Wandelen tussen de libellen in de Lendevallei

Gewapend met een mooie folder ‘Wandelen door het glooiende beekdallandschap van de Lendevallei‘ en de aanwijzing dat de we de oranje route konden gaan lopen gingen we op weg vanaf Hotel Van der Valk in Wolvega. We wandelden onder de autosnelweg door en passeerden een bord van het Fryske Gea. We navigeerden op onze papieren folder. Er stond verder niets langs de route aangegeven. Ik had wel rode en oranje paaltjes verwacht. 

Maar lang kan ik daarover niet mauwen, want ineens opent het landschap zich en kijken we uit over een prachtig gebied. Dit is de Scheltingapolder. We klimmen de uitkijkheuvel op en hebben uitzicht over weilanden, een moerasgebied met watervlakten, veenmosrietlanden en elzenbroekbosjes.

We zijn hier in het voormalig stroomgebied van de rivier de Oer-lende. Het rivierdal was 120.000 jaar geleden wel anderhalve kilometer breed. Het gebied is later ingepolderd. Nu wordt het gebied beheerd door het It Fryske Gea en is er door herinrichting een uniek natuurgebied ontstaan.

De Lendevallei is ontstaan na de laatste ijstijd zo’n 150.000 jaar geleden. Toen het klimaat milder werd ontstond er door de natte ondergrond een weelderige plantengroei. Ideale omstandigheden voor de vorming van veen. Dat veen werd vanaf de 18^de eeuw gewonnen voor turf. Er werden petgaten uitgegraven en de turf werd vervoerd over het riviertje de Lende. Het kronkelende riviertje werd in de jaren 20 van de vorige eeuw rechtgetrokken om zo de turf gemakkelijker en sneller te kunnen afvoeren. Daarna werd het land ingepolderd om het geschikt te maken voor boerenland. Nu  wordt het land heringericht en ontstaat een gevarieerd moerasgebied met bossen, petgaten, afgewisseld met weidse vergezichten.

Wij lopen door en gaan het moerasgbied in. Dat klinkt spannender dan het is. Als het veel geregend heeft kun je hier behoorlijk natte voeten halen, maar nu het erg droog is, valt dat heel erg mee. Je voelt wel dat je op een verende ondergrond wandelt.

Ik word vooral geraakt door de enorme variëteit aan bloemen en planten en alle libellen die om ons heen vliegen. Groot, klein en ook libellen met een knalrood lijfje. Nog nooit zoveel libellen bij elkaar gezien. Ze vliegen met ons mee over het pad. Ik waan me in een sprookjeslandschap; de verende grond, de libellen overal. Wat is het hier mooi!

In de lucht hangt een roofvogel. Wij zijn niet goed in het herkennen van vogels. We denken dat het een bruine kiekendief is. We volgen de vogel tot het in de verte verdwijnt.

We wandelen door tot we bij het Helomasluisje aankomen. Dit eind achttiende-eeuwse monumentaal sluisje is aangelegd voor het vervoer van turf. Met het sluisje konden de pramen het hoogteverschil in het water overbruggen. Nu is het een fotogeniek plekje. Het sluisje is helemaal gerestaureerd en ligt er prachtig bij.

Heel even lopen we pal langs de snelweg. We horen hem wel maar zien hem niet. We hebben uitzicht over de Driessenpoolder. Dan gaan we weer terug de Lendevallei in en komen langs een groter meer. Tussen de Lendepoolder en de Helomapoolder door lopen we via een eigen route terug naar ons beginpunt en vinden het jammer dat we niet de lange wandeling van 15 km hebben kunnen doen. Hier hadden we graag veel meer tijd willen doorbrengen. We moeten snel eens terug komen.

We eindigen weer bij Hotel van der Valk. Daar staat onze auto geparkeerd, maar we gaan natuurlijk niet weg zonder daar op te steken. Dit zijn de fijnste routes; die met horeca aan het begin- en eindpunt. Hotel Van der Valk Wolvega heeft een heerlijk terras. Genieten!