A WALK IN THE WOODS Een recensie van boek en film

A walk in the woods. Een boek over twee mannen die de Appalachian Trail gaan lopen. Ik was meteen geïnteresseerd. Kom maar op met dat boek, en toen ik hoorde dat het boek recent verfilmd was met in de hoofdrol Robert Redford en nu in de bioscoop draaide, had ik de kaartjes zo ongeveer al besteld. Dat was wat voorbarig, want zo geweldig bleek het boek niet te zijn. De film had nog minder om het lijf. Oppervlakkig vermaak, maar wel vermaak. Een recensie.

Het boek

Schrijver Bill Bryson ontdekt dat achter zijn huis langs het Appalachian Trail loopt. Hij verdiept zich in wat het ruim 3400 kilomater lange wandelpad, dat langs de oostkust van Amerika van Georgia naar Maine loopt, inhoudt. Gaandeweg raakt hij meer en meer gegrepen door het idee het pad helemaal te gaan lopen. Om zijn vrouw gerust te stellen zoekt hij naar iemand die mee wil. Daarvoor meldt zijn oude vriend Stephen Katz zich. Ze hebben elkaar al jaren niet gezien, nadat ze met ruzie uit elkaar zijn gegaan. Stephen blijkt ondertussen een dikke 40 plusser te zijn met een matige gezondheid. Beide heren beginnen met frisse moed maar met een ongetraind lichaam aan de loodzware tocht.

Het gegeven is leuk en in het eerste kwart van het boek heb ik een aantal keren hardop moeten lachen. De scene van Bryson die in een outdoorwinkel zijn uitrusting aanschaft is hilarisch. Ook gelachen om het hoofdstuk waarin de twee mannen vlak voor hun vertrek nog even lekkere dingen voor onderweg gaan shoppen, om er vervolgens achter te komen dat hun rugzakken veel te klein zijn om het allemaal mee te nemen. Maar als de mannen eenmaal op weg zijn kakt het boek volledig in. Het blijft allemaal erg oppervlakkig. Tegelijkertijd krijgt de schrijver de behoefte om tot in detail en bladzijden lang uit te leggen hoe het pad is ontstaan, wie de grondleggers zijn, hoe het zit met het ontstaan van Appalachen miljoenen jaren geleden, hoe de Amerikaanse kastanje is verdwenen uit het gebied, wat er allemaal mis is met de hedendaagse Amerikaanse maatschappij en nog meer uitweidingen over allerlei weetjes. Vermoeiend hoor.

Het boek dat de Nederlandse titel Terug in Amerika heeft gekregen is te koop bij Bol.com. Daar blijkt ook maar weer dat smaken kunnen verschillen. Een heel aantal mensen melden bij de recensies dat ze genoten hebben van het boek.

De film

Toen het boek uitkwam kocht Robert Redford meteen de rechten met het idee een verfilming te maken met zichzelf in de hoofdrol en Paul Newman in de rol van Katz. Maar omdat Paul Newman ziek werd kwam de film niet van de grond. Nu, vijftien jaar later, is de film er toch gekomen. De rol van Stephen Katz wordt ingevuld door Nick Holte. Deze vertraging van het maken van de film heeft een raar effect. In het boek zijn beide mannen eind veertig als ze de tocht ondernemen. De acteurs zijn aanmerkelijk ouder. Robert Redford is 79 en Nick Nolte is 74 jaar. Het maakt de film belachelijk. Met alle respect voor beide acteurs, die er echt het beste van proberen te maken, als kijker voel ik me niet serieus genomen. Ik zie een broze oude man met een enorm wit gebit en een toupet op die met een luchtige zwaai een rugzak op zijn rug slingert en ferm wegstapt. Welke stand-in hebben ze daarvoor gebruikt? Het klopt gewoon niet. Hebben ze Redford voor elke scene eerst gereanimeerd en opgewarmd? Die man is gewoon héél oud en loopt net aan een rondje rond de kerk.

Nick Holte zit iets geloofwaardiger in zijn rol maar het steeds terugkerende geflirt met alles wat een rok aan heeft is wel ‘van dik hout zaagt men planken’. Hoeveel testosteron heeft een dikke ongezonde man van 74 nog? Ongeloofwaardig is ook dat de vrouwen die ‘schmutzige’ Katz aantrekkelijk vinden. Het moet doorgaan voor een komische film, maar daarvoor is het allemaal net iets te voorspelbaar en ongeloofwaardig.

Veel diepgang zat er al niet in het boek, in de film ontbreekt het helemaal. Dat had nog enigszins goed gemaakt kunnen worden door prachtige natuurbeelden en vergezichten, maar zelfs dat ontbreekt in de film. Van het mooiste beeld hebben ze meteen maar het filmposter gemaakt, zodat het wel de indruk wekt dat je iets moois gaat zien. Dat valt dus echt tegen. De film duurt 1 uur en 44 minuten. En het gekke is, ik heb me niet 1 seconde verveeld.