ViaBerna Etappe 3: een uitdagende kloofwandeling mét waterval zonder water

St-Imier – Nods

• Afstand: 11 km
• Stijgen: 880 m | Dalen: 780 m
• Moeilijkheidsgraad: middel | Fitheidsniveau: middel
• Wandeltijd: 4 uur

Vandaag een paar spatjes regen, maar toch gewoon boven de 30 graden.

ViaBerna Etappe 3

Etappe 3 van de viaBerna gaat over een bergpad door de wilde boskloof La Combe Grède. Touwen en ladders helpen je naar boven naar de Chasseral, waar een adembenemend panorama wacht. Je kijkt daar uit over de drie meren die deze streek hun naam geven. Een prettige afdaling over weiden en door bos brengt je in het rustige dorpje Nods.

Ik versliep me vanochtend. De wekker op mijn telefoon is niet afgegaan. Dat weet ik zeker, want ik lag een beetje te soezen en op de wekker te wachten. De telefoon zelf zei dat ik het alarm gemist had. Balen. Ik ben echt afhankelijk van die wekker. Ik denk dat het komt door de VPN die ik op mijn telefoon heb gezet. Het moet je beschermen tegen hacken en internetfraude, maar ondertussen maken een aantal apps geen verbinding meer en nu dit. Ik ga in de loop van de dag maar eens een paar testjes doen. Hier zit ik helemaal niet op te wachten.

Ik schuif aan tafel bij de B&B madame. Ze heeft een heerlijk ontbijt klaargezet met Zwitserse kazen uit de streek en zelfgemaakte jam. Normaal sla ik ontbijt over, maar weet je, het is vrijdag. (Dat slaat nergens op, dat weet ik ook wel.) Heerlijk vers geperste jus en kleine vruchtjes van een boom uit de tuin en vooral heerlijke koffie.

We zijn gisteravond niet naar het straattheater gegaan. De lucht betrok, ik zat een blog te schrijven, een vriendin van haar kwam op bezoek. Kortom, het tij was niet gunstig. Het is goed zo.

Op pad

Ondanks het verslapen liep ik toch om 9 uur de deur uit, door het stille plaatsje St-Imier, naar het station. Ik had in mijn reisplan van Eurotrek een paar extra opmerkingen over de route. Bij het station moest ik de richting Combe Gréde en Chasseral gaan. Ik begreep die opmerking niet zo goed. Dat was toch gewoon de route?

Ik liep langs een immens gebouw van een Zwitserse horlogemerk en ging richting de volgende bergwand. Net toen ik bedacht dat het nogal meeviel met het stijgingspercentage kwam ik in de kloof terecht en ging het meteen fors omhoog.

Het pad in de kloof liep naast een drooggevallen rivier. Ik zou die graag eens met water zien, dat moet een spektakel zijn. Ik keek mijn ogen uit in de kloof. Zo mooi! Er waren stukjes waar je niet kon zien hoe je verder naar boven zou kunnen, maar elke keer kwam er een oplossing. Soms een trap, soms een paadje die je pas zag als je er dicht bij bent.

Voor het eerst kwam ik aardig wat wandelaars tegen. Ook gezinnen met kinderen die lekker aan het lopen waren. Nadeel was wel dat er soms wat steenslag naar beneden kwam.

Daar waar de kloof eindigt is in andere seizoenen een waterval. Nu natuurlijk niet. Jammer, want het moet een indrukwekkend schouwspel zijn. Ik ga verder naar boven. Het is overal helemaal veilig gemaakt. Ook op plekken die helemaal niet zo smal zijn, zijn hekken gezet of je kan je vasthouden aan een ketting.

IJzeren bruggen, ladders en kettingen helpen ons door de kloof.

De waterval zonder water.

De ViaBerna verlaten?

Mijn reisbeschrijving heeft nog een ‘note’ voor me: bij het punt Pré aux Auges 1.277 m aan het einde van het ravijn, moet ik de borden richting Métairie de Morat – Courtelary nemen. Ik snap daar helemaal niets van want de ViaBerna gaat de andere kant op. Ik puzzel wat op de kaart en zie dat beide routes op hetzelfde punt uitkomen. Waarom zou ik van de ViaBerna af gaan? Dat is toch de route die ik doe en die ik elke kilometer wil volgen. Ik sta echt te twijfelen. Zou ik iets spectaculairs missen?

Ik besluit om gewoon de ViaBerna te volgen. Ik begrijp gewoon niet waarom ze me van de route af willen hebben. De tweede dag hadden ze ook al zoiets raars; toen gaven ze me de optie om een stukje met de bus te gaan. Dat zou me 300 meter klimmen schelen. Dan heb je het voor mij echt niet begrepen. Als je een langeafstandswandeling doet, wil je alles lopen en niet stuken overslaan. Hoe is dat bijvoorbeeld voor jou? Skip jij gemakkelijk een stukje?

Ik liep de eigenlijke route en kwam via weiden en nog een stukje bos steeds hoger. Ik kon het einde al bijna zien. Achter zag ik het plateau met de windmolen van gisteren, ik zag St-Imier, het plaatsje van waaruit ik vertrokken was en de kloof waar ik door omhoog geklommen ben.

Na een lang recht pad met een flink stijgingspercentage bereikte ik het hoogste punt. Daar stonden veel mensen én zag ik een wegrestaurant. Wat een afknapper.

Ik snap wel waarom dat restaurant daar zit. Vanuit het terras heb je een super mooi uitzicht over de drie meren.  Aan de andere kant het uitzicht over de plek waar ik vandaan kwam.

Afdalen naar Nods

Vanaf dit punt daalde ik af. Via weiden en later door het bos ging het over stenige paden naar beneden. Ik was blij met mijn schoenen met stijve zolen. (Maak daar maar even een mentale notitie van, als je van plan bent dit pad ook te gaan wandelen, schoen met stijve zolen zijn een must) Dit is trouwens een goed moment om het te hebben over schoenen advies. Als je twijfelt over schoenen en wat het beste voor jou is, ga dan naar Wandelschoenopmaat. Daar zijn ze gespecialiseerd in wandelschoenen en helpen ze je de juiste schoen voor jouw voeten, jouw lichaam en jouw wandelbestemming te kiezen.

Nods

Halverwege het pad nam ik nog een flinke pauze om mijn social media bij te werken (zo leuk al die reacties!) en bij drieën kwam ik in het slaperige plaatsje Nods aan. Het hotel was snel gevonden. Bij de balie lagen 3 formulieren met sleutels klaar en mijn koffer stond in de gang. Ik mocht mijzelf inchecken en op het formulier aangeven hoe laat ik ontbijt wil.

Omdat het restaurant gesloten is, is er een haal- en brengservice naar een dichtstbijzijnd restaurant. Ze komen me om half 7 ophalen. Ik denk dat ik daar geen gebruik van ga maken. Ik warm wel een maaltijd op. Ik heb er nog zat in mijn koffer.

Als ik dat om kwart over zes wil klaarmaken, merk ik dat ik met geen mogelijkheid de stekker van de reisdompelaar in het stopcontact krijg. De polen zijn gewoon te dik. Ik race nog snel even de gang op om te kijken of daar betere stopcontacten zijn, maar nee.

Een lauwe prak lijkt me niks. Ik switch snel van plan, trek een jurkje aan en stap in de auto die buiten klaar staat. Ze brengt me, samen met een ander wandelkoppel, naar een campingrestaurant. Het schrijven van dit blog moet maar even wachten.

Ik slaap vanavond in Hotel du Cheval-Blanc in Nods

Hotel du Cheval-Blanc ligt precies op de route. Het hotel is gevestigd is een prachtig oud pand. Mijn kamer is gedateerd, maar voldoet prima. Ik vond het bad een cadeautje, maar er in douchen was een dingetje met dat douchegordijn dat naar me toe kwam. Het restaurant was nu gesloten, maar de gastvrouw verzorgde een haal- en brengservice naar een restaurant. Top! Omdat ik mijzelf moest inchecken en het gebouw verder afgesloten is, heb ik er nog niets van gezien. Ik keek op Booking.com en zag dat het een zwembad heeft. Daar had ik graag in willen liggen.

Bekijk Hotel du Cheval-Blanc

Tijdens mijn wandelreis over de ViaBerna probeer ik elke dag een blog te schrijven. Dit is het derde blog, in wat hopelijk een reeks van 20 gaat worden. Super leuk als je mee blijft lezen.

Komt de ViaBerna je nog onbekend voor? Lees dan het artikel: Ken je de ViaBerna, die wandelroute dwars door het kanton Bern in Zwitserland, die ik ga doen?

⇒ 20 dagen lang loop ik de ViaBerna. Dit is mede mogelijk gemaakt door Madeinbern.com en MySwitserland.com.