Het wordt lente met de Polderlopers

Ik kruip nog wat dieper weg in mijn slaapzak. Mijn neus is ijskoud. Ook mijn rug en heup zijn koud, ondanks mijn -20 graden slaapzak. Het tentje dat ik vannacht wat slordig heb opgezet, laat een vrieskoude stroom wind door. Het lijkt al wel licht buiten. Zouden we de zonsopgang gemist hebben? Dan hoor ik de eerste wekgeluiden. De broer van Lourens is met koffie gearriveerd. Ik vis mijn wandelschoenen onder uit de slaapzak en trek ze aan. Jas aan en naar buiten. Brrrrr. Het vriest. De koffie schudt in mijn beker, zo sta ik te rillen. Dan komt de zon op. Het is volkomen helder. Langzaam schuift de zon precies in de inkeping van het Observatorium. Magisch. Een straal licht valt door het midden over de centrale steen. Hier doe je het voor. Het is lente!

Dit is de 115de keer dat de Polderlopers tijdens een seizoenswisseling de zon zien opkomen bij het Observatorium Robert Morris in Lelystad. Je kunt het gerust een rijke traditie noemen. In de zomer van 1989 liepen twee kunstacademiestudenten, Maarten en Jelle, na sluitingstijd van het café in Harderwijk richting het observatorium om daar de zon te zien opkomen. De eerste tocht van velen die nog zouden komen. (kijk eens op de website van de Polderlopers)
Maarten loopt nog steeds elke poldertocht mee. Inmiddels gaat het er wel iets anders aan toe. Hoewel er nog steeds gebierd wordt, zijn ondertussen ook tentjes, een kampvuur, een Chinees en een ‘polder ergens ver weg’ aan de beleving toegevoegd.

Hoe die beleving eruit ziet? Ik zal je vertellen hoe mijn dag verliep: Het is maandagmorgen 19 maart, 7.30 uur. Ik vraag me af waarom ik heb bedacht dat ik dit jaar 4x de poldertocht ga lopen. Erger nog; ik heb het ook hardop gezegd en de mannen van Gegarandeerd Onregelmatig verwachten me. Het is koud buiten. Het vriest een paar graden en het waait ook hard. Alles staat klaar. Rugzak, kampeerspullen en een zak vol hout voor het kampvuur vanavond. Ik kan niet meer terug.
Ik laad de spullen in mijn auto en rijd naar Lelystad. Buiten de bebouwde kom ligt het Observatorium Robert Morris, een ‘land art’ kunstwerk dat is bedoeld om de mens de ritmes van dag en nacht en de wisseling van vier jaargetijden bewust te laten meemaken. Het werk is sterk geïnspireerd op oude steenformaties zoals Stonehenge, waar ook de wisseling van seizoenen werd gevierd.
Ik blijf veilig in mijn auto zitten (want bitter koud buiten) en wacht tot iedereen gearriveerd is. We zijn met z’n zessen. We zullen onze auto’s hier laten staan en samen lopen we naar de bushalte, een kleine 20 minuten lopen. Met de bus naar Station Lelystad en dan met de trein naar Lage Zwaluwe, in Noord-Brabant, iets boven Breda.

Met de bus naar station Lelystad.

Soms geloof ik niet wat ik zie.

Overstappen.

Station Lage Zwaluwe.

Inmiddels is het middag.

Op het station staat een groepje enthousiaste wandelaars klaar om de poldertocht mee te lopen. Een route van 20 km is uitgezet. Het is een echte poldertocht;  weidse vergezichten over vlak land. Mooi is het stuk over de dijk langs het Hollands Diep.

Rond vijf uur maken we een tussenstop bij een Chinees restaurant. Wanneer zullen die voor de laatste maal 24 gasten op een maandagmiddag hebben gehad? Na een gezellige maaltijd wandelen we het laatste stuk terug naar het station. We nemen afscheid van de ’meelopers’ en reizen terug naar Lelystad. Daar verpozen we met z’n achten tot sluitingstijd in een café. Dan wandelen we 10 km in het donker terug naar het Observatorium.

Tentjes worden opgezet en het vuur wordt ontstoken. We zitten in de middencircel van het observatorium. Super gaaf toch. Het is heerlijk bij het kampvuur. Maar uiteindelijk besluiten we om nog een paar uurtjes slaap te pakken. Ik ben best moe maar slapen valt nog niet mee.

Het is 6.43 uur. De zon komt op. De lucht is onbewolkt en het is mooi helder. De stralen van de zon vallen precies op de middensteen. Het is een mooie afsluiting.

Wakker worden met koffie.

Dank, broer van Lourens.

De lente Equinox. De zon staat op dit moment (eigenlijk om 17.15 uur vanmiddag) loodrecht boven de evenaar, wat voor het noordelijk halfrond het begin van de lente betekent. De lengte van dag en nacht zijn op dat moment overal op aarde gelijk.

Mijn benen, de foto is van Wanda Catsman.