Datum:  5-2-2020
Afstand volgens de gids:  23,3 km
Afstand afgelegd volgens de stappenteller: 28 km
Het weer:  Zonnig, met wind en max 16 graden

Dit wordt een raar blog. Ik kan alleen maar denken via mijn voeten en dan gaat het ook alleen maar over mijn voeten. De voeten zijn allesbepalend. Mijn hele denken gaat over mijn voeten. Enfin, lees maar.

Niet wrijven

Na een matige nacht werd ik om ongeveer half acht wakker. Voorzichtig ging ik naast mijn bed staan en voelde hoe mijn voeten erbij stonden. Dat viel nog niet tegen. Daarna de voeten bevoelen, ze voelden aan alsof er een vette blaar aan zat te komen, pijnlijk als je er overeen wreef. Dat dus maar niet doen. Niet wrijven.

Snel aangekleed, sokken aan, wandelwol op de juiste plekken en gaan. Ik koos ervoor om geen Compeed te plakken. Ik hoor daar steeds ook hele nare verhalen over, dus als ik het kan voorkomen met die wandelwol, dan is me dat heel veel waard.

Karin vroeg mij om uit te leggen hoe je wandelwol gebruikt. Ik ben natuurlijk geen expert, maar wat ik er van geleerd heb is dat je het niet dun moet aanbrengen maar juist wollig en luchtig moe doen. Anders heeft het geen drukopvang. Sok erover en klaar.

Alleen wandelen

John is al weg. Die loopt van café naar café, waar hij steeds een of meer biertjes doet. Ik zal hem ergens onderweg wel inhalen. Kirsten doet het rustig aan. Ik heb om de een of andere reden geen internet vanochtend, dus ik ben snel op weg. Mijn voeten voel ik wel, maar als dit het is, dan heb ik geen problemen.

De kustroute

De route is prachtig. De oceaan ziet er mooi uit in het ochtendlicht. De zon schijnt en het waait iets meer dan gisteren. Dit is heerlijk wandelen. Het plan is om in Vila do Conde van de kustroute af te gaan en het binnenland in te trekken om op de centrale route te komen. Het verbindingsstuk moet goed aangegeven zijn. Ik verwacht dat John in Vila do Conde op me wacht omdat hij geen enkele navigatie heeft en de neiging heeft om verkeerd te lopen.

Blaren

De blaar op mijn linkervoet speelt nu ook op. Ik voel hem meer en meer. Het brandt, ondanks de wandelwol. Ik voel heel veel wrijving. Na 9 km besluit ik om op mijn rechtervoet Compeed te plakken en mijn linkervoet, die veel minder zeer doet (maar toch heel veel!) met wandelwol te blijven behandelen. Een soort vergelijkend warenonderzoek zeg maar, waarbij de wandelwol de gemakkelijke blaar heeft.

Compeed plakken

Hoog op een duin vind ik een bank en met een geweldig uitzicht beplak ik mijn voet. Nog 3 km tot Vila do Conde. Drie lange kilometers. De Compeed geeft even verlichting, maar dat duurt niet lang. Het doet pijn, pijn, pijn. Ik sleep mijzelf over de brug heen. Inmiddels heb ik appjes van John gekregen en die zit inderdaad in een café in het centrum van Vila do Conde. Als ik hem daar vind, ga ik zitten en besluit om vandaag niet meer verder te gaan. Mijn stappenteller geeft 13 km aan, mijn beide voeten doen pijn en ik denk dat ik erger moet voorkomen en rust houden. Ik ken de albergue St. Clara hier en die was me de vorige keer goed bevallen. Ik ga nergens meer naar toe. Ik trek mijn schoenen uit, trek mijn sneakers aan en neem een koffie.

Rust

Na wat rust, sta ik op en mijn voeten zakken heerlijk weg in de sneakers. Dat voelt best goed. Zou ik toch? De volgende albergue is wel 12 km verder weg. Dat moet toch te doen zijn. John is verheugd dat ik overweeg om verder te lopen. Hij fokt me ook een beetje op en zegt dingen als: “Het is pas half 12, je kunt het toch rustig aan doen.” En ik geef hem gelijk. Ik houd mijn sneakers aan en slinger mijn rugzak weer om.

Cobblestones

Met het gewicht van de rugzak en het lopen op de cobblestones lopen die sneakers natuurlijk helemaal niet lekker. Maar dat geef ik pas na 2 km toe.  Jeetje, wat doet het zeer. De linkervoet is nu net zo pijnlijk als de rechter. Dat worden nog 10 lange kilometers. Als ik in mijn boekje kijk, of er toch niet een overnachtingsplekje eerder is (ja, dat is er, maar kost 60 euro) zie ik dat het in totaal niet 12 maar 14,2 km is. Wat een tegenvaller en wat doen mijn voeten zeer bij elke stap. Ik verwissel mijn sneakers weer voor de wandelschoenen, want die stijvere zool is toch fijner met al die ongelijke stenen.

