe buiging en complimenten voor de zorgvuldige verzorging tijdens de hele week.

Wie doet nou zoiets?

Dat werd me vooraf en achteraf gevraagd. Geen idee, gaf ik eerst aan. Het leuke is de variatie in deelnemers. Er zijn veel jonge mensen, opvallend veel in vergelijking met andere georganiseerde tochten. Dit is dan ook echt een fysieke tocht. Ook zagen we gezinnen, vader en kind duo’s, moeder en kind duo’s, vriendinnen- en vriendenclubs en een aantal groepen groter dan 5 deelnemers. Ook waren er solisten, deze vonden snel aansluiting bij kleine of grote groepjes of bij andere solisten. Zou deze tocht ook een soort datings middel zijn? Vroeg ik me af. Wandelen is natuurlijk een goede gelegenheid om een gesprek aan te knopen en mensen laagdrempelig te leren kennen. Het had soms ook iets weg van een schoolreis voor volwassenen; kan ik mijn tent bij de juiste in de buurt krijgen…