Mount Olympus beklimmen in Griekenland

Onze uitvalsbasis is het dorpje Litochoro, een compact dorpje dat geklemd zit tussen de zee en de bergen. Dit is de plek waar de meeste wandelaars starten. We verblijven Guesthouse Papanikolaou bij een Duitse eigenaresse en haar Griekse man. Een super fijne plek. We kunnen op het dakterras zitten met aan de ene kant uitzicht op Mount Olympus en aan de andere kant de zee. Magisch.

Uitzicht op Mount Olympus vanaf het dakterras bij Guesthouse Papanikolaou 

Bij het inpakken van mijn dagrugzak voor de tweedaagse trekking merk ik dat ik mijn regenjas ben vergeten. Die ga ik echt nodig hebben. Niet alleen is regen en onweer voorspeld, het kan flink waaien en koud zijn op de berg. Ter hoogte van de berghut waar we overnachten zal het nu, begin juni, ’s nachts zo’n min 2 graden zijn.
Dus op naar de enige outdoorwinkel in Litochoro. De eigenaresse moet lachen als ik vertel dat ik mijn jas vergeten ben. Hier moet zij het van hebben. Ik heb keuze uit 2 jassen: gevoerd en ongevoerd. Ik ga voor ongevoerd, die is aanmerkelijk goedkoper en ik heb wel een goede donsjas bij me, dus ik zal het niet koud krijgen. De jas hangt er in verschillende kleuren, maar in mijn maat alleen nog in blauw (zo’n kleur jas heb ik thuis ook) en in het zwart. Balen. Honderd euro voor een jas die ik niet mooi vind en er weinig functioneel uitziet, terwijl ik thuis mijn mooie Fjällräven jas heb hangen die super geschikt is voor zo’n tocht.

Ik ben hier voor SNP natuurreizen samen met Mirre van het blog Mirre op Reis en Anto van het outdoorblog We12Travel. Wij hebben de Griekse gids Peter bij ons, die ons door een 6-daags programma loodst en ons in hoog tempo de mooiste en bijzonderste plekjes van dit deel van Griekenland laat zien. Voor mij is het echte hoogtepunt de beklimming van de berg Olympus, die al vroeg in het programma gepropt zit. We bekijken op onze kaarten wat we kunnen verwachten.

Op het terras van Guesthouse Papanikolaou bestuderen Anto, Peter en Mirre de kaart van Mount Olympus.

Bij het guesthouse nemen we een stevig ontbijt en vertrekken met de auto naar de grote parkeerplaats in Prionia. Hier kunnen we de auto parkeren en gebruikmaken van het openbaar toilet. Hier is ook een café-restaurant dat het hele jaar open is. Je kunt ook beneden in het dorp starten met de wandelroute E4, maar wij kiezen er voor, net zoals bijna alle anderen om te starten op 1100 meter hoogte.

Ons plan is nog niet helemaal duidelijk. In onze briefing staat dat we vandaag helemaal tot de top zullen lopen en vandaar zullen afdalen naar de berghut, om daar te slapen. De volgende ochtend dalen we dan de laatste 1000 meter af, om ’s avonds de zon te kunnen zien ondergaan in Meteora, dat 160 km verder ligt. We hebben besproken dat we dat iets te ambitieus vinden. Dat is een understatement voor: dat gaat ons niet lukken. We zijn hier namelijk om te bloggen, fotograferen en filmen, zodat we straks voldoende materiaal hebben om onze volgers thuis mee te kunnen laten genieten of te laten zien wat ze kunnen verwachten. Dat betekent dat we extra tijd nodig hebben. Maar sowieso is 1800 meter klimmen en 800 m dalen best heel veel voor op 1 dag.

Het is om te beginnen 1000 meter klimmen naar de berghut Spilios Agapithos. We zijn nog geen 50 meter onderweg of we staan al stil voor een uitgebreide fotoshoot. Er komt namelijk een prachtige waterval naar beneden die vraagt om gefotografeerd en gefilmd te worden. Dit is de oorsprong van de rivier Enipea.

