De Masca Kloof afdalen, een top wandeling

De Masca kloof afdalen is de tip, die ik het meest kreeg, toen ik liet weten dat ik op Tenerife ging wandelen. Dank, dank, dank, want het was absoluut de moeite waard. Wat zeg ik? Het was misschien wel een van de mooiste wandeldagen die ik heb gehad. Het was niet alleen de kloof die zo mooi was, maar de rit er naar toe en de boot terug maakte het tot een hele bijzondere ervaring.

Naar Masca

Wij hadden het geluk dat vriend Kees ons met de auto naar Masca wilde brengen. We werden vooraf gewaarschuwd dat de rit er naar toe nogal bochtig en krap zou zijn. Nou, ze had niets te veel gezegd. Van de snelweg af kwamen we op een bergweggetje waar met moeite twee auto’s elkaar konden passeren. In rap tempo stegen we. Het uitzicht was adembenemend. Je keek zo de diepte in, met een prachtig wijds uitzicht over het Tenogebergte. In de verte zie ik af en toe het eiland Gomera liggen. Maar dan gaan we dalen. Ik krijg werkelijk een knoop in mijn maag, die bij elke bocht nog eens flink aangetrokken wordt. De omgeving is adembenemend maar ik krijg het niet voor elkaar om mijn fotocamera te pakken. Alsof ik gevaar afwend als ik blijf meesturen met de auto.

Masca

Opgelucht als we in het kleine dorpje Masca aankomen. Er is niet zoveel parkeermogelijkheid dus Kees rijdt meteen door. Voor de schrik starten we eerst maar eens met een kop koffie. In het café kopen we ook meteen kaartjes voor de boot( á 10 euro), die ons beneden aan de kloof terug zal brengen naar Los Gigantes.

Het dorpje dat naar verluid hooguit 100 inwoners heeft en tot in de jaren 90 van de vorige eeuw niet per auto bereikbaar was, ziet er pittoresk uit. Vanaf het café gaat er een weggetje naar beneden naar het kerkplein. Iets verder naar beneden start de afdaling de kloof in.

De Masca kloof afdalen

Het eerste stukje gaat nog redelijk makkelijk. Er zijn een soort traptreden gemaakt waardoor het veilig afdalen is. Maar al snel wordt het wat lastiger. Het dalen gaat zo snel (600 meter over 5 km) dat je bijna van steen tot steen de diepte in moet stappen. De afstappen zijn ongelijk en lastig en vaak net even iets dieper dat de traptreden die we thuis gewend zijn. Dit gaan we morgen voelen!

Als we 10 minuten onderweg zijn zeg ik tegen Hans dat ik me kan voorstellen dat er nu toch al mensen zullen zijn die zich afvragen waar ze aan begonnen zijn. Dit is het moment om terug te keren. Een meisje voor me, hoort me en lacht als een boer die kiespijn heeft. Ik denk dat zij het zwaar gaat krijgen.

Het is best druk op de route. Meerdere groepen die onder leiding van een gids op pad gaan. Gelukkig gaan die af en toe uitgebreid stil staan zodat we kunnen passeren. Na een half uur begint het ons op te vallen dat het rustig wordt. Waar is iedereen gebleven? Zo heel af en toe komen we nog een stelletje tegen die we inhalen of die ons inhalen. Toch gek dat het zo verdund. Keren dan toch mensen om? Het zou me niets verbazen. Het is hier geweldig, maar best lastig en een tikkeltje gevaarlijk.

Natuurschoon

De rauwe natuur is zo overweldigend. Het steen sluit je in en is hard en onverdraagzaam. Tegelijkertijd groeien er de groenste palmbomen, riet, bamboe en struiken. Onderin de kloof loopt lieflijk water. We blijven vaak stil staan om om ons heen te kijken en foto’s te maken. Lopen en rondkijken gaat hier niet samen. Dat merkt ook een aardige Zweedse man die ons, toen we zaten te eten, groette. Hij struikelde over een steen.

