Halverwege en de grens met Spanje overgestoken.

Datum:  10-2-2020
Afstand volgens de gids:  20,3 km
Afstand afgelegd: 24 km
Het weer:  Het miezert. Niet hard genoeg om echt nat te worden. Nadat het aan het eind van de middag eventjes echt geregend heeft, breekt de zon door. Het is max 15 graden.

Wat een vervelende nacht. Het plastic matras was kneiterhard en voelde koud aan. Alles was koud, de muren, het ijzeren bed. Maar ik kon me niet verstoppen in mijn slaapzak, want dat was weer veel te warm. Iemand had alle kachels aangezet. Tel daarbij op dat de man van het echtpaar luid snurkte, ik in een soort gedachtencircel zat en dat het kussen een echt martelwerktuig was, zodat ik uiteindelijk weg deed en iets fabriceerde van overgebleven kleding. Nou dan weet je het wel. Pas tegen de ochtend vond ik mijn draai.

Het ontbijt was gezellig en lekker. Julian, Luise en ik hadden nog veel lekkers over van het bacchanaal van gisteravond. De baguette met geitenkaas, een specialiteitenworst van Barcelos en nootjes en olijven gingen met gemak naar binnen. Samen met de automatenkoffie (waarom gooien ze daar standaard suiker bij?) was het een apart ontbijtje.

Begrijp je dat slapen lastig was?

Met z’n vieren

We vertrokken deze morgen met z’n vieren. De Portugese man had zich bij ons aangesloten. We volgden de eerste gele pijlen en zagen dat vlak achter de verhoging vlak bij de albergue, de dikke muren van de oude stad van Valença lagen. Hadden we dat gister maar geweten, dat het zo dichtbij was.  We gaan de oude stadspoort door en komen in een prachtig oud stadje. Ik kijk mijn ogen uit. Het oude Valença heeft een heel eigen sfeer en is super fotogeniek. Helaas hebben mijn wandelmaatjes er flink de sokken in en neem ik snel, lopende vort een paar kiekjes.

Camino Portugues - Valenca
Camino Portugues - Valenca
Camino Portugues - Valenca
Camino Portugues - Valenca

Kathedraal Tui

We steken de enorme brug over de Rio Miño over en komen uit in Spanje, in de plaats Tui. Ook Tui is een bijzonder mooi plaatsje. Ik kan mijn medelopers er nog net van overtuigen dat we even moeten stoppen om bij de kathedraal een stempel te halen. Deze kathedraal is namelijk het beginpunt voor vele pelgrims die er voor kiezen om de laatste 100 km naar Santiago de Compostela te lopen. Dat is een afstand die lang genoeg is om een compostela te verdienen, heb bewijs dat je ‘de weg’ hebt afgelegd.

Camino Portugues - Valenca

De brug tussen Valença en Tui, over de Rio Miño.
Camino Portugues - Tui

We zijn in Spanje.
Camino Portugues - Tui - kathedraal

Voor de kathedraal kan voor even het regenpak uit.

Tellen

Na de kathedraal wordt het tempo weer opgevoerd. Ik heb gisteravond wat zitten tellen en ben tot de conclusie gekomen dat ik vanaf nu precies de etappes, zoals beschreven in mijn gids van de Camino Portugues, kan volgen, de Espiritual route kan doen en dan mooi op tijd ben om het vliegtuig naar huis te nemen. De etappes in het boekje zijn zo rond de 20 km, ik heb dus helemaal niet zo’n haast. Ik besluit om bij het volgende koffietentje afscheid te nemen van Julian en Luise. (Auw, het was zo leuk!) Dan kan ik rustig in mijn eigen tempo foto’s maken.

Neem je tijd

Een les die ik van mijn vorige camino meenam, was dat je geen krap schema moet hebben om Santiago te halen. Er kan van alles gebeuren en het loopt helemaal niet fijn als je kilometers maken móet. Ik zie het deze reis ook weer bij John. Hij had 10 dagen vakantie en dacht in 8 wandeldagen van Porto in Santiago te komen. De eerste dagen dat we samen liepen was hij steeds ontevreden over het aantal afgelegde kilometers, maar hij kon echt niet meer. Toen hij alleen verder ging, heeft hij veel te lange dagen gemaakt. Hij appt me nu dat hij gestrand is in Pontevedra en dat hij Santiago niet gaat halen. Zijn voeten en benen doen te veel pijn. Al drie dagen stuurt hij me blauwe emoticons die eruit zien als De Schreeuw van Edvard Munch.

Ook Sarah, de Zwitserse die een moordend schema richting Santiago volgt, en voeten vol blaren opliep, heeft het moeten opgeven. Vandaag kwam ik andere Zwitserse pelgrims tegen die Sarah hadden ontmoet en met haar in Tui hadden overnacht (was ze dus maar een paar km sneller dan ik). Zij vertelden dat Sarah vandaag de bus had genomen. Haar Instagram is stilgevallen, dus ik ben benieuwd. De grote vraag is natuurlijk wat tijdsdruk je uiteindelijk oplevert. In mijn ogen niets (behalve dan misschien een les voor de toekomst).

Alleen

Ik liep dus alleen verder. Ook weer lekker. De route was steeds prachtig. Veel natuur en weinig bebouwing. Op een gegeven moment kwam ik een dubbele routepaal tegen. Ik was erop voorbereid. De ene route gaat door een industrieel gebied, de andere is een omleiding door natuurgebied. Maar welke te kiezen? Ik koos voor de paal waarop ‘Complementario’ stond en ging dus linksaf. Een prachtige route!

Camino Portugues

Porriño

Het laatste stuk naar Porriño was van beduidend mindere kwaliteit. Lawaaiige fabrieken en een razende snelweg. De route gaat op een gegeven moment langs het water en om de bebouwing heen, maar jeetje, wat maakt die snelweg een lawaai. Uiteindelijk loop ik recht tegen een bord aan die de weg wijst naar twee albergues. Eentje op 50 meter afstand, dus pal onder de snelweg en de andere op 100 meter de andere kant op. Ik ga kijken of daar het verkeerslawaai minder is.

Camino Portugues - Porrino

Albergue Sendasur

Deze Albergue blijkt een goede keus te zijn. Weg van het lawaai, in een nieuw pand. Ik krijg een keycard waarmee ik de voordeur en de deur van mijn eigen 4-persoonskamertje mee kan openen. Het ziet er naar uit dat ik alleen blijf in mijn eigen kamer. Maar zou het niet zo zijn, ieder bed kan afgesloten worden met een gordijn. Zo heb je je eigen bedstee. Maar het is rustig. Ik denk dat ik alleen blijf.

Ik neem een lekkere douche, werk wat op mijn computer en ga dan de stad in om een restaurantje te zoeken. Porriño blijkt een best grote stad te zijn met een enorme winkelstraat. Het was vreemd om alleen te eten. Dat had ik tot nu toe nog niet gedaan op de Camino Portugués.

Camino Portugues - Porrino

Slapen:

Albergue Sendasur

Een moderne albergue, van alle gemakken voorzien. De bedden hebben gordijntjes. Er zijn 4-persoons kamertjes, maar ook een grote gang veel ‘bedstedes’. Er is een gemeenschappelijke ruimte met snoep- en drankautomaten, en er staat een was-en droogautomaat en er is een keukenblok. Echt koken kun je er niet. Opwarmen in de magnetron wel.  De bedden zijn opgemaakt met lakens en er zijn fijne dekens.

Kosten: €10,-

Eten:

Er zijn voldoende restaurantjes in de stad. Een supermarkt is dichtbij.

flavicon wandelvrouw