Kijken naar de waterval die het beginpunt van de rivier Enipea markeert. 

Het pad is in het begin gemakkelijk te belopen. Het stijgt wel, maar de brede traptreden maken het gemakkelijk. We wandelen door een dicht bos met naaldbomen en beuken. De bewegwijzering is simpel; zo af en toe staat er een bord. Je kunt ook niet fout lopen er is maar één pad, en die gaat omhoog.

Naarmate we verder komen wordt het pad lastiger te bewandelen, de hellingshoek wordt steiler en de beschutting van de bomen valt weg. We worden wel getrakteerd op fantastische uitzichten. Flarden wolken onttrekken zo nu en dan het zicht op de bergen rond ons. Tot twee keer toe steken we een sneeuwveld over. Ik ben warm en bezweet door het stijgen, maar de temperatuur is niet hoog. Ik schat zo’n 10 á 12 graden. Nu de wind voelbaar is omdat we geen beschutting meer hebben, moet ik wel iets met lange mouwen aan.

The only way is up. 

We horen luid geklingel door het berggebied. Het klinkt als koeien in een alpenweide. Tot we een stoet muilezels zien aankomen die vol bepakt op de gladde stenen naar beneden lopen. Wonderbaarlijk hoe snel deze dieren van de berg af lopen. Dat gaat veel sneller dan wij ooit zullen kunnen. Na het treintje van muilezels loopt er ééntje die blijkbaar niet vast hoeft te zitten achter de groep aan.

Het pakezeltje loopt sneller en handiger dan wij dat kunnen.

Het is een mooie klim naar boven. Voor dit eerste deel staat een gemiddelde zuivere looptijd van ongeveer drie uur. Wij deden er veel langer over. We hebben veel foto’s genomen en sommige stukjes hebben we meerdere keren gelopen voor de juiste filmbeelden. Pas halverwege de middag komen we aan bij de berghut. Omdat het weer nu nog helder is laten we nog een keer de drone vliegen en nemen daarna een verlate lunch. Het heeft geen zin meer om nog verder naar boven te gaan. Het besluit om dat de volgende morgen te doen is snel genomen.

De berghut blijkt een groot stenen centrum te zijn waar 110 mensen kunnen overnachten in verschillende slaapzalen met stapelbedden. We krijgen een plekje toegewezen en maken ons bed in orde. Ik heb alleen een lakenzak meegenomen. In de berghut zijn dekens en een hoofdkussen met overtrek aanwezig. Douchen sla ik over. Het is steenkoud in het toilet/douchgebouw en het water is niet verwarmd. Het begint buiten ook snel af te koelen. Gelukkig brandt in de eetzalen een heerlijke open haard. Het is gezellig rond de grote houten tafels. Er is genoeg eten en drinken verkrijgbaar. Dit wordt een gezellig avondje,

Slapen blijkt een opgave. Nu slaap ik nooit heel goed zo’n eerste nacht in een vreemd bed, maar dit is extra lastig. Het is onder nul, de dekens kunnen me niet warm krijgen en mijn snurkende kamergenoten helpen ook niet mee. Natuurlijk had ik mijn oordopjes moeten meenemen! Thermo onderkleding zou ook handig geweest zijn. Ik heb het zo koud!

Om ons complete programma te kunnen afwerken én om de verwachte onweersbuien rond 11.00 uur voor te zijn, staan we vroeg op en zitten we al om 6 uur aan het ontbijt. Gelukkig brandt de kachel en warm ik weer een beetje door.

Ik ben blij als we eindelijk onderweg zijn. Ons doel is vandaag Skolio. Het eerste stukje lopen we nog tussen de dikke bomen en zien het dak van de refuge. Het is hier al weer wat steiler dan gisteren en de vegetatie wordt ook aanmerkelijk minder. De zon schijnt, maar het weer is erg onstabiel. Mirre, die dronepiloot is,  besluit om van een zonmomentje gebruik te maken om de drone nogmaals te laten vliegen. Dat levert vast mooie beelden op.

We hebben al weer een stukje geklommen en zien de berghut van bovenaf. 

Refuge Spilios Agapithos, ook wel berghut A genoemd. 

Het kost allemaal veel tijd. We gaan verder en komen veel meer mensen dan gisteren tegen. Iedereen vertrekt vroeg om het slechte weer voor te zijn.
Halverwege komen we al weer mensen tegen die op de terugweg zijn. Op onze vraag of ze op de top zijn geweest zeggen ze dat ze zijn omgekeerd vanwege het slechte weer. Huh? Daar is hier niets van te zien. Ze balen ook een beetje. Misschien hadden ze wel even moeten afwachten hoe het weer zich verder zou ontwikkelen. Nu ze hier in de zon lopen lijkt hun terugtocht onzinnig, zeggen ze. maar ze verzekeren ons dat het boven op de berg slecht is en dat er nog meer ellende aankomt.

Wij lopen in ieder geval door. Als we een bocht nemen zien we Skolio liggen. Het lijkt redelijk dichtbij, maar we weten hoe bedrieglijk dat kan zijn. We verbazen onszelf ook elke keer weer hoe langzaam we zijn. We hebben veel tijd nodig voor de foto’s en film. We lopen sommige stukjes wel drie keer op en neer voor het juiste shot en schieten daardoor niet erg op.

De mooiste plekjes met de mooiste uitzichten lopen we soms wel drie keer.

We lopen nu op het lastigste stuk van de route. Het is een lange gruizige klim. Het zuurtofgehalte in de lucht wordt nu merkbaar lager en ik kan me voorstellen dat als het hier hard waait – wat vaak gebeurt- het een gure koude klim is. Anderzijds kan het hier ook branden van de zon; nergens is beschutting.

Niet lang nadat we nog foto’s hebben genomen met een gedeeltelijk heldere lucht trekt het ineens helemaal dicht. Het begint te waaien en van twee kanten komen er donderwolken aan. Dit is de voorspelde clash van twee onweersfronten. We overleggen over wat te doen. Ik wil graag door. Zo vaak kom ik hier niet. Dit is mijn kans. Volgens mij gaat het ook meevallen en hebben we nog tijd. De anderen besluiten om terug te gaan. Ook vanwege het krappe programma en het feit dat we alles nog moeten afdalen en ze er tegenop zien om dat in de regen te doen.

Het trekt helemaal dicht.

We gaan terug. Op ongeveer 200 meter onder Skolio keren we om. Het is 600 meter dalen naar de berghut. Ik ben wel een beetje verdrietig omdat ik niet op de top heb kunnen staan, maar als ik om me heen kijk kan ik niet anders dan mijzelf gelukkig prijzen dat het me gegeven is om hier te zijn. Deze trek is geweldig en komt zeker ergens bovenaan in mijn rijtje favoriete wandelingen.

De afdaling is stevig. Het is erg stenig met vaak diepe afstappen. Fijn dat ik mijn wandelstokken bij me heb om balans te vinden en op te steunen.

Terug bij de berghut

We komen weer aan bij de berghut. We nemen tijd voor koffie, pakken onze spullen in die we hadden achtergelaten voor de klim naar de top, en gaan dan voor de laatste 1000 meter afdaling. Het is prachtig! Maar zo halverwege zijn de bovenbenen moe en beginnen te trillen. Het regent nu flink en voorzichtigheid is geboden. Dit zijn echt heel veel hoogtemeters om te overbruggen.  Ik zou mensen die dit willen gaan doen ook aanraden om er een driedaagse van de maken. 1 dag omhoog (1000m) slapen in de berghut, 1 dag naar de top en terug (800 m klimmen, 800 meter dalen) slapen in de berghut en de derde dag 1000 meter dalen. Dan heb je de trekking van je leven!

Topwandeling!