De Weg

Omdat de weg zo lang en pijnlijk is begin ik me af te vragen hoe dit toch allemaal zo kan. Ik heb nooit blaren. Ik liep de Nijmeegse vierdaagse en de Strand6daagse achter elkaar en helemaal niets. Aan het gewicht van de rugzak kan het ook niet liggen. Ik heb zwaarder getild afgelopen herfst op de West Highland Way. Dezelfde schoenen, geen centje pijn.

Ik zou er bijna spiritueel van worden. Misschien wil ‘De Weg’ mij iets duidelijk maken. Dat ik meer compassie moet hebben met mensen die kwaaltjes hebben, of dat ik nog trotser op mijn zoon moet zijn die de Nijmeegse Vierdaagse uitliep met compleet kapotte voetzolen, in legerkisten, met een zware bepakking. Zoiets zal het wel zijn.

Acros

In Arcos, vlak voor mijn eindbestemming, kom ik John weer tegen. Die liep voor mij uit omdat ik alleen nog maar voorzichtige stappen neem en niet echt meer lekker vooruitkom. John kwam weer uit een café en zet nu de eindspurt in naar Barcelos. We nemen afscheid. Het was gezellig.

Verlichting

In São Petro de Rates is de albergue waarnaar ik op weg ben. Vlak voordat ik het plaatsje bereik heb ik ineens verlichting in mijn linkervoet. De pijn is er af. Wow. Wat is dit? Punten voor de wandelwol? De rechtervoet daarentegen doet ongemeen zeer. Ik ben er bijna.

Albergue São Pedro de Rates

Een vriendelijk Duitse die-hard pelgrim ontvangt me in de albergue. Renier wandelt al bijna 13 jaar allerlei camino’s. Hij loopt en hij werkt in verschillende albergues donativo. Hij is een pelegrino permanente. Heeft ook een boek geschreven over dit bestaan. Er is een YouTube filmpje van.

Ik trek meteen mijn schoenen uit en strompel naar de slaapruimte. Als ik mijn voeten inspecteer zie ik dat de wandelwolblaar geknapt is en daarom geen pijn meer doet. De blaar onder de Compeed is pijnlijk. Ik strompel op mijn blote voeten wat door de albergue en ga onder de douche. Daarna merk ik dat ook de blaar onder de Compeed geknapt is en dat het vocht langzaam weg loopt langs de pleister. Dat lucht op.

Restaurant

Ik type alvast de tekst van dit blog in de warme bibliotheek en ga daarna op weg naar het restaurant dat hier niet verder dan 250 m vanaf ligt, zeggen ze. Het lijkt wel 10 km. Als ik het restaurant uiteindelijk vind, stap ik een gezellige soort snackbar in. De permanente pelgrim heeft me deze plek aangeraden. Veel en lekker voor weinig. Als ik zeg dat ik wat wil eten, word ik uit de leuke snackbar geleid en kom ik in het restaurantgedeelte. Het is er koud, ongezellig en ik ben er helemaal alleen. Als ik voorzichtig probeer om mijzelf terug te bewegen richting snackbar en zeg dat ik daar graag wil eten omdat het daar drukker en warmer is, zet de jongen de kachel aan……..

Verdwalen

Het eten en de wijn is lekker. Ik heb daarna moeite om mijn weg terug te vinden. Google Maps moet eraan te pas komen. De hele dag goed lopen en nu, nu ik mijn voeten rust wil geven, gaat het bijna mis.

Teruggekomen wil ik dit blog afmaken. Renier, de permanente pelgrim schuift aan en biedt me een glaasje port aan. Dat blog liet dus nog lang op zich wachten.

In de albergue zijn we met 6 pelgrims. Een record. Zo druk heb ik het nog niet gezien op de Camino Portugués in de winter. Ik hoop dat ik lekker kan slapen.

Albergue S. Pedro de Rates is een particulier initiatief en draait op giften. Donativo dus. Fijn dat deze initiatieven er nog steeds zijn. Albergues met een hart. Ik vind dat geweldig. Er ligt lekkers op de keukentafel dat je mag pakken. Er is thee en brood. De douches zijn heerlijk heet. Ik slaap op een zaaltje met 4 stapelbedden. Plastic matrassen, plastic kussen en de dekens zijn wat hard. Maar gelukkig heb ik een slaapzak en kussensloop bij me.

Eten bij restaurant St. Antonio, op 250 meter afstand. Een heerlijk maal met voorgerecht, soep, hoofdgerecht en halve liter rode wijn voor €7,50.