 Geen wandeling

Dit is geen wandeling maar een echte afdaling. Veel stenen en tussendoor kun je zien dat het platgetrapt is; dat is ons pad. Soms is het even zoeken hoe het pad loopt, maar eigenlijk is er maar één weg en dat is naar beneden. Verdwalen kun je niet. Klimmen en klauteren en dan weer naar beneden. Soms is de afstap te groot en komt er wat behendigheid of kontwerk aan te pas om toch verder te komen. Regelmatig schuifelden we over een richel langs de kloofwand of springen van steen naar steen door het water.

Het is zaak om geconcentreerd te blijven. Vooraf hadden we gelezen dat je voor het afdalen een trefzekere stap moet hebben en dat is de spijker op z’n kop. We vragen ons af hoe het opgelost wordt als iemand zich hier bezeerd. Dat zal toch echt regelmatig gebeuren, zo gemakkelijk is het allemaal niet en als je valt, val je hard. Langs de route zien we nummerbordjes, van 1 t/m 56. Daarmee kun je aan de hulptroepen laten weten waar je bent.

Bijna daar

Hoewel het maart is, is het 32 graden. Gelukkig lopen we het grootste gedeelte van de tocht in de schaduw gecreëerd door de hoge wanden van de kloof. Veel water drinken is essentieel. Na ongeveer 4 uur bereiken we het einde van de kloof. Het is ook mooi geweest. Nu weer naar boven is echt te vel van het goede. We kijken nog één keer achterom naar de imposant hoog opstijgende wanden van de kloof.

We worden opgevangen door twee maatschappijen die boten hebben varen naar Los Gigantes. We hadden hier ook een kaartje kunnen kopen, blijkt achteraf. We schrijven ons in op de eerstvolgende boot. Een gele, horen we. Ik koop een blikje koude cola bij een man met een koelbox en ga even in de schaduw zitten. Heerlijk! Verdiend!

De boot naar Los Gigantes

Er is geen tijd meer om te zwemmen. Onze boot komt er al aan. Het blijkt een snelle boot te zijn die ons in no time langs de hoog opstijgende rotsen van het Tenogebergte naar de kleine haven van Los Gigantes brengt. Onderweg geen dolfijnen die met ons meezwemmen; ik had gehoord dat het soms gebeurd. Dat zou helemaal een super afsluiting zijn geweest.

Klaar

In Los Gigantes worden we weer opgehaald door Kees. Wat een luxe. We hebben een prachtige dag gehad.

De volgende dag voel ik pas wat een aparte inspanning we hebben geleverd. Hoewel ik een geoefende loper ben, heb ik flinke spierpijn in mijn bovenbenen en kuiten. De trap af is nu lastig en pijnlijk. Die spierpijn blijft nog dagen hangen en ik heb er best last van bij volgende wandelingen. Maar het was het allemaal dubbel en dwars waard.

Handig om te weten:

• Inmiddels is de Masca kloof  3 jaar helemaal gesloten geweest en zijn er allerlei veiligheidsvoorzieningen getroffen. Lees er alles over in het blog: De Masca kloof op Tenerife nu veiliger en opnieuw geopend.
• Neem voldoende water en wat calorierijk voedsel mee. Onderweg is niets te verkrijgen.
• Er is geen mobiel bereik onderweg. GPS apparatuur doet het ook niet.
• Er is nog steeds geen oplossing voor de gammele aanlegsteiger. Boten mogen niet meer varen. Je zult dus de kloof heen en weer moeten lopen. 

Hoe kom je er:

• Het wandelen van de Masca kloof, of Barraco de Masca, zoals de Canarian zeggen, vergt wel wat logistieke voorbereiding. Er zijn meerdere organisaties die je dit uit handen nemen en je naar Masca brengen en de boottrip verzorgen, vaak inclusief een gids. Dit kun je over het algemeen gemakkelijk als dagtrip vanuit je hotel regelen of via internet bestellen.
• Een andere mogelijkheid is om op eigen gelegenheid de bus te nemen naar Masca. Lees op deze website hoe de bussen lopen.

Meer lezen over wandelen op Tenerife? Lees dan dit blog over de Vulkanenwandeling