Wandelen over de Lonnekerberg; op zoek naar het graf van Blijdenstein

Met een mooie uitgeprinte routebeschrijving in de hand en een aanbeveling van de vrijwillige boswachter: “Ik loop hier met mijn vrouw ook heel vaak”, gaan we richting de Lonnekerberg. We hebben zin in een stevige wandeling en deze 61 meter hoge berg is vast goed voor wat klimwerk. De routebeschrijving van de wandeling ziet er leuk uit. Het voert ons, volgens de tekst, langs 12 highlights waar iets te zien of te beleven is. Ik hou daar van.

Auto geparkeerd bij de kleigaten (highlight 1). Daar waar nu vissers hun kampement hebben opgeslagen is in vroegere tijden met hand – je leest het goed, met de hand- tot wel 50 meter diepe kuilen gegraven om leem voor de dakpan- en baksteenproductie te winnen. Het zijn nu rustgevende watertjes.

We lopen het bos in. Het is echt super droog in het bos. De beschrijving heeft het over een vochtig gebied. Daar vinden we niets van terug. Ook de beleving van licht naar donker (highlight 2) gaat aan ons voorbij. Dat is dan maar zo. Erger vinden we het dat we het familiegraf van Albert Jan Blijdenstein (highlight 3) niet kunnen vinden. Na het goed bestuderen van de kaart zien we dat we een verkeerde parallelweg hebben genomen. We wandelen terug en nemen de andere afslag. Niets! Njet, noppa, nothing. Waar is dat graf????

Qua bessen, het volgende aandachtspunt komen we er ook bekaaid af. De droogte heeft hier ook toegeslagen. Gelukkig zien we wel de rabatten (highlight 5). Het klinkt exotisch, maar het zijn de opgehoogde wallen die ontstonden toen er greppels werden gegraven, om het natte gebied geschikt te maken voor bosbouw.

Dan gaan we maar op zoek naar de vleermuizen. In dit gebied is de zeldzame Vale vleermuis ontdekt. We zijn zo achterlijk om een extra stuk het bos in te lopen, omdat daar de vleermuis zou zitten. Natuurlijk zien we die niet.

Niet op de lijst van highlights, maar het is er wel.

Ik ben daarom blij dat we eindelijk wel weer iets van de lijst kunnen zien; het hek van Strootman (highlight 7). Achter dit hek heeft vroeger een boerderij gestaan die in de tweede wereldoorlog op last van de Duitse bezetters ontruimt is. Het hek is het enige dat nog over is.

Er staat nog een hek op de lijst. Lekker belangrijk. Het is het witte hek dat het einde van het bosgebied aangeeft (highlight 10).

Wel leuk is dat de familie Strootman (hé, waar ken ik die naam van?) bij hun boerderij 200 meter verder, een rustpunt heeft waar je koffie/thee voor jezelf kunt inschenken. Dat is pas een echte highlight!

Wij hebben toch een soort van onbevredigd gevoel. Het was heerlijk om hier op de Lonnekerberg in het bos te wandelen maar die 12 bijzondere punten vallen wat tegen. Het familiegraf zou heel wat goed maken. Waar is dat graf? We besluiten terug te lopen, op zoek naar het graf van Blijdenstein.

We verdelen de taken. Ik speur links van het pad en Hans neemt de rechterkant. Ineens valt me een kei op. Die blijkt soort van pad te markeren en als ik goed kijk zie ik tussen de bomen de witte kopjes van een hekje. Bingo! Gevonden.

Achteraf snappen we waarom we het misgelopen hebben. Aan de rechterkant van het pad hangt een balk met een afgesloten en doodlopend pad. Daar worden je ogen naar toe getrokken. Tegen de tijd dat je besloten hebt dat het niets is ben je links het graf voorbij gelopen.

We weten het zeker; dit is het goede pad.

Links zien we een paal een pad afsluiten. Zou dat naar het graf van Blijdenstein gaan?

Nee, dat kan niet. We mogen het niet betreden.

Ondertussen. Aan de rechter kant van de weg missen we bijna een kei.

Die kei is een aanwijzing dat er een pad loopt. Hé, ik zie daar iets van een hekje.

We hebben het gevonden!

De grafsteen van Albert Jan Blijdenstein.

Graf gezien, we kunnen er vandoor. Er blijft nog één vraag over. Waar is nou precies die 61 meter hoge berg? We hebben geen hoogtemeter gelopen en hadden ons echt voorbereid op een klein klimmetje.

♦ Dit blog kwam tot stand in samenwerking met VisitOost.