De 6 meest voorkomende voetproblemen bij wandelaars

Wil je optimaal plezier beleven aan het wandelen dan kunnen je voeten het best in orde zijn. Met pijnlijke voeten is de lol er snel af. Ik heb zelf helemaal niets met voeten, behalve dat ik graag heb dat iedereen ze bedekt houdt. Wat een lelijke voeten zijn er in de wereld. Maar dat even terzijde. Wat zijn nu eigenlijk de meest voorkomende voetproblemen bij wandelaars? Hier zijn er 6:

1. Blaren

De absolute nummer 1 van de meest voorkomende voetproblemen bij wandelaars is natuurlijk de blaar. Wie kent hem niet. Een blaar is een opeenhoping van vocht onder de opperhuid. Een blaar is een reactie van je huid om het onderliggende weefsel te beschermen. Tussen de opperhuid en de lederhuid hoopt zich vocht (plasma) op, waardoor je een blaas ziet. Het eerste dat je merkt is vaak een branderige, rode huid. Een bekende oorzaak is druk of wrijving door te nauwe schoenen, schoenen die nog niet goed zijn ingelopen of vochtige sokken. Hoe je blaren voorkomt kun je lezen in de blogs ‘8 tips om blaren te voorkomen‘ en ‘Hoe loop ik de Nijmeegse Vierdaagse zonder blaren’.

2. Blauwe teennagels

De oorzaak van blauwe nagels is meestal het dragen van te kleine wandelschoenen of je teennagels zijn te lang gegroeid. Door steeds met je tenen tegen de neus van je schoen te stoten ontstaat er een bloeduitstorting onder de nagel. De nagel wordt dan blauw. Normaal gesproken is het daarna een kwestie van afwachten. De nagel valt er vanzelf na een paar maanden af. Er heeft zich dan een nieuwe nagel onder de oude gevormd. Als je veel pijn hebt aan de blauwe nagel kun je naar de huisarts gaan om er een gaatje in te laten boren om de druk te verminderen.

3. Hielspoor

Hielspoor is een vervelend en vaak langdurig voetprobleem dat toch regelmatig voorkomt bij wandelaars. Het is een overbelastingsblessure. De pijn voel je aan de binnenkant van de hiel. De aanhechting van de peesplaat, die loopt van de hiel tot aan de tenen, is ontstoken. Het wordt hielspoor genoemd omdat als de aandoening langer bestaat er op een röntgenfoto verkalking is te zien op de peesaanhechting: een hielspoor. De aandoening begint sluipend. In het begin voel je alleen als je opstaat wat irritatie aan je voet. Maar nadat je wat gelopen hebt verdwijnt dat. Daarom wordt er vaak niet al te veel aandacht aan besteed en blijft men lekker doorwandelen, ook als na het wandelen de pijnklachten erger en erger worden. Op een gegeven moment is pijnloos wandelen niet meer mogelijk. Deze blessure mag je niet verwaarlozen: is er weinig bloedcirculatie op die plek en dus is de aanvoer van bouw- en afvalstoffen gering. Hierdoor verloopt het genezingproces moeizaam en kan het maanden en maanden duren voordat de ontsteking weg is. Lees ook het blog: Hielspoor: Symptomen, Behandeling, Preventie

4. Eelt

Eelt vormt zich bij wandelaars op de hiel, onder de bal van de voet en aan de zijkant van de grote teen. Eelt is een plaatselijke verdikking van de hoornlaag. De hoornlaag is de bovenste laag dode huidcellen van de opperhuid. Eelt is te herkennen aan de gelachtige kleur. Bij een dikke eeltlaag kan de kleur wat glazig zijn. De huid is hard, verdikt en voelt ruw aan. Een dun laagje eelt op de voeten is normaal, die moet je ook laten zitten anders haal je je natuurlijke bescherming weg en kunnen er pijnlijke plekken ontstaan.

Eelt ontstaat door plaatselijke wrijving of druk. Hierdoor worden er meer nieuwe huidcellen aangemaakt dan er afsterven en ontstaat er een opeenhoping van cellen. Eelt kan ontstaan door schoenen die te ruim zijn of een te harde, dunne zool hebben. Ook het dragen van slippers en met name het wrijven van de hak langs de rand van de slipper vergroot de kans op eelt. Andere oorzaken zijn het dragen schoenen zonder sokken, te kleine sokken, extreme zweetvoeten, veel staan of overgewicht. Eelt kan ook ontstaan door een verkeerde stand van de voeten. Bij het ouder worden neemt de kans op eeltvorming toe. Veel overtollig eelt kan pijn en kloven veroorzaken. Op de plaatsen waar eelt zit kunnen door wrijving gemakkelijk blaren ontstaan. Dan ben je helemaal zuur.

Een speciale vorm van eelt is een likdoorn. Een likdoorn, in de volksmond ook wel eksteroog genoemd, is een naar binnen groeiende eeltplek. Deze komt voor op plaatsen waar extra druk en/of wrijving op de huid wordt uitgeoefend, waardoor meer eelt wordt gevormd. In het midden van de likdoorn verzamelen zich de dode huidresten. Dit is te zien aan de donkere kleur in het midden. Het is zeer pijnlijk als je er op drukt en het voelt aan alsof er een punaise in je voet zit. Een beruchte plek voor de likdoorn is de buitenzijde van je kleine teentje. Likdoorns komen verder bij wandelaars voor op de voetzool, de bovenzijde van de tenen, op de teentop en tussen de vierde en vijfde teen.

5. Verstuiking of verzwikking

Hoewel de termen door elkaar worden gebruikt, bedoelt men met verstuiking of verzwikking meestal dat er letsel ontstaat door uitrekking van de banden die botten met elkaar verbinden. Wandelaars kunnen hiervan last hebben in de enkel en voet. Het verkeerd stappen op een ongelijke vloer of net misstappen op een stoeprand zijn van die momenten dat het mis gaat en de voet dubbelklapt. Het resulteert in een scherpe pijn, meestal aan de buitenkant van de enkel. Vaak vlakt de pijn snel af en kun je weer voorzichtig stappen na een paar minuten. Is dat niet het geval en treedt er een snelle zwelling op, dan is dat een indicatie voor ernstig bandletsel. Een langzame zwelling is meer een indicatie oedeemvorming. Koel sowieso de aangedane plek met ijs. Immobiliseer als het te pijnlijk is om te lopen en raadpleeg een arts als je denkt aan ernstig bandletsel of een breuk. Sommige mensen hebben zwakkere enkelbanden en zijn gebaad bij het dragen van enkelbraces.

6. Stressfractuur

Deze blessure ontstaat door een langdurige overbelasting van het bot. Als je belasting lang duurt en er is onvoldoende hersteltijd dan ontstaan er na verloop van tijd kleine scheurtjes in het bot. De vermoeidheidsfractuur aan de voet wordt ook wel marsfractuur genoemd, omdat soldaten door het lopen van dagenlange marsen regelmatig last hebben van deze blessure. Vaak worden de eerste pijnsignalen niet opgemerkt. Pas in een verder gevorderd stadium wordt er na afloop van een wandeltocht een zeurende pijn gevoeld. Het aandrukken van de geblesseerde plek kan een scherpe pijnscheut geven. Soms is er sprake van roodheid en een zwelling. Bij wandelaars zijn de voet (middenvoetsbeenderen), scheenbeen en kuitbeen gevoelig voor de blessure. Het is een niet te onderschatten voetprobleem.

In de komende tijd zal ik elk van de 6 voetproblemen afzonderlijk behandelen in een blog en tips geven over hoe het voetprobleem te voorkomen is en wat je het beste kunt doen als je er toch last van hebt gekregen. Als je alvast tips hebt, laat hieronder een reactie